αγωγό. Τα στελέχη της νυν κυβέρνησης ποζάρουν χαμογελαστά δίπλα στον εγκληματία πολέμου και κατηγορούμενο ως μεγαλοαπατεώνα, «Μπίμπι» Νετανιάχου, ενώ παραλλήλως σπεύδουν να υποστηρίξουν τη δολοφονία Σολεϊμάνι, θυμίζοντάς μας ότι αυτοί και όχι άλλοι, είναι το κόμμα που παραδοσιακά πρακτορεύει τα συμφέροντα της Ουάσινγκτον στην Ελλάδα.
Έχουν όλοι τους δίκιο: είναι εξίσου συνένοχοι σε μια συμφωνία ληστρική εις βάρος των Παλαιστινίων, ντροπιαστική και με γεωπολιτικό κόστος για την Ελλάδα και ασύμφορη οικονομικά για τον ελληνικό λαό. Είναι όλοι τους συνένοχα σιωπηλοί απέναντι σε ακόμα ένα έγκλημα των ΗΠΑ εις βάρος του Ιράν- δολοφονία Σολεϊμάνι– που έρχεται να προστεθεί στη λίστα τόσων και τόσων εγκλημάτων. Είναι επιπλέον όλοι τους συνένοχοι υπερασπιστές μιας Ελλάδας- προκεχωρημένου φυλακίου των ΗΠΑ, που το «εθνικό» εχθρεύεται το «λαϊκό» και υποτάσσεται στην ξένη πατρωνία.
Μιας Ελλάδας που συμπεριφέρεται άλλοτε ραγιάδικα και άλλοτε τυχοδιωκτικά, κάνει τις χάρες των δυνατών και τσαλαπατά όποτε της ζητηθεί όποιον η ίδια και οι πάτρωνές της θεωρούν αδύναμο. Μιας Ελλάδας, της οποίας οι ελίτ σιτίζονται από ξένες πρεσβείες και μαζί με τους οργανικούς τους «διανοουμένους» και τους διαμορφωτές κοινής γνώμης «σερβίρουν» ως ρεαλισμό την ξεπερασμένη αντίληψη περί μονοκρατορίας των ΗΠΑ και τον κυνισμό που ωθεί την οικουμένη σε ιστορικές καταστροφές.
Ίσως πριν από μία ή δύο δεκαετίες τα παραπάνω να έθιγαν τις ευαισθησίες απλώς ενός μέρους της κομμουνιστικής αριστεράς και της σοσιαλιστικής αριστεράς- εκείνης που διατηρούσε ζωντανή στη μνήμη της την εξωτερική πολιτική ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80.
Σήμερα ωστόσο, οι συνένοχοι της εξάρτησης και οι πολιτικές τους, αφενός θίγουν άμεσα το σύνολο του ελληνικού λαού και αφετέρου έχουν το μερίδιο που τους αναλογεί σε επαπειλούμενους, παγκόσμιους πρωτοφανείς κινδύνους. Οι πολιτικές τους έχουν να κάνουν με την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας. Αφορούν τη δυνατότητα άσκησης όντως εθνικής πολιτικής, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Οι πολιτικές που υπηρετούν αποτελούν τη γεωπολιτική εκδήλωση της υπερδεκαετούς κρίσης που ταλανίζει ολόκληρο τον κόσμο, απειλώντας να οδηγήσουν σε κατακλυσμιαίες εξελίξεις και συνιστούν σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, τη γεωπολιτική εκδοχή του μνημονίου.
Ο συγχρονισμός της ελληνικής με τη διεθνή καπιταλιστική κρίση ως εκδοχή της, εξελίσσεται σε ένθεση της Ελλάδας στο κέντρο σχεδόν της γεωπολιτικής εκδοχής της παγκόσμιας, νεοφιλελεύθερης κρίσης. Εν τέλει η εξάρτηση από Ουάσινγκτον και Βερολίνο την οποία παλεύουν να ενισχύουν οι συνένοχοι, με κάθε τρόπο αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που κρατά ζωντανή την εγχώρια, παρασιτική ολιγαρχία. Το ρήγμα που άνοιξε η διαχείριση της κρίσης δανεισμού και το οποίο διέτρεξε οριζόντια το πολιτικό σκηνικό αλλά και τον κοινωνικό ιστό, χαράσσεται εκ νέου πάνω στο ζήτημα της διεθνούς θέσης της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015 είχε σωστά θέσει το σύνθημα «ή αυτοί, ή εμείς» υπό την έννοια της περιγραφής- και όχι φυσικά του δια ταύτα– της ύπαρξης βαθύτερης διαιρετικής τομής. Το σύνθημα καθίσταται επίκαιρο εκ νέου, πλέον όχι μόνο λόγω της σοβούσας οικονομικής κρίσης αλλά και της γεωπολιτικής κρίσης. Μόνο που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει σε «αυτούς». «Αυτοί» είναι οι κήνσορες μιας νέας εθνικοφροσύνης, εκπορευόμενης από την πρεσβεία των ΗΠΑ, η οποία συνασπίζει ΝΔ, Σύριζα, Κινάλ κλπ., και την ολιγαρχία.
«Εμείς» είμαστε όλες εκείνες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις- ακόμα μειοψηφικές αλλά όχι απαραιτήτως για πολύ– που αμφισβητούν την «εθνική» συναίνεση της ξένης πατρωνίας. Οι δυνάμεις που συνδέουν το ταξικό με το εθνικό. Οι δυνάμεις που στο συγκεκριμένο, τολμούν να ονοματίσουν τον East- Med ως επιλογή που πρέπει να απορρίψουμε και που σε ό,τι αφορά τη Μ. Ανατολή τάσσονται με τον άξονα της αντίστασης και όχι με εκείνους που ανατρέπουν σύνορα, κυβερνήσεις και χρηματοδοτούν τη διεθνή τρομοκρατία.
«Εμείς» είμαστε εκείνοι που ξέρουν ότι ρεαλισμός είναι να μην κοιτάς μόνο στη Δύση και στους συμμάχους της, να μην είσαι δεδομένος, να επιδιώκεις πράγματι πολύπλευρες συμμαχίες και να τιμάς το δίκαιο και τη σταθερότητα των συνόρων όλων των κρατών. «Εμείς» είμαστε, όλοι εκείνοι που τολμούν να πουν καθαρά ότι η Ελλάδα δε θα εξέλθει ποτέ της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όσο παραμένει κράτος περιορισμένης κυριαρχίας και νεοαποικιοκρατικά ελεγχόμενο.
Η διεθνής, γεωπολιτική εκδοχή της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης- καπιταλιστικής κρίσης αντιμετωπίζεται ακόμα στα καθ’ ημάς σαν κάτι μακρινό, που μπορούμε να ξορκίζουμε δια της πρόσδεσης στην Ουάσινγκτον και στο Ισραήλ. Οι μέρες αυτού του καταστροφικού επαρχιωτισμού σχεδόν τελείωσαν. Βεβαίως δεν αρκεί να το γράφουμε ή να το λέμε ατομικά ή σε περιθωριοποιημένες και αυτάρεσκες «γκρούπες». Ο δρόμος που κινείται ο πλανήτης εξαιτίας μιας σειράς λόγων που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ επιτάσσει τη δημιουργία μαζικών και πλειοψηφικών κομμάτων, με αντί- ιμπεριαλιστικό και κοινωνικό- απελευθερωτικό πρόγραμμα.
Πριν ακόμα από μια τέτοια εξέλιξη μπορούμε και πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την ηγεμονία μέσα στην ελληνική κοινωνία. Την ώρα που οι ΗΠΑ ρημάζουν τη ΝΑ Μεσόγειο ενώ ως χώρα μας «εργαλειοποιούν», ο ελληνικός λαός πρέπει να αποφασίσει με δημοψήφισμα αν δέχεται τη στρατιωτική συμφωνία με τις ΗΠΑ ή όχι. Χρειαζόμαστε οργανωμένες δυνάμεις, μέσα ενημέρωσης, προσωπικότητες και εν τέλει ένα κίνημα διεκδίκησης δημοψηφίσματος επί του ζητήματος.
Το «ή αυτοί ή εμείς» είναι επίκαιρο ξανά. Υπάρχουν δύο αντιθετικές θέσεις και για το ρόλο της Ελλάδας στον κόσμο. Σύντομα θα συγκρουστούν ξανά. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι...
Θέμης Τζήμας
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου