Λένε πως όταν πας στον Στρατό γίνεσαι άντρας. Λέω πως όταν περάσεις ένα πολύωρο βράδυ στα Επείγοντα ελληνικού δημόσιου Νοσοκομείου γίνεσαι Έλληνας –Έλληνας με πείρα δηλαδή και με αυτογνωσία για το πώς ζεις, πού ζεις, πόσο κινδυνεύεις αν σε...βρει (εσένα, τον άνθρωπό σου, τον φίλο ή τον γείτονα για τον οποίο πρόστρεξες), κάτι παραπάνω από «απλό περιστατικό». Στα Επείγοντα ξεφτιλίζεται, μαζί με τον άνθρωπο, η έννοια «επείγον»...
Η πρώτη εικόνα περνώντας την πόρτα των εξωτερικών ιατρείων είναι πυροβολισμός στην ψυχολογία σου: ένα πλήθος μασκοφόρων κατακλύζει την αίθουσα αναμονής. Τα στόματα κλειστά πίσω από τη χειρουργική μάσκα, τα βλέμματα λαλίστατα: μάτια άδεια, παραιτημένα• μάτια με την σπίθα της οργής• μάτια με το κόκκινο του πυρετού και του πόνου. Πόσοι περιμένουν για να εξεταστούν; Τριάντα; Πενήντα; Εβδομήντα; Το σίγουρο είναι ότι δεν έχεις θέση να καθίσεις –ή, τουλάχιστον, περιμένεις κάποια να αδειάσει. Και το πιο σίγουρο, ότι θα καθαρίσεις σε ένα τρίωρο, πεντάωρο, επτάωρο –και όταν θα φεύγεις θα αφήσεις πίσω σου, περασμένα μεσάνυχτα, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα;
Αραιά και πού φωνάζουν αριθμούς προτεραιότητας; Προέχουν εκείνοι που έρχονται με τα ασθενοφόρα• τα οποία βέβαια, όταν τα χρειάστηκες ήταν είδος προς εξαφάνιση.
–Θα αργήσει το ασθενοφόρο, υπάρχει φόρτος, αν είναι επείγον πηγαίνετε με δικό σας μέσον, σου λένε από το 166.
Και εσύ πρέπει να εκτιμήσεις αν ο άνθρωπος που κατέρρευσε είναι από ένα απλό λιποθυμικό επεισόδιο ή από κάτι σοβαρό, ίσως και πολύ σοβαρό. Και τρέχεις κάνοντας σλάλομ στους φρακαρισμένους δρόμους, ελίσσεσαι, μπαίνεις σε αντίθετο ρεύμα, γιατί δεν ξέρεις – δεν είσαι ο ειδικός– τι φέρνουν οι στιγμές και τα δευτερόλεπτα.
Στα Επείγοντα τεστάρεται η ανθρώπινη υπομονή. Όχι μόνο των ασθενών. Αλλά και των γιατρών, και των νοσηλευτών, και των τραυματιοφορέων, και του προσωπικού που ελέγχει τις εισόδους, σαν κυματοθραύστης των διαμαρτυριών (όσων τις τολμούν) που έχουν κοινό παρανομαστή, αλλά ποικιλία στον αριθμητή. Άλλος διαμαρτύρεται γιατί ψήνεται από 40 πυρετό και περιμένει «σαράντα ώρες», άλλος γιατί προηγούνται (σκανδαλωδώς, φωνάζει!) τα φορεία των ασθενοφόρων και του παίρνουν τη σειρά, άλλος γιατί ο παππούς που συνοδεύει με σπασμένο το ισχίο οδηγείται σε ράντζο αφού οι θάλαμοι είναι γεμάτοι. Ένας φωνάζει, «περιμένουμε ώρες, αν είναι να παθαίνουμε εδώ, ας μην ερχόμαστε, να κάτσουμε σπίτια μας, να πεθάνουμε εκεί». Και μια κυρία απειλεί ότι θα καλέσει τα κανάλια «για να δουν τα χάλια σας». «Τον Σκάι;» την ειρωνεύεται ένας άλλος.
Πλάι σε αυτήν την περίκλειστη τρέλα της αίθουσας αναμονής, οι γιατροί παλεύουν. Κατανοείς γιατί αργούν. Γιατί iπρέπει να κάνουν ιατρική, να εξετάσουν, να στείλουν για εργαστηριακές εξετάσεις –και δυο, και τρεις, και τέσσερις αν χρειαστεί–, να ξαναδούν τον ασθενή μετά από αυτές. Οι άνθρωποι κάνουν ιατρική, δεν κάνουν ξεπέτες, δεν διεκπεραιώνουν όπως όπως για να περάσουν οι επόμενοι.
Και εσύ, ο άνθρωπός σου, ο φίλος ή ο γείτονάς σου, νιώθεις ευτυχής που άρχισες να ταλαιπωρείσαι κατά τις 6 και έφυγες από το Νοσοκομείο στη 1 μετά τα μεσάνυχτα πολλαπλά τσεκαρισμένος, και δεν χρειάστηκε να βρεθείς αδειασμένος σε κάνα ράντζο του διαδρόμου.
Το χειρότερο: δεν είσαι σαν την κυρία που στο νοσοκομείο Χανίων της έκλεισαν ραντεβού για εργαστηριακές εξετάσεις το 2022• και το πιο χειρότερο δεν είσαι ανάμεσα στους 30-40 που καθημερινά περιμένουν να αδειάσει κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και κάποιοι από αυτούς καταλήγουν. Όχι, δηλαδή πως δεν μπορεί να βρεθείς και εσύ ανάμεσα στους 30-40. Ο Θεός να σε φυλάει...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου