Ένας μικρός και ελάχιστος μπορεί να ξεκινήσει χιονοστιβάδες...

Nα ρωτάς τον άλλο μέσα στη σκηνή, "τι έχεις ανάγκη" (χαζή ερώτηση έτσι και αλλιώς από έναν Δυτικό προς έναν κατατρεγμένο από τη Μέση Ανατολή - τι έχει ανάγκη, ελευθερία και ασφάλεια έχει ανάγκη και αυτή δε μπορείς να του τη δώσεις) και να σου απαντάει ικετευτικά "ένα...
κουτί αντιβίωση Augmentin". Το καταλαβαίνετε αυτό; 

Πρέπει να διαλέξουμε σε πια μεριά είμαστε. Σε αυτούς που έχουν σκοπό να κάνουν το βίο αβίωτο στους πρόσφυγες, σε αυτούς που αδιαφορούν ή βγάζουν χολή ή σε αυτούς που θα κάνουν κάτι για αυτήν την κατάντια;

Χτες συνάντησα αγαπητό φίλο που ήρθε από Αμερική. Μέσα σε όσα είπαμε μου ανακοίνωσε πως εδώ και ένα χρόνο έχει σταματήσει το κρέας και έχει σταματήσει να οδηγάει ως δική του, προσωπική συνεισφορά στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Αν και δύσκολο, χρησιμοποιεί την δημόσια συγκοινωνία και το κρέας δεν του λείπει πλέον. Να σας πω την αλήθεια, ντράπηκα.

Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε έστω λίγο -μα ουσιαστικά- τις ζωές μας; Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει. Το τολμάμε; Εδώ δε τολμάμε να πούμε έναν καλό λόγο στον πονεμένο που είναι δίπλα μας...Στη ψυχολογία διάβασα πως υπάρχει το φαινόμενο που λέγεται επαναλαμβανόμενη άρνηση. Μια του ερμηνεία είναι ότι αν ακούσεις πολλές φορές ότι κάτι είναι αδύνατον, τελικά το πιστεύεις. Το Ευαγγέλιό μας έχει γίνει: «Δε μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο». Και το έχουμε πιστέψει. Κι ας έχει αποδειχθεί πως στη Φύση και στην κοινωνία πολλές φορές ένας μικρός και ελάχιστος μπορεί να ξεκινήσει χιονοστιβάδες. Ρε φίλε στην τελική, δε χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο, εσένα άλλαξε λίγο...

Γιώργος Τυρίκος 

(Ο Γ.Τ. είναι μέλος της Αγκαλιάς, που εδρεύει στη Λέσβο και δραστηριοποιείται για την περίθαλψη και στήριξη του Ανθρώπου. Συνεχής είναι η βοήθεια της Οργάνωσης προς τους μετανάστες. Το κείμενο αναρτήθηκε στο fb.)...