Φτιάχνουμε διαρκώς καραντίνες...

...για τέρατα και για νεκροζώντανους...
Ο Στίβεν Κινγκ έχει γράψει μια εξαιρετική νουβέλα, το The Mist, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά ως "Η Ομίχλη" -κακώς κατά τη γνώμη μου, πιο πολύ θα του πήγαινε το "Καταχνιά" και έχει
γίνει και (μέτρια) ταινία, που σώθηκε από την τελευταία σκηνή και τη μουσική των Dead Can Dance.
Μιλάει για κάτι ανθρώπους που παγιδεύονται μέσα σε...
ένα σούπερ μάρκετ όταν μια παγκόσμια απειλή -κάτι φρικαλέα, μεταλλαγμένα τέρατα- καταλαμβάνουν τη γη.

Το θέμα του (πάρα πολύ υποτιμημένου, το έχουμε ξαναπεί) Κινγκ, δεν είναι τα τέρατα φυσικά.

Ποτέ δεν είναι τα τέρατα το θέμα του, τα τέρατα -το έχει πει κιόλας- είναι μέσα στο μυαλό μας, είναι οι φόβοι μας, είμαστε εμείς.

Το θέμα του, όπως και στο επίσης εξαιρετικό "Ο Θόλος", είναι αυτό που συμβαίνει στους "κανονικούς" ανθρώπους όταν βρισκονται απομονωμένοι, έγκλειστοι, απειλούμενοι από έναν κοινό, άγνωστο, εχθρό. Ή, όταν γίνονται οι ίδιοι ο εχθρός για τους υπόλοιπους.

Δεν θα σας πω εγώ τι τους συμβαίνει. Διαβάστε Κινγκ, ή δείτε τους εαυτούς σας.

Το σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες, παρακολουθώντας τους ανθρώπους στο κρουαζιερόπλοιο στην Ιαπωνία, που είναι αποκλεισμένοι σ' αυτό το πλοίο του τρόμου πάνω από 15 μέρες τώρα.

Απομονώθηκαν από όλους εμάς τους υπόλοιπους, προκειμένου να περιοριστεί ο ιός. O ιός δεν περιορίστηκε.

Οι ίδιοι έζησαν -και ζουν- εκει μέσα, νεκροζώντανοι, έρμεα μιας εντροπιακής στατιστικής, άγνωστο τι σκέφτονται, πώς αισθάνονται, πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, πόσο εύχονται κάθε πρωί να πεθάνει ο δίπλα τους κι αυτοί να ζήσουν...

Είναι "κανονικοί" άνθρωποι.
Βρέθηκαν να είναι απειλή για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, χωρίς να έχουν κάνει απολύτως τίποτα.
Και απειλούμενοι οι ίδιοι.

Τα τέρατα είναι παντού, σκεφτόμουν.

Φτιάχνουμε διαρκώς καραντίνες για να τα κρατήσουμε μακριά μας.
Ξεκινάμε από οικογένειες-Κυνόδοντες για να κρατήσουμε έξω τους "άλλους". Χτίζουμε κλειστές κοινωνίες, φτιάχνουμε κουτάκια, μεγαλύτερα κουτιά, κοντέινερ, Μόριες, τείχη, παλεύοντας να κρατήσουμε μακριά τα τέρατα, που στην πραγματικότητα είναι μέσα μας.

Μέχρι που, ένα πρωί, καταλαβαίνουμε ότι το κουτί είναι ένα και είναι αναπόδραστο και είναι ο κόσμος μας και οι μόνες απειλές που είναι πραγματικές είναι οι πανανθρώπινες, και όταν βρισκόμαστε μπροστά τους είμαστε κατακερματισμένοι και αποδυναμωμένοι από τη μάχη με τα δικά μας τέρατα, ανίκανοι να τις αντιμετωπίσουμε.

Μαρία Δεδούση (FB)