ορθόδοξες διαδικασίες.
Στην αρχή ήταν το κάλεσμα «στους ιεράρχες, τους ιεροδιδασκάλους και τους σχετιζόμενους φορείς να συνδράμουν στο έργο μας και να καταθέσουν τις γνώσεις και την πολύτιμη εμπειρία τους. Να είναι σε έναν ανοιχτό διάλογο με το υπουργείο...». Να εννοούσε άραγε εκείνους τους ιεράρχες που διδάσκουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι έγκλημα μεγαλύτερο από κάθε κοινό ποινικό έγκλημα;
Μετά την ακούσαμε να λέει: «Η Ιστορία (όπως διδάσκεται στο σχολείο) πρέπει να πάψει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση». Και εθνική συνείδηση άραγε σημαίνει Ιστορία ξεκομμένη από χαμένους αγώνες, λάθη, πάθη, προδότες, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες, χουντικούς, παρακρατικούς; Ακολούθησε το μήνυμα της υπουργού για την 28η Οκτωβρίου όπου ο ναζισμός ήταν άγνωστη λέξη, καθώς δεν είχε ακόμα ειπωθεί η μεγάλη ιστορική αλήθεια, ότι για τα δεινά της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου όλου από την άνοδο του ναζισμού φταίει η απλή αναλογική και έτσι ίσως αναδρομικά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα μπλέξανε και με τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Η κατήχηση προχώρησε λίγο σε κάποια σχολεία με τους πύρινους λόγους, αλλά δεν ήταν αρκετό. Ώσπου οι προθέσεις του υπουργείου Παιδείας και όλου του νεοφιλελεύθερου συντηρητικού μπλοκ που είναι στην εξουσία έγιναν απολύτως σαφείς και κατανοητές μέσα από μια εγκύκλιο κατεπείγουσα που καλούσε τους μαθητές των δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων Λυκείων να καταθέσουν προτάσεις σε ημερίδα που οι διοργανωτές της καμία σχέση δεν έχουν με την εκπαίδευση και τους φορείς της.
Μεσαιωνικές αντιλήψεις
Δεν έχει μεγάλη αξία η ανάκληση -μετά τον σάλο- της εγκυκλίου. Εκείνο που πρέπει να μας τρομάζει είναι οι προθέσεις. Συνδιαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών των οποίων επίκειται η αλλαγή με αντιδραστικούς μεσαιωνικής αντίληψης φορείς, με αναθεωρητές της Ιστορίας ώστε να μην είναι επικίνδυνη, με επίφαση ανοικτών διαδικασιών, τόσο ανοιχτών που ακόμα και τα δεκαπενταμελή θα έχουν λόγο. Κλήθηκαν, λοιπόν, να ανταλλάξουν απόψεις σε μια ημερίδα που επιτακτικά συνδέει τη σύγχρονη παιδεία με την ελληνορθόδοξη παράδοση, όπως ακριβώς συμβαίνει... σε όλα τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης που τόσο πολύ θαυμάζουμε και θέλουμε και να τα αντιγράψουμε. Και νέα βιβλία, και νέες θεματικές, και μάθημα σεξουαλικής αγωγής εμπνευσμένο από την ορθόδοξη οπτική, και τον σχολικό σύμβουλο στην τάξη για να ελέγχει αν όλα πάνε καλά, και μαθήματα ειδικότητας από τα Νηπιαγωγεία για να αναδείξουμε την αριστεία από τα γεννοφάσκια της.
Άραγε θα καταθέσουν τις απόψεις τους στο υπουργείο Παιδείας οι μαθητές και τα συμβούλιά τους για τις συνθήκες στα σχολεία, τις παγωμένες, βρόμικες και γκρίζες τάξεις, τις ελλείψεις των δασκάλων και καθηγητών, τους αβοήθητους στα προβλήματα των μαθητών εκπαιδευτικούς, για τη διαδικασία της μάθησης, για την Τράπεζα Θεμάτων, για την αυστηροποίηση της βαθμολογίας (συνδυασμένη με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών), για τα Λύκεια που θα μετατραπούν ξανά σε διαρκή εξεταστικά κέντρα, για την εξεταστέα ύλη των Πανελλαδικών που αυξάνεται και πληθύνεται, για όλα όσα τους αποστραγγίζουν από τη νεανική τους ορμή για δράση και αντίδραση, και αμφισβήτηση, και οργή; Για τα ΕΠΑΛ που φαίνεται πως ξαναχάνουν το στοίχημα (το βίντεο που κυκλοφόρησε με τον μαθητή που ουρλιάζει να σβηστεί μια απουσία είναι πολύ διδακτικό);
Παραδώσαμε σαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένα εκπαιδευτικό σύστημα με κάποιες τομές επιτυχημένες σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Όμως, ενώ στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση οι αλλαγές προωθήθηκαν έγκαιρα και εμπεδώθηκαν από την εμπειρία ως πετυχημένες, δεν καταφέραμε το ίδιο και στη Δευτεροβάθμια. Πολλές παλινωδίες, συνεχής ρητορική, σχεδιασμός που πρόφτασε κάποιες καλές αλλαγές στα Γυμνάσια, αλλά στα Λύκεια δεν λειτούργησε. Τα νέα προγράμματα σπουδών δεν έδωσαν αποτελέσματα στην τάξη -η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών τις περισσότερες φορές ήταν απλή ανάγνωση των οδηγιών-, οι δημιουργικές εργασίες σπάνια υλοποιούνταν «δημιουργικά» και η Γ’ Λυκείου ήρθε αντιμέτωπη με ένα εξουθενωτικό ωριαίο πρόγραμμα, με επτάωρα μαθήματα Πανελλαδικών εξετάσεων, που θα εξαφάνιζε την ανάγκη για πρόσθετο φροντιστηριακό μάθημα. Οι μαθητές όμως δεν το εισπράττουν έτσι. Και φροντιστήριο πηγαίνουν, και αγχώνονται υπερβολικά, κυρίως τώρα που μειώνεται και ο αριθμός των εισακτέων στα ΑΕΙ, και οι οικογένειες πληρώνουν από το υστέρημά τους, πολλές φορές, την κοινωνική αναγκαιότητα των σπουδών. Βεβαίως, σε κάποια μικρά, απομακρυσμένα Λύκεια της χώρας το επτάωρο μάθημα Πανελλαδικών ήταν «το μάνα εξ ουρανού» για τα παιδιά που δεν ξέρουν τι θα πει φροντιστήριο. Ευτυχισμένοι οι μαθητές, ευτυχισμένοι και οι καθηγητές τους σ’ αυτή την περίπτωση.
Μπουλντόζα... στην Παιδεία
Ίσως δεν προλάβαμε... Και έρχεται ακριβώς τώρα η υπουργός Παιδείας και θέλει όλα να τα ανατρέψει. Οι «πράσινες σχολές» καταργήθηκαν, 37 νέα τμήματα ανεστάλησαν, η μείωση των εισακτέων και η διπλή βάση εισαγωγής περιμένει τους μαθητές. Και κοιτάξτε τη συγκυρία. Πάνω στα κουρασμένα και απογοητευμένα παιδιά της Γ΄ Λυκείου η αναγνώριση των κολεγίων ακούγεται σαν διέξοδος. Ούτε βάση του 10, ούτε φροντιστήρια από το Γυμνάσιο, ούτε τυχαία επιλογή της σχολής. Δεν νοιάζονται για την ποιότητα των σπουδών, γιατί δεν την έχουν γνωρίσει. Είναι εγκλωβισμένα σ’ ένα εξουθενωτικό σύστημα εισαγωγής που θα γίνει ακόμα πιο αυστηρό και πολλά απ’ αυτά δεν θέλουν να δώσουν έναν χαμένο αγώνα. Εξάλλου γιατί να μην πιστέψουν (φευ!) τον Άδωνι Γεωργιάδη, ολόκληρο υπουργό Ανάπτυξης της κυβέρνησης, που λέει ότι είναι «καλύτερο το πτυχίο των ιδιωτικών κολεγίων από αυτό των δημοσίων πανεπιστημίων γιατί μπαίνεις και βγαίνεις με σύστημα και κόπο»!
Στα σχολεία οι νέοι μας δεν αντιδρούν, σπρώχνουν τον χρόνο για να μη τον βιώνουν. Αλλά έτσι είναι οι νέοι. Σιωπούν όταν γύρω τους όλοι σχεδιάζουν γι’ αυτούς και αντιστέκονται με ορμή όταν όλοι νομίζουμε ότι τους χειραγωγήσαμε...
Γιάννης Στέφος
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου