κερδίσει την αρχηγία από την Ντόρα Μπακογιάννη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στηρίχτηκε στον Σαμαρά και υιοθέτησε την ακραία γραμμή του, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να λογαριαστεί μαζί του.
Τελικά το αίμα νερό δεν γίνεται. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ύστερα από μια μεγάλη προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα που χώριζε τον πατέρα του και την υπόλοιπη οικογένειά του από τον Αντώνη Σαμαρά, βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπος με τον πρώην πρωθυπουργό.
Εχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφάσισε να αξιοποιήσει τον φέρελπι Μεσσήνιο πολιτικό, τον οποίο είχε κληρονομήσει από την αυλή του σκληρού δεξιού Ευάγγελου Αβέρωφ. Και όταν ξεκίνησε αυτή η πρώτη σχέση Σαμαρά-Μητσοτάκη όλα έδειχναν ότι θα ακολουθούσε μια ανθόσπαρτη πορεία.
Αλλωστε ο κ. Σαμαράς ήταν πολιτικό δημιούργημα του σκληρού νεοφιλελεύθερου και φανατικού αμερικανόφιλου θινκ τανκ γύρω από το περιοδικό «Εποπτεία», το οποίο στήριζε (και στηριζόταν από) την οικογένεια Μητσοτάκη (βλ. «Το μυστικό του Αντώνη Σαμαρά», «Εφ.Συν.», 7.12.2019). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ως υπουργός Εξωτερικών ο κ. Σαμαράς ήταν η υπογραφή της συμφωνίας για τις βάσεις των ΗΠΑ (8.7.1990).
Είναι γεγονός ότι τίποτα δεν προμήνυε τη ρήξη Σαμαρά-Μητσοτάκη το 1992 που έμεινε στην Ιστορία ως μια «αποστασία από τον αποστάτη», εφόσον έως τότε ο κ. Σαμαράς είχε υποστηρίξει τις πιο συμβιβαστικές θέσεις στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, προβάλλοντας δημόσια ακόμα και απόψεις που από την εθνικόφρονα Δεξιά θεωρούνταν στα όρια της μειοδοσίας (περί «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη κ.λπ.).
Ολα τα δεδομένα που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας πιστοποιούν το γεγονός ότι η σύγκρουση είχε περισσότερο σχέση με τις πολιτικές φιλοδοξίες του κ. Σαμαρά, που δεν θέλησε να αναλάβει μόνος του το πολιτικό κόστος μιας συμβιβαστικής λύσης στο Μακεδονικό, που επιθυμούσε ο Μητσοτάκης.
Η επίσημη άποψη του κ. Σαμαρά επί χρόνια ήταν βεβαίως ότι με την αποχώρηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992 και εν συνεχεία τη μεθόδευση της πτώσης της το 1993 έκανε το εθνικό του χρέος και έσωσε τη Μακεδονία. Από τη δική του πλευρά, ο Κων. Μητσοτάκης αντέτεινε πως υπήρξε μεγάλο λάθος του ότι επέλεξε τον κ. Σαμαρά για το ευαίσθητο υπουργείο Εξωτερικών.
«Τότε ο Σαμαράς τα ’χασε»
Στις αναμνήσεις του που κυκλοφόρησαν στο τέλος του 2019 ο πρώην πρωθυπουργός καταλογίζει στον κ. Σαμαρά ότι εκείνος υποχώρησε στις 16.12.1991 μπροστά στις απαιτήσεις των εταίρων για την αναγνώριση των γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών: «Εγώ είχα πει του Σαμαρά να μην υποχωρήσει […] Τότε ο Σαμαράς τα ’χασε ο άνθρωπος, νέος ήταν. Δικό μου λάθος ήταν ότι πήγα την Ελλάδα με έναν τέτοιο άνθρωπο σε μια τέτοια αποστολή. Αλλά τότε υπεχώρησε» (Αλέξης Παπαχελάς, «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια», τ. Β’ 1974-2016, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα Νοέμβριος 2019, σ. 188).
Και παρακάτω: «Εκανα λάθος με τον Αντώνη τον Σαμαρά. Δεν τα κατάφερε. Και ως υπουργός Εξωτερικών ήταν πολύ μέτριος, αλλά το χειρότερο από όλα ήταν ότι υπήρξε ανέντιμος απέναντί μου και υπονόμευσε την κυβέρνηση και την ανέτρεψε» (σ. 218).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αποκάλυψη του Κων. Μητσοτάκη για τους λόγους που τον οδήγησαν στην επιλογή Σαμαρά: «Τον επέλεξα γιατί νόμιζα ότι θα έχω έναν άνθρωπο ο οποίος θα είναι το εκτελεστικό μου όργανο, έναν άνθρωπο που ήξερε αγγλικά καλά, που είχε σπουδάσει στην Αμερική, που θα μπορούσε να εφαρμόσει τη δική μου πολιτική. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα ότι ένα παιδί τόσο νέο, που τον προώθησα τόσο πολύ, θα σήκωνε κεφάλι και θα δημιουργούσε θέμα. Λάθος μου μέγα. Πολλοί μού το είπαν και ο Καραμανλής μού το είχε πει» (σ. 218).
Μετά τη ρήξη με τον Σαμαρά ο Κων. Μητσοτάκης προχώρησε σε μια διπλή καταγγελία. Καταλόγιζε στον πρώην στενό του συνεργάτη εκμετάλλευση των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών για την προσωπική του πολιτική προβολή: «Κοίταξε», θα πει στον Παπαχελά, «το μεν υπουργείο Εξωτερικών το ήλεγχα ολόκληρο. Το δικό του, το προσωπικό γραφείο το ήλεγχε ο Σαμαράς. Και τα μυστικά κονδύλια τα ήλεγχε ο Σαμαράς. Και βρήκα τέρατα και σημεία».
Σύμφωνα μ’ αυτή την καταγγελία, ο Σαμαράς εξαφάνισε τα στοιχεία για τα μυστικά κονδύλια την παραμονή της αποχώρησής του. «Δεν βρήκα ούτε ένα μυστικό», λέει ο Μητσοτάκης. «Και είναι γνωστό περίπου πού πήγαν τα κονδύλια» (σ. 256).
Η δεύτερη καταγγελία αφορούσε τους λόγους που έριξε ο κ. Σαμαράς την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1993. Δύο χρόνια αργότερα, στις 6.11.1995, ο Κων. Μητσοτάκης θα υποστηρίξει μιλώντας στη Βουλή ότι «ο κ. Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση, πρόδωσε την κυβέρνηση για λόγους οικονομικούς, υπηρέτησε τα οικονομικά συμφέροντα, υπηρέτησε τον κ. Κόκκαλη, τις ψηφιακές παροχές». Η απάντηση του κ. Σαμαρά ήταν ότι «αν έχω κάποια σχέση με τον κ. Κόκκαλη, τότε την έχει όλη η παράταξή του», δηλαδή η Ν.Δ., από την οποία τότε είχε αποχωρήσει. Κατάγγειλε, μάλιστα τον Κων. Μητσοτάκη ως «διαχρονικό εκπρόσωπο των οικονομικών συμφερόντων της χώρας μας».
Η ρήξη με την παράταξη
Η δημιουργία της Πολιτικής Ανοιξης σημάδεψε την οριστική ρήξη του Σαμαρά όχι μόνο με τον Μητσοτάκη, αλλά και με το σύνολο της «παράταξης». Από τότε δρομολογείται και το πρώτο του φλερτ με τη σκληρή Ακροδεξιά, το οποίο έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα από την περιβόητη συνεργασία Κασιδιάρη-Μπαλτάκου επί κυβέρνησης Σαμαρά.
Είχε βέβαια προηγηθεί η συνεργασία Μιχαλολιάκου-Μπαλτάκου από τη δεκαετία του ’70. Η Χρυσή Αυγή είχε προτρέψει τον Σαμαρά να αυτονομηθεί την κρίσιμη περίοδο του 1993. Στην εφημερίδα της η ναζιστική οργάνωση ισχυριζόταν ότι ο Σαμαράς «εδικαιώθη από την εξέλιξη των γεγονότων» και του υποδείκνυε την ακολουθητέα τακτική:
«Εάν η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα, τη ρίχνουμε, δεν την καλούμε να κάνει δημοψήφισμα. Ούτε απειλούμε με νέο κόμμα, ένα κόμμα που κατά την άποψή μας δεν πρόκειται να γίνει» (28.2.1993). Βέβαια μόλις έγινε το κόμμα, η Χρυσή Αυγή έσπευσε να το αγκαλιάσει, δηλώνοντας ότι «συμφωνούμε με τις επιλογές του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά» (εφ. «Χρυσή Αυγή», 24.9.1993).
Εντεκα χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 2004, ο Αντ. Σαμαράς θα ανακοίνωνε τη διάλυση της Πολιτικής Ανοιξης προκειμένου να επανακάμψει στη Ν.Δ. Τότε ο Κώστας Καραμανλής, για λόγους διεύρυνσης αλλά και εσωκομματικών ισορροπιών, επέλεξε να δεχτεί την επιστροφή στο κόμμα ενός στελέχους που ήταν ταυτισμένο με τον «αντιμητσοτακισμό», παρά τις διαμαρτυρίες του Κων. Μητσοτάκη, για τον οποίο ο Σαμαράς αποτελούσε βέβαια «κόκκινο πανί»...
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ...
Γιάννης Μπασκάκης, Δημήτρης Ψαρράς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου