Δεξιάς. Η επίδειξή του όμως εμπεριέχει καταφανή πολιτική σκοπιμότητα. Δεδομένου ότι παρέχει «θέαμα». Όντως εντυπωσιακό στην αγριότητά του θέαμα. Ό,τι περισσότερο και ό,τι «καλύτερο» μπορεί να προσφέρει σήμερα ο Μητσοτάκης, αντί του στερημένου «άρτου»...
Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Δίχως ωραιοποιήσεις, δίχως μισές αλήθειες. Αλλά και χωρίς κόμπλεξ ή και περιττές ενοχές. Ναι λοιπόν, υπάρχει σήμερα στη χώρα μας πολύς κόσμος, μάλλον περισσότερος απ’ ό,τι φανταζόμαστε ή και περιμέναμε, που δεν έχει κανένα πρόβλημα με την χωρίς μέτρο και όρια αστυνομική βία των ημερών μας. Πολύς κόσμος που έχει πειστεί για την χρησιμότητα του -κατά Μητσοτάκη- δόγματος «Νόμος και Τάξη». Και για την -κατά Χρυσοχοΐδη- υλοποίησή του. Είναι γι’ αυτό άλλωστε που ο Χρυσοχοΐδης αναδεικνύεται, στις σχετικές μετρήσεις, ως ο πιο πετυχημένος, αλλά και ο δημοφιλέστερος υπουργός...
Αυτή είναι η αλήθεια. Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, αυτή είναι. Για την ώρα τουλάχιστον. Ίσως ως τη στιγμή που ο καθένας θα δει την αστυνομική βία να χτυπάει και τη δική του πόρτα. Σήμερα πάντως πολύς κόσμος, μάλλον περισσότερος απ’ ό,τι φανταζόμαστε ή και περιμέναμε, δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη χωρίς μέτρο και όρια αστυνομική βία των ημερών μας. Και είναι αυτό, θα πρέπει να πούμε, βούτυρο στο ψωμί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αισθάνεται πως έχει βρει τη λύση. Ως «απάντηση» στο μείζον πρόβλημα της διακυβέρνησής του. Στο πρόβλημα της διάψευσης των προσδοκιών που επενδύθηκαν στο πρόσωπό του. Ακόμη και σ’ εκείνο της κατάφωρα σκόπιμης, σχεδόν εφ’ όλης της ύλης, εξαπάτησης των πολιτών. Για κείνους, τουλάχιστον, που τον εμπιστεύτηκαν και τον στήριξαν...
Ναι λοιπόν, αυτή είναι η λύση. Η επίδειξη αποφασιστικότητας προς εμπέδωση της «τάξης» στη χώρα. Έναντι οιουδήποτε κόστους. Ακόμη και του κόστους της έμπρακτης αμφισβήτησης των δικαιωμάτων των πολιτών. Των δικαιωμάτων -και- των συνταγματικά κατοχυρωμένων εν προκειμένω. Η βάρβαρη παραβίαση του οικιακού και οικογενειακού ασύλου, τα εξευτελιστικά ξεγυμνώματα πολιτών, τα άγρια, τα εφιαλτικά βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, οι εξ επαφής πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες, οι ξυλοδαρμοί και τα ποδοματήματα ακινητοποιημένων παιδιών, αυτά και τόσα άλλα, κι άλλα τόσα. Όλ’ αυτά τα προσχηματικά εμφανιζόμενα ως «μεμονωμένα περιστατικά». Μόνο προσχηματικά. Γιατί, στην πραγματικότητα επαίρεται και κομπάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για όλ’ αυτά. Και τα αξιοποιεί για τη βιτρίνα της. Με τη βεβαιότητα ότι αρέσουν. Και είναι, από την άλλη, η ωμή περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ακόμη και της δυνατότητας δημόσιας εκδήλωσης των αιτημάτων και του φρονήματος των πολιτών. Με τη βεβαιότητα ότι κι αυτά αρέσουν...
Πως αλλιώς να καταπιεί ο πολίτης τη διάψευση;
Εμ βέβαια, πώς να καταπιεί ο καταπροδομένος «λαός» του Μητσοτάκη την ανώμαλη προσγείωση επί του Μακεδονικού; Πώς να καταπιεί το σκληρά κομματικό αλλά και σπάταλο «επιτελικό κράτος» του; Με τους βολεμένους και καλοπληρωμένους συγγενείς και φίλους. Και με τις χιλιάδες ντροπιαστικές μαϊμουδιές στα βιογραφικά τους. Πώς να καταπιεί την -ομολογημένη πλέον- παταγώδη αποτυχία στην αντιμετώπιση του προσφυγικού; Αλλά και την πρωτοφανή αναλγησία στα πλάνα διαχείρισής του.
Πώς να καταπιεί ο καταπροδομένος «λαός» του Μητσοτάκη την κατάργηση του κοινωνικού μερίσματος, αλλά και τις κατά 400 εκατομμύρια περικοπές στην κοινωνική πρόνοια; Πώς να καταπιεί την αφαίρεση του ΑΜΚΑ (δηλαδή της δυνατότητας για δουλειά και περίθαλψη) από τους κατατρεγμένους του κόσμου μας; Πώς να καταπιεί την κατάργηση της 13ης σύνταξης, με την προκλητικά ψευδή δικαιολογία ότι επρόκειτο για έκτακτο επίδομα; Ή και την κατάργηση του «μεταφορικού ισοδύναμου» για τους νησιώτες μας. Πως να καταπιεί την άρνηση καταβολής της δικαιούμενης αύξησης στον κατώτατο μισθό, με τη γελοία εν προκειμένω δικαιολογία ότι την έχει ήδη δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς να καταπιεί ο καταπροδομένος «λαός» του Μητσοτάκη ότι όχι μόνο δεν άρχισαν να δουλεύουν οι μπουλντόζες από τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησής του στο Ελληνικό, αλλά, έξι μήνες μετά, η κατάσταση βρίσκεται εκεί ακριβώς που την άφησε ο Τσίπρας; Κι ας παραχωρεί ολοένα και περισσότερα σκανδαλώδη προνόμια στον «εθνικό κατασκευαστή». Πώς να καταπιεί ότι ο Ρουβίκωνας δεν εξαφανίστηκε από προσώπου γης ήδη από την επομένη της εκλογής του; Ή τη χαρακτηριστική αναποτελεσματικότητα της άμετρης αστυνομικής βίας στα Εξάρχεια. Εκεί όπου, εκτός των άλλων, εξακολουθούν να αλωνίζουν μέρα - μεσημέρι οι έμποροι ναρκωτικών...
Νά λοιπόν, έτσι θα τα καταπιεί ή, έστω, θα τα ξεχάσει. Με την υπερ-επίδειξη της αστυνομική βίας. Στ’ όνομα του -κατά Μητσοτάκη- μείζονος αγαθού, εκείνου του «Νόμου και της Τάξης». Η αλήθεια είναι πως η αστυνομική βία βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στον σκληρό πυρήνα των αντιλήψεων της «νέας κανονικότητας». Και το αστυνομικό κράτος στο DNA της Δεξιάς. Η επίδειξή του όμως εμπεριέχει καταφανή πολιτική σκοπιμότητα. Δεδομένου ότι παρέχει «θέαμα». Όντως εντυπωσιακό στην αγριότητά του θέαμα. Ό,τι περισσότερο και ό,τι «καλύτερο» μπορεί να προσφέρει σήμερα ο Μητσοτάκης, αντί του στερημένου «άρτου»...
Βασίλης Πάικος
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου