Η αράχνη...

 Κουκάκι, σε τύλιξε η νύχτα βρικολάκων του Πινοσέτ με χαλκάδες μεταμοντέρνας κοπής. Οι κραυγές δεσμοφυλάκων και βασανιστών αλυσοδένουν τον αγέρα ελευθερίας, ποδοπατούν με την μπότα της βαρβαρότητας και της σκλαβιάς το ανθρώπινο πρόσωπο. Θέλουν να κάνουν...
την κοινωνία ανοιχτή φυλακή ελεγχόμενων βασανιστηρίων ως καθημερινή κοινωνική και πολιτική πρακτική.

Ο τρόμος, να γίνει πολιτικό καθεστώς μιας κατεδαφισμένης δημοκρατίας, στην οποία ο αντίλογος στη διαπλοκή και στην πολυποίκιλη σαπίλα της καθεστωτικής εξουσίας θα συνθλίβεται στη ματωμένη μέγκενη του «νόμος και τάξη». Σήμα κατατεθέν της νεοφιλελεύθερης Μεταδημοκρατίας πινοσετικού τύπου. Σε αυτή την εφιαλτική προοπτική έχουν εντάξει τη διάλυση και της τελευταίας αντίστασης στα ελληνικά πανεπιστήμια, ζητώντας η Ασφάλεια από τα κατά τόπους ιδρύματα τους χάρτες των κτιρίων για να γνωρίζουν κάθε στιγμή από ποιο σημείο θα εισβάλουν.

«Οταν ακούς "τάξη" ανθρωπινό κρέας μυρίζει», γράφει ο Ελύτης, υπενθυμίζοντας το ακριβό τίμημα για την κατάκτηση της ελευθερίας, «η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται». Σε μια καθημαγμένη κοινωνία από τα μνημόνια με τους περίπου σαράντα χιλιάδες νεκρούς ενός διεφθαρμένου συστήματος, θα περίμενε κανείς οι σημερινοί κυβερνώντες της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με τους αμετροεπείς συμμάχους τους, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ.λπ., να σκύψουν με στοργή πάνω στους πολίτες που οι ίδιοι γέμισαν πληγές και απελπισία.


Αντίθετα εφαρμόζουν μια πολιτική πρακτική καταστολής της ελευθερίας, φόβου και βασανιστηρίων. Το παραμορφωμένο πρόσωπο του Ινδαρέ είναι η παραμόρφωση του προσώπου της συλλογικής πολιτικής ελευθερίας που πρέπει να ανακτήσουμε με νέους αγώνες, ενός ΕΜΕΙΣ οικουμενικών αξιών. Αυτοί που δημιουργούν μια τεράστια αράχνη από χαλκάδες και αλυσίδες, στις πόλεις, στα πανεπιστήμια, στην ίδια τη σκέψη και την ψυχή πρέπει τώρα να ηττηθούν.

«Οταν εσύ, αδελφέ μου, κρύβεις τα χέρια σου στις τσέπες του φόβου,/ όταν κρύβεις το κεφάλι σου πίσω απ’ τα κάγκελα της σκιάς/ τότε σ’ όλα τα παράθυρα μπαίνουνε κάγκελα... Η ραχοκοκαλιά της πολιτείας τρίζει απ’ το βάρος του παρόντος. Μια αράχνη κρέμεται απ’ το σάλιο της / και κατεβαίνει, κατεβαίνει. Οι άνθρωποι/ κλειδώνουν τα μάτια τους/ κλειδώνουν την κραυγή τους./ Ολα μας τάχουν πάρει. Τι περιμένουμε;/. Οταν κλείνει ένας χαλκάς κάνουν πως δεν ακούν, κοιτάνε αλλού/ κοιτάν ένα μερμήγκι που χώθηκε στην τρύπα του./ Κάθε χαλκάς που κλείνει δένεται στα πόδια σου, αδελφέ μου». Γιάννης Ρίτσος.

Πολιτική Ελευθερία, αλεξικέραυνο Δημοκρατίας.

Παναγιώτης Γεωργουδής

efsyn.gr