Ο τέως περιφερειάρχης Ψωμιάδης, οι Ελληνάρες με τις σημαίες στη πλάτη και όλη η κουστωδία που πριν μερικές μέρες πήρε μέρος στο σόου των Διαβατών ίσως να αγνοούσε ότι το...
χοιρινό κρέας έγινε μεγάλη προσπάθεια να καθιερωθεί στην Ελλάδα.
Στον καιρό της χούντας, τέλη του 1971, το καθεστώς αναλάμβανε πρωτοβουλία να συστήσει στους καταναλωτές την ανάγκη να τρώνε και χοιρινό αφού η παραγωγή είχε πιάσει… ταβάνι στις άλλες μορφές κρέατος και χρήματα για εισαγωγές δεν υπήρχαν.
Για να είμαστε δίκαιοι η χούντα πρώτα προσπάθησε να καθιερώσει το κατεψυγμένο αρνάκι. Οι διαφημίσεις για το αρνάκι Νέας Ζηλανδίας είναι σίγουρα γνώριμες στους παλαιότερους. Μόνο που ο υπουργός Εμπορίου, ο Μπαλόπουλος, βρέθηκε μπλεγμένος στο σκάνδαλο με σάπια κρέατα από την Αργεντινή και δικάστηκε από την επόμενη χούντα, αυτή του Ιωαννίδη.
Επιστροφή στο κυρίως θέμα. Έρευνες του 1971 δείχνουν ότι στην Ελλάδα ο μέσος κάτοικος κατανάλωνε 5,2 κιλά χοιρινού κρέατος το χρόνο έναντι 37,3 κιλών του Γερμανού, 25,4 του Γάλλου και 24,1 του Βέλγου. Το καθεστώς βρήκε την ευκαιρία να αυξήσει την κατανάλωση, άρα να αυξήσει και την παραγωγή. Μια μεγάλης έκτασης διαφημιστική εκστρατεία βγήκε στον αέρα. Τηλεόραση, εφημερίδες, ραδιόφωνα, όλοι επιδοκίμαζαν την κατανάλωση χοιρινού κρέατος.
Βέβαια η διαφημιστική εκστρατεία μάλλον θα ξεσήκωνε – και δικαίως – τους φιλόζωους. Το γουρουνάκι το παρουσίαζαν ως φίλο μας κι έπειτα έπρεπε να το φάμε. Βέβαια από ένα καθεστώς που ο γιός κάρφωνε τον πατέρα το α φας το… γουρουνάκι της διπλανής πόρτας δεν ήταν κακό. Εδώ ήταν επιβεβλημένο να καρφώσεις τον αντιφρονούντα του διπλανού διαμερίσματος!
Τρεις ήταν οι σημαντικότερες έντυπες διαφημίσεις.
Αρα οι ένδοξοι πρόγονοι του Ψωμιάδη και των άλλων τους οποίους οι υπερπατριώτες επικαλούντο στο μπάρμπεκιου της ντροπής και σε άλλες ανάλογες εκδηλώσεις δεν θα άγγιζαν το χοιρινό ακόμα κι αν θεωρούσαν ότι το να τρως δίπλα σε πεινασμένους δεν είναι κάτι κακό. Το χοιρινό θα θεωρούσαν μεγαλύτερη προσβολή...
Πηγή: pasatempo.wordpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου