όλη κουβέντα περί «αριστείας» δεν είχε ποτέ να κάνει με τους «άριστους», με την έννοια τον καταλληλότερων για μια δημόσια θέση, των πιο έξυπνων, των πιο μορφωμένων, των πιο καταρτισμένων. Είχε να κάνει με τους «άριστους», με την έννοια των ημέτερων, των «ευγενών» της παλαιοκομματικής αυλής, δηλαδή πολύ απλά των αριστοκρατών.
Πολλοί τσίμπησαν σε αυτήν την κατασκευασμένη αντίθεση μεταξύ των «άριστων» και των «κατσαπλιάδων». Κατά τα άλλα μυαλωμένοι άνθρωποι, πίστεψαν ειλικρινά ότι το πλούσιο απόθεμα της χώρας σε ικανούς ανθρώπους ξαφνικά παραγκωνίστηκε από άξεστους, άπλυτους και άσχετους. Δεν ψυλλιάστηκαν ούτε από το τάιμινγκ που ξεκίνησε αυτή η συζήτηση, ούτε από το ποιοι την ξεκίνησαν. Ότι δηλαδή ξεκίνησε λίγο πριν αναρριχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την ξεκίνησαν όσοι είχαν την εξουσία μέχρι τότε. Λες και μέχρι τους (συζητήσιμης ικανότητας) «ζαίους» κυβερνούσαν τα σπουδαιότερα μυαλά της χώρας και όχι το πολιτικό προσωπικό που χόρευε με μίζες, βύθιζε τα κρατικά οικονομικά και έκανε εξωτερική πολιτική με μικροκομματικά συμφέροντα, για να πούμε μόνο μερικά.
Ούτε στη συνέχεια, που οι κραυγές περί χαμένης «αριστείας» δυνάμωσαν, με ίσως πιο έντονη αφορμή τον σύμβουλο του Τσίπρα, Καρανίκα που, διάολε, σε αντίθεση με τον Διαματάρη ένα πτυχίο το έχει. Ούτε όταν ο καθηγητής πανεπιστημίου Βαρουφάκης αντιμετωπιζόταν από τα κανάλια με την σαφώς πολιτική κριτική «είναι νάρκισσος και άσχετος» και την τηλεψυχανάλυση από μετέπειτα υποψήφιο πολιτευτή της ΝΔ.
Όσοι δεν είδαν εκ των προτέρων πόσο «άριστοι» ήταν όσοι περίμεναν να λάβουν θέσεις στον πάγκο της ΝΔ, δεν μπορεί να μην το κατάλαβαν από την πρώτη μέρα και σε όλους τους 4 μήνες διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Δημοσιογράφοι του κομματικού σωλήνα, αποτυχημένοι (κάποιοι κατά συρροήν) υποψήφιοι, υπέργηροι επαρχιακοί κομματάρχες, απόφοιτοι Λυκείου που «είναι σαν να έχουν δέκα πτυχία», σχολιαστές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διάφοροι συγγενείς και, φυσικά, στρατιωτικοί, χώθηκαν σε περισσότερο ή λιγότερο καίριες θέσεις, με μόνο ουσιαστικό προσόν ότι στήριξαν το κόμμα και είναι της ευρύτερης ή στενότερης οικογένειας.
Το ζήτημα δεν ήταν ποτέ η ικανότητα. Άλλωστε πώς να είναι, με ηγέτη έναν γεννημένο πολιτικό τουρίστα που αδυνατεί να αρθρώσει λέξεις που δεν βλέπει γραμμένες μπροστά του, και κορυφαίο στέλεχος έναν τηλεπωλητή (πτυχιούχο μετά 12ετίας).
Το ζήτημα δεν ήταν η «αριστεία», ήταν η αριστοκρατία. Όχι αυτή για την οποία θεωρητικολόγησε ο Αριστοτέλης, αλλά αυτή που κατέληξε να εφαρμοστεί επί αιώνες στην ανθρώπινη ιστορία. Μόνο οι συγγενείς του βασιλιά, γαιοκτήμονες, ευγενείς, στρατηγοί, σφουγγοκωλάριοι και τσιράκια, είχαν πρόσβαση στην εξουσία, ήταν οι «άριστοι» που κυβερνούσαν την άμορφη μάζα των «από κάτω».
Αυτό ήταν το όραμα και γίνεται πραγματικότητα. Ο βασιλιάς Μητσοτάκης πήρε αμέσως υπό τις φτερούγες του τη δημόσια τηλεόραση και την υπηρεσία πληροφοριών. Και το «επιτελικό κράτος» τού έγινε όχημα για να εξαργυρώσουν όλοι οι «άριστοι» κομματικοί και παρακομματικοί «ευγενείς» τη στήριξη, την ψηφοθηρία και το σάλιο που έριξαν για χάρη του.
Ακριβώς επειδή το όραμα του βασιλιά γίνεται πράξη, δεν τον ενδιαφέρει και το ρεζιλίκι της αποκάλυψης του οράματος. Ναι, μπορεί ο 80χρονος επί τετραήμερο διοικητής του νοσοκομείου Τρικάλων να εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, και μπορεί ο κομματάρχης της ομογένειας Διαματάρης να παυθεί, αλλά θα μείνουν κυριολεκτικά δεκάδες άλλοι. Καναλάρχες κι εκδότες, με χαρισμένα τα χρέη τους θα συνεχίζουν να παιανίζουν γελοία ρεπορτάζ για το βασιλικό ζεύγος, με λάηφ-στάηλ συνεντεύξεις και «φυσιογνωμιστές» επί οθόνης.
Η συνολική αυτή γελοιότητα, του συστήματος που δάκρυζε για τη χαμένη σοβαρότητα της ελληνικής δημοκρατίας, δεν ενδιαφέρει κανέναν τους, διότι απλούστατα δεν ενδιαφέρει τον βασιλιά. Όσο οι πολίτες επιτρέπουν στον Μητσοτάκη και τους αυλοκόλακές του να διατείνονται ότι φορά πανέμορφα και υπέρλαμπρα ρούχα, δεν τον νοιάζει που φαίνεται το τσουτσούνι του.
Ανδρέας Κοσιάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου