προσωπικές ιστορίες (και παρόμοιες θα έχουν να προσθέσουν οι παλιόφιλοι εδώ μέσα):
Θυμάμαι ένα βράδυ τον Καραγιαννίδη να «δουλεύει» κανονικά, ενώπιόν μου, πολύ μεγάλο και πάρα πολύ δυνατό παράγοντα που του είχε τηλεφωνήσει διαμαρτυρόμενος για κάτι που είχα γράψει (ένας πιτσιρικάς ήμουν ακόμη...). Να γελοιοποιεί και να απαγορεύει γενικώς το κλισέ «κύκλοι του τάδε» που παίζει πολύ πάλι τώρα τελευταία...
Έτυχε (όντως μπάι τσανς, που λένε) να κρυφακούσω ένα μεσημέρι τον μακαρίτη τον Γεωργαλά να ουρλιάζει σε πολύ φίλο του, επίσης μεγαλοπαράγοντα, που απαιτούσε να με διώξει. «Άκου να σου πω, μπορεί να είμαστε φίλοι και να αγαπιόμαστε, αλλά δεν σου επιτρέπω! Δεν σε έχω πάρει ποτέ να σου πω ποιον να προσλάβεις ή να απολύσεις στο δικό σου μαγαζί και δεν θα τολμήσεις να το ξανακάνεις στο δικό μου». Απλό ε; (για την ιστορία, και οι δύο «παραπονούμενοι» ήταν κορυφαίοι -και από τους αγαπημένους μου- παράγοντες της ομάδας που υποστηρίζω).
Να πω για τον Νικολαϊδη; «Κυρ Θόδωρε, ξέρετε ότι είμαι Παναθηναϊκός, μπορεί να μην αρέσουν στους αναγνώστες του Φωτός αυτά που θα γράφω», του έλεγα γελώντας, όχι βέβαια για να τον αποφύγω αλλά για να εκβιάσω μιαν απάντηση σαν και αυτή: «Γι αυτό σε θέλω ρε, για να ξέρει ο οπαδός του Παναθηναϊκού ότι θα σε βρει σε μένα και για να σε ψάχνει ο Ολυμπιακός να δει τι έγραψες»!
Να με ψάχνει ο αναγνώστης, εννοούσε, όχι η διοίκηση ή ο χουλιγκάνος... Στο Φως δεν εργάστηκα, κακώς ίσως, όμως αργότερα και χωρίς κότερα με διάλεξε ως διευθυντή ο Κωστόπουλος, άλλος γαύρος, για να βγάλουμε αυτό που ήταν ο Κόσμος των Σπορ.
Έχω και άλλο, πριν από αυτό χρονικά. Επί δύο χρόνια, τα πρώτα του καναλιού, εργαζόμουν στο Star Channel. Πήγαινα πολύ συχνά με κάμερα στο (παλιό) Καραϊσκάκης για να καλύψω αγώνες του Ολυμπιακού. Όταν πρόεδρος ήταν ο Κόκκαλης και η σχέση του με το Βαρδινογιαννέικο μίλια χειρότερη από ο, τι σήμερα η σχέση Σαββίδη - Μαρινάκη, ας πούμε... Ποτέ κανείς, είτε από την ΠΑΕ είτε από τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν μας προκάλεσε κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο θα έλεγα: ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης δέχθηκε πολύ πρόθυμα να μου κάνει κατ' αποκλειστικότητα δηλώσεις on camera τις 2-3 φορές που τον πετύχαμε στα αποδυτήρια. Τον είδα, πήγαμε με κάμερα και ήχο και με το γνωστό χαμόγελο... «Τι θες να σου πω τώρα;». Και έλεγε. Μεταξύ αυτών που έλεγε, και καρφιά, καρφάρες για τον Παναθηναϊκό (προ Παράγκας και τίτλων..). Που παίζαμε κανονικά στο Star. Ούτε που ακούσαμε να αντιδρά ο μεγαλομέτοχος (καναλιού και Παναθηναϊκού), ούτε μισό τηλέφωνο «τι είναι αυτά στο μαγαζί μου»... Και μια φορά που είχε μπουκάρει ο μακαρίτης ο Θόδωρος Β στο αθλητικό ήταν για να ρωτήσει «πόσο ήρθε η ομάδα;». Τον ΟΦΗ εννοούσε....
Ναι, υπήρχαν και τότε αλήτες και αλητείες, τραμπούκοι, σφουγγοκωλάριοι, κλπ κλπ. Στα γήπεδα, στις ομάδες, στα ΜΜΕ. Αλλά όπως προείπα, υπήρχαν και εκδότες. Με τα στραβά τους και τα κακά τους, με υπόγειες σχέσεις και εξαρτήσεις κάποιοι, με εγωισμό ως τα βουνά άλλοι, αλλά εκδότες.
Σήμερα τέτοιοι είναι λίγοι. Αν δεν είστε τίποτα καμένοι φανατίλες ομάδων και κομμάτων, μπορείτε να τους εντοπίσετε (παρότι κυκλοφορούν χωρίς σωματοφύλακες). Και να τους εκτιμήσετε. Το ίδιο και τους κανονικούς δημοσιογράφους. Και αυτούς πρέπει να τους προσέχετε, γιατί αντιστέκονται στην ισοπέδωση. Και γιατί, αν υποκύψουν και αυτοί ή αρχίσουν να σφυράνε κλέφτικα, θα χάσουμε όλοι.
Είμαι αισιόδοξος πάντως. Ότι αργά έστω, η περιπέτεια αυτή θα τελειώσει. Δεν είναι καν βιώσιμη. Άσε που σιχαίνομαι το «στα δικά μας χρόνια ήταν καλύτερα» (και ας ήταν). Κάποιοι από τους νυν εκδότες θα τελειώσουν, κάποιοι θα μάθουν, άλλοι θα καταλάβουν ότι δεν βγαίνει έτσι το πράμα, κάποιοι θα συρθούν, κάποιοι νέοι (όχι απαραίτητα ηλικιακά) θα έρθουν με όρους αγοράς, με φρέσκια πρόταση, και θα καλύψουν το τεράστιο κενό που υπάρχει. Ειναι και αυτή η ρημάδα η τεχνολογία που δεν καταλαβαίνει από νταβατζιλικια και καουμποϊλικια (όπως έχει ήδη αποδειχθεί στον ελληνικό Τύπο)..
Να ζήσουμε μόνο, να το δούμε -έστω να ζήσουμε για να θυμόμαστε τους μακαρίτες. Και τη μακαρίτισσα τη δημοσιογραφία.
(Και επειδή τα αθλητικά αναλογούν μόλις στο 1/3 των 33+ ετών μου στον χώρο.... Χρωστάω μια προσωπική εμπειρία από τον Χρήστο Λαμπράκη -σε εκείνον, στη μνήμη του τη χρωστάω βασικά, αλλά είναι χαρακτηριστική του τι σημαίνει εκδότης και τι πρέπει να σημαίνει δημοσιογράφος. Και κάνα δυο ιστορίες με τον Σταύρο Ψυχάρη, που όσα και να του καταλογίζετε, πολλά θα ήταν διαφορετικά σήμερα στον χώρο, αν ήταν υγιής. Επειδή με τα αν όμως δεν κάνουμε προκοπή, πάμε παρακάτω. Η λογική του κατήφορου άλλωστε είναι ο πάτος. Του Πέτρου Κωστόπουλου άρεσε να το λέει αυτό...)...
Από το Facebook του Στέλιου Σοφιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου