πολιτική και ιδεολογική σημασία. Θα γίνω αμέσως πιο συγκεκριμένος. Αλλά, πριν απ’ αυτό, μια εξήγηση.
Δεν βρίσκω εύστοχα αυτά που είχε πει κάποτε για τον Σαββόπουλο ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης (περί «άρρωστου κλέφτη» που αντιγράφει τον Dylan και άλλους). Το έργο και η πορεία του Σαββόπουλου έχουν πράγματι δάνεια κι επιρροές μέχρι παρεξηγήσεως. Αλλά δεν είναι σωστό να λέμε ότι ο Σαββόπουλος «αντέγράψε» τον Dylan, όπως δεν είναι σωστό ότι ο Θεοδωράκης «αντέγραψε» τον Τσιτσάνη ή οι χριστιανοί τον Χριστό.
Το θέμα είναι άλλωστε αλλού: με τον Διονύση Σαββόπουλο έχουμε, οι περισσότεροι της γενιάς μου, μια βιωματική σχέση. Δεν είναι μόνο τα τραγούδια, είναι κι η στάση του στη δικτατορία και τη μεταπολίτευση˙ δεν είναι μόνο οι στίχοι, είναι κι η μουσική˙ δεν είναι μόνο ο ήχος, είναι κι οι ζωγραφιές που κοσμούν τα εξώφυλλα˙ δεν είναι μόνο τα σχήματα λόγου, είναι κι η μίμηση, το «ματάκι το παιχνιδιάρικο στον πάγκο του χασάπη»˙ δεν είναι μόνο η αλληγορία, είναι κι η ωμή αλήθεια, ο «Άγγελος Εξάγγελος»˙ δεν είναι μόνο το αδέσποτο ηθικό, είναι κι η βαθειά κατάδυση στα άδυτα των αδύτων, το «Μακρύ ζεμπεϊκικο» και η διπλή εικόνα στη «Μακρόνησο που λες». Ο Bob Dylan δεν ήταν εκεί. Άλλοι ήτανε.
Κρατάει χρόνια αυτή η σχέση. Όταν οι άλλοι βγάζανε δεκάρικους την 25η Μαρτίου, η βραχνή φωνή του Σαββόπουλου μας υπενθύμιζε το επίδικο μέσα απ’ τον «Μπάλλο»: Ελευθερία ή Θάνατος. Όταν η ΥΕΝΕΔ σερβίριζε ψόφια δημοτικά και Κλειώ Δενάρδου, ο Σαββόπουλος και τα «Μπουρμπούλια» του υφαίνανε έναν σκληρό, βαλκανικό ήχο. Με τον Σαββόπουλο -και τον Χατζιδάκι- μάθαμε ν’ ακούμε προσεκτικά, αντιστικτικά, μέσα στα σχίσματα και τις διαιρέσεις μας. Δεν έγινε το ίδιο με τους «κλασσικούς». Γιατί ο Τσιτσάνης κι ο Θεοδωράκης φτιάξανε μεν «Εθνική Σχολή», αλλά κινήθηκαν ο καθένας στον μακρόκοσμο του –όχι στον χώρο του αοράτου...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Σπύρος Γεωργάτος
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου