Χαρά και θάνατος...

Κάποια στιγμή, ένας παλιός αντιστασιακός μού είχε πει πως όταν είδε μπροστά του έναν χρυσαυγίτη με χειροπέδες δεν το δέχτηκε. Μέσα του δεν το δέχτηκε.

Έστω και αυτές οι...
χειροπέδες ήταν σκληρό θέαμα στα μάτια του κι ας ήταν περασμένες στα συγκεκριμένα χέρια.

Προχθές βουλευτής της Ν.Δ. παραδέχτηκε ότι «κάπου μέσα του» χάρηκε με τη δολοφονία Σουλεϊμανί. Μία δολοφονία που επιδοκίμασε και ο πρωθυπουργός.

Ακόμη κι αν δεν αντιπαραβάλουμε τις δύο ιστορίες, πόσο εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κάποιος (δεν μιλάω καν για ηθική) σε ένα πολιτικό πρόσωπο που χαίρεται «μέσα του» για την όποια δολοφονία;

Οι πολιτικοί σε μια δημοκρατία δεν είναι (μαζί με τους πολίτες) θεματοφύλακες του νόμου και της ίδιας της δημοκρατίας; Πού χωράει σε όλο αυτό η δημόσια ομολογία χαράς για έναν όποιον θάνατο;...

ΝΟ.ΡΑ.

efsyn.gr