Την πρώτη μέρα του νέου χρόνου ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε τα πιο...
άχαρα γενέθλια της πολιτικής σταδιοδρομίας του: μπήκε στα 63 χωρίς να έχει κανένα πολιτικό αξίωμα -για πρώτη φορά από το 1993.
Οι κακεντρεχείς -και οι διορατικοί -λένε ότι η θητεία του στο δημόσιο βίο έληξε ήδη και έληξε μάλλον άδοξα. Τον πέταξε έξω με μπαμπεσιά η μόνη από την οποία δεν περίμενε ποτέ ότι θα ήταν ικανή να του τη φέρει – με τόσα έτη φωτός που τους χωρίζουν διανοητικά, κατά την κρίση του.
Μόνος του δεν μπορεί να μπει στη Βουλή -που σε κάθε περίπτωση τον χρειάζεται, για να διασωθεί το είδος του πολιτικού ρήτορα. Ο Μητσοτάκης ούτε τον πήρε στη ΝΔ, ούτε θα μπορούσε να το κάνει. Του έμεινε αυτό με το οποίο απειλούσε: η δουλειά του στο Πανεπιστήμιο. Άσχημη κατάληξη για άνθρωπο που νόμιζε ότι «θα γινόταν βασιλιάς».
Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην πολιτική είναι ότι διορίσθηκε «δεύτερος» από δυο εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς: αντιπρόεδρος του Γ. Παπανδρέου και του Αντ. Σαμαρά- όπως και του υπηρεσιακού Παπαδήμου.
Περισσότερο από όλους του πήγαινε ο Σαμαράς- πακέτο με τον Άδωνι. Όπως περισσότερο του πάει η ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ στο οποίο είδε φως και μπήκε δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του. Με την πεποίθησή ότι τους έχει στο τσεπάκι και θα επικρατήσει.
Δεν τα κατάφερε. Τον κατανίκησε χωρίς μεγάλη προσπάθειά ο Γ. Παπανδρέου, τον οποίο επίσης υποτιμούσε. Και όταν πήρε τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ είδε το τέρας να πετάγεται από την κάλπη: μόνο 4%. Ως επικεφαλής ενός κόμματος που έπαιρνε πάνω από 40%.
Όταν τον πέταξε-ανέντιμα- έξω από τη Βουλή η Φώφη, δεν γύρισε κανείς να τον κοιτάξει. Ίσως γιατί ο «Μπένυ» έχει ένα ρεκόρ: με ότι καταπιάστηκε τα θαλάσσωσε. Ανεξήγητο για κάποιον που θεωρείται ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, έχει εκπληκτική ευφράδεια και πνευματικό βάρος.
Με αυτά τα στοιχεία ήταν εύκολο να γίνει αρχηγός κόμματος. Ίσως το πρόβλημα του είναι αυτό που -κατά τη μαρτυρία του Τηλέμαχου Χυτήρη-εντόπισε εγκαίρως ο Ανδρέας Παπανδρέου: ήθελε να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος.
Εκεί την πάτησε: θεωρούσε ότι μπορούσε εξ ίσου να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης και της Δεξιάς- ίσως γιατί πιστεύει ότι είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τις δύο παρατάξεις.
Αν ο σημερινός Βαγγέλης Βενιζέλος θυμίζει κάτι είναι το «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν: μια επιστήμονας κι ένας αστροναύτης προσπαθούν να επιβιώσουν ύστερα από ένα ατύχημα που τους άφησε να περιπλανιούνται στο διάστημα.
Καθώς το 2020 τον βρήκε να αιωρείται στο κενό διάλεξε για την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση της χρονιάς το κανάλι της κρατικής προπαγάνδας.
Όχι πως έχει δυσκολία με άλλους παρουσιαστές και τον βόλευε η Τρέμη. Αλλά για κάποιον που -όπως η Σάντρα Μπούλοκ -προσπαθεί να βρει τον δρόμο της επιστροφής από το διάστημα στη Γη ολομόναχος η κατάβαση στην βαρύτητα πραγματικότητας, παίρνει διαστάσεις Οδύσσειας.
Στο περιβάλλον της Νεοδημοκρατικής ΕΡΤ μπόρεσε να αναπτύξει τον εαυτό του, με έξοχο τρόπο- όπως πάντα. Έχοντας όμως συνείδηση ότι παρά την αυτοπαρουσίαση του ως… εθνικό άσετ, δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στην προεδρία της Δημοκρατίας. Και μπήκε ήδη στα 63, όταν ο Τσίπρας -τη στρατηγική ήττα του οποίου περίμενε ματαίως- είναι μόλις 46...
Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου