Τα Εξάρχεια στη Λέσβο...

Οι «Τρύπες» τα έχουν πει όλα, παρ’ όλο που εν προκειμένω αναφέρονταν σε άλλου τύπου κακοποίηση: «πονάει πάντα η πρώτη φορά / Μα καμιά φορά πονάει για πάντα». Θυμήθηκα τον στίχο βλέποντας τα ΜΑΤ να ξυλοκοπούν τους...
νησιώτες, που τους φώναζαν «δεν είστε Ελληνες», «ντροπή στο εθνόσημο που φοράτε», «είμαστε πατριώτες».

Πονάει πάντα η πρώτη φορά και ειδικά όταν μαζί με τις κλομπιές τρως και μια γερή κλοτσιά στις ψευδαισθήσεις σου: οι Ελληνες δεν χτυπούν Ελληνες, το εθνόσημο θα σταματήσει τους πραίτορες, εσύ πατριώτη είσαι στο απυρόβλητο.

Αυτές οι πάνοπλες ανθρώπινες μηχανές χτυπούν όποιον κάθε φορά η πολιτική ηγεσία υποδεικνύει ως εσωτερικό εχθρό -και τον απεργό και τον φοιτητή και τον ντόπιο και τον πρόσφυγα. Ομως, τα ΜΑΤ ενίοτε δημιουργούν πρόβλημα, αλλά δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα εντοπίζεται στις κυβερνήσεις που διαχρονικά συντηρούν τα ΜΑΤ και δεν τους επιβάλλουν (έστω) να φέρουν διακριτικά και να λογοδοτούν. Εντοπίζεται στη Δικαιοσύνη που ελάχιστες φορές έχει τιμωρήσει καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα σώματα ασφαλείας. Και, τέλος, εντοπίζεται στους πολίτες που, για να αντιδράσουν στην αστυνομική αυθαιρεσία, πρέπει να χτυπήσει τη δική τους πόρτα (και το δικό τους κεφάλι).

Τώρα πια που η κυβέρνηση... βλέπει Εξάρχεια παντού (από τα σινεμά μέχρι τις διαδηλώσεις κι από τη Χίο μέχρι την ΑΣΟΕΕ), ίσως καταλάβουμε όλοι ότι η κουλτούρα αστυνομικής αυθαιρεσίας και η ατιμωρησία μάς απειλούν όλους εξίσου. Και ότι το μέτωπο απέναντι στην αστυνομική βία πρέπει να είναι πλατύ, από την Αθήνα μέχρι τη Λέσβο και από τους ντόπιους μέχρι τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Γιατί πονάει πάντα και μας πονάει εξίσου...

Ντίνα Δασκαλοπούλου
Πηγή: efsyn.gr