Τα κίβδηλα επιχειρήματα των αριθμών...

Γύρω στον Νοέμβριο του 2014, ο Ισπανός τότε πρωθυπουργός, ο κ. Ραχόι, ανακοίνωνε περιχαρής τη μείωση της ανεργίας. Επικαλούμενος στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικών, δήλωνε ότι στο δεύτερο τρίμηνο του έτους η ανεργία έπεσε στο 24,5% (μείωση 1,4%) και ότι 400.000 εργαζόμενοι βρήκαν δουλειά, κυρίως σε εταιρείες παροχής υπηρεσιών.

Η ανακοίνωση αυτή άνοιξε νέους δρόμους στην...
επικοινωνιακή διαχείριση των κυβερνήσεων, καθώς το επιτελείο του Ραχόι «έπαιξε» με τους αριθμούς. Χαρακτήρισε ως εργαζόμενους εκείνους που δουλεύουν από δύο έως 10 ώρες την εβδομάδα και με το τέχνασμα αυτό «ανακάλυψε» 402.400 θέσεις εργασίας, αντί των 61.000 που είναι οι πραγματικές νέες θέσεις. Η λαθροχειρία αυτή έγινε φανερή όταν διαπιστώθηκε ότι το ίδιο διάστημα ο συνολικός αριθμός των ωρών εργασίας μειώθηκε κατά 3,8 εκατομμύρια ώρες. Εφημερίδες όπως η El Pais αμφισβήτησαν την «επιτυχία» του γενειοφόρου πρωθυπουργού αλλά το «εφεύρημα» είχε καταχωριστεί στη βιβλιογραφία των επικοινωνιολόγων.

Το επινόημα των πειραγμένων αριθμών και της εικονικής πραγματικότητας υιοθέτησαν σύντομα και άλλοι πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο για να πείσουν τους πεινασμένους ότι το στομάχι τους είναι γεμάτο. Σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο πολιτικοί που ασκούσαν εξουσία προσπαθούσαν να χτίσουν σενάρια επιτυχίας πάνω στην εικονική πραγματικότητα των «παραποιημένων» αριθμών. Αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση έγινε κανόνας, καθώς κανείς δεν προβληματιζόταν για το τι στα αλήθεια λένε οι αριθμοί.

Ακόμα και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στα στοιχεία που ανακοίνωσε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, παρασύρθηκε λέγοντας ότι πλέον οι άνεργοι σε όλο τον κόσμο είναι 188 εκατομμύρια. Ενας αριθμός που υποδηλώνει την αποτελεσματικότητα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, καθώς τα 188 εκατ. άνεργοι είναι κατά 1,2 ποσοστιαίες μονάδες λιγότεροι από τα 212 εκατομμύρια του 2010, όταν η παγκόσμια ανεργία είχε εκτιναχθεί σε επίπεδα-ρεκόρ.

Με δεδομένο ότι στον πλανήτη κανείς δεν αμφισβητεί σήμερα την πανσοφία της αγοράς, η σύγκριση αυτή θα μπορούσε να αξιοποιηθεί επικοινωνιακά ως τεκμήριο επιτυχίας. Δυστυχώς όμως πίσω απ' αυτόν τον ωραιοποιημένο αριθμό κρύβονται... σκελετοί. Ενας απ' αυτούς είναι τα 282 εκατ. των ανθρώπων που έχουν τόσο κακοπληρωμένες δουλειές, ώστε τα χρήματα που βγάζουν να μη φτάνουν για να καλύψουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Ενας άλλος είναι οι αλγόριθμοι που αποδεικνύουν ότι από το 2018 ακόμα και αυτή η κίβδηλη μείωση της ανεργίας έχει ανακοπεί και στα επόμενα χρόνια τα ποσοστά απασχόλησης, στην καλύτερη περίπτωση, θα παραμείνουν στάσιμα. Ενας τρίτος, ότι οι όροι εργασίας στις περισσότερες χώρες έχουν επιδεινωθεί.

Και ερχόμαστε τώρα στα δικά μας. Ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός βάδισε στο μονοπάτι που χάραξε ο Ισπανός συνάδελφός του. Εβαλε στο συρτάρι τις κοινοβουλευτικές ερωτήσεις και τις ομιλίες που έκανε ο ίδιος και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2010-2015. Αρχισε να ανακοινώνει μείωση της ανεργίας και να αποσιωπά την αύξηση της εισοδηματικής ανέχειας των ελαστικών μορφών εργασίας. Εκτός από την ηθική και την πολιτική διάσταση της επιλογής του, η συγκεκριμένη πρακτική έδωσε στη συνέχεια άλλοθι στον κ. Μητσοτάκη και στον κ. Βρούτση, όχι μόνο να κομπάζουν για την αποτελεσματικότητα της διαχείρισής τους αλλά και να χρησιμοποιούν τις χιλιάδες κακοπληρωμένες θέσεις που «υπόσχονται» αξιόπιστοι αλλά και γυρολόγοι «επενδυτές» ως μέσο πίεσης προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανοχή και τη σιωπή.

Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του να μιλούν για τις ευκαιρίες απασχόλησης που θα σηματοδοτήσει το Ελληνικό, η επέκταση των δραστηριοτήτων των ιδιωτών στην αγορά ενέργειας, η έλευση και άλλων κολεγίων στην Ελλάδα, η...; Πολλές. Πόσες φορές τους έχετε ακούσει να μιλούν για τη μορφή αυτών των θέσεων εργασίας; Καμία. Και έτσι ένα απλό ποσοστό μετατρέπεται σε πολιτικό επιχείρημα και σε «όπλο» με το οποίο εκβιάζονται οι Ελληνες για να επιλέξουν ανάμεσα στην απόλυτη και τη σχετική φτώχεια.

Κάποιοι από εσάς θα απαντήσετε -και θα έχετε δίκιο- ότι το μαγείρεμα των αριθμών δεν είναι ελληνικό εφεύρημα, αφού η μεθοδολογία καθορίζεται από τη Eurostat. Αυτό όμως δεν επηρεάζει σε τίποτα ούτε τον δόλο ούτε τις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται πίσω από τη χρήση τους. Αφού -λόγω Ε.Ε.- δεν μπορούμε ούτε να τροποποιήσουμε ούτε και να διαγράψουμε τους κανόνες, ας κάνουμε κάτι πιο εύκολο: να τους αγνοήσουμε.

Μόλις οι πολιτικοί συνειδητοποιήσουν ότι οι μουσαντένιοι αριθμοί τους όχι μόνο δεν πείθουν κανέναν αλλά εξαγριώνουν τους περισσότερους, τότε είναι πιθανόν να ξανασκεφτούν τις «θεραπευτικές ιδιότητες» της αλήθειας και να σταματήσουν την προσπάθεια εξαγοράς της ανοχής μας με χάντρες και καθρεφτάκια...

Γιάννης Σιώτος
Πηγή: efsyn.gr