Η Διεθνής των Ιών...

Παντελής Μπουκάλας

Θεοποιημένη και συγχρόνως δαιμονοποιημένη η παγκοσμιοποίηση, μοιράζει τα καλά και τα κακά της με αναλογία που το θετικό ή αρνητικό πρόσημό της εξαρτάται από τη θεώρηση του καθενός. 

Ο κοροναϊός, και κάθε ιός που...
σε άλλους καιρούς θα απασχολούσε μόνο τον τοπικό πληθυσμό και η εφήμερη ιστορία του θα έληγε στα σύνορα της χώρας, τώρα μπαίνει στις βαλίτσες τουριστών και επενδυτών κάθε είδους και ταξιδεύει ανενόχλητος. Με αεροπλάνα, ταχύτατα τρένα και πλοία που δεν είναι καραβέλες, διεθνοποιείται πολύ πριν η επιστήμη προλάβει να τον γνωρίσει καλά και κάτι να σκεφτεί για την αντιμετώπισή του. 

Αλλά εκτός από τα μέσα της συγκοινωνίας οι ιοί χρησιμοποιούν κάπως σαν ξενιστή και τα μέσα επικοινωνίας, που ένα πράγμα ξέρουν να διεκπεραιώνουν καλά, μέσα στον αέναο και ανελέητο ανταγωνισμό τους: τη σπορά πανικού.

Για να μη σκίσουμε πάντως αναδρομικά ορισμένες από τις σκοτεινότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, πρέπει να θυμηθούμε πως η «Διεθνής των Νόσων» έχει το παρελθόν της: 
Οι Ευρωπαίοι, που πήραν τάχα από τον ίδιο τον Θεό την εντολή να εκχριστιανίσουν διά πυρός και σιδήρου τον «ειδωλολάτρη» Νέο Κόσμο, δεν κουβαλούσαν μόνο Βίβλους και όπλα με τις καραβέλες τους. 

Κουβαλούσαν και την ιλαρά, την ευλογιά, τη διφθερίτιδα, τον τύφο. Μυριάδες αυτόχθονες, με τον οργανισμό τους απαράσκευο στην αντιμετώπιση άγνωστων ασθενειών, γνώρισαν τα αγαθά του πολιτισμού με αντίτιμο τη ζωή τους. Συχνά ένα κοινό κρυολόγημα αποδεικνυόταν αποτελεσματικότερο από τα σπαθιά και τα μουσκέτα.

Η αυτοκριτική των Ευρωπαίων για την εξόντωση ολόκληρων φυλών ακόμα αναμένεται. Αντίθετα, την αυτοκριτική για τον κοροναϊό, που ξεκίνησε το ταξίδι του από την κινεζική πόλη Γουχάν, την ακούσαμε ήδη. Μόνο που είχε τα συνήθη επιδερμικά γνωρίσματα. 

Ο μεν δήμαρχος της πόλης αναμάσησε τα συνήθη της κομματικής-καθεστωτικής «αυτοκριτικής», που γίνεται για να γίνει, ο δε Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, που μέχρι χθες χαρακτήριζε «μέτριο» τον κίνδυνο, τον αναβάθμισε σε «υψηλό», αλλά με τη δικολαβίστικη παραδοχή ενός «λάθους στη διατύπωση». Περίπου έτσι «αυτοδιορθώνονταν» το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, όποτε αποδέχονταν με μισή καρδιά πόσο έξω είχαν πέσει στα μνημονιακά τους μέτρα.

Τα τραγούδια και τα συνθήματα των εγκλωβισμένων κατοίκων της Γουχάν είναι ό,τι πιο ανθρώπινο και παραμυθητικό. Με τα φώτα των πολυκατοικιών αναμμένα, σαν φρυκτωρία αντίστασης, φωνάζουν συνεχώς  «Wuhan, jiayou». Μην το βάζεις κάτω, Γουχάν. Κρατήσου...

Καθημερινή