4.12.19

Η απόσταση ανάμεσα στο ιδεατό και το εφικτό...


Παραμονές των εκλογών του 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε από τον γραμματέα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ Στέφανο Μανίκα να του προτείνει δύο στελέχη για να τα τοποθετήσει σε...
μη εκλόγιμες θέσεις στη λίστα Επικρατείας του κόμματος για να δώσει άρωμα νεολαίας στο ψηφοδέλτιο. Ο Στ. Μανίκας τού είπε ότι θα θέσει το θέμα στην Επιτροπή Νεολαίας. Η ομόφωνη απόφαση της Επιτροπής Νεολαίας, που παραδόθηκε από τον γραμματέα στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και σίγουρο πρωθυπουργό, ήταν η εξής: «Σύντροφε πρόεδρε, η Νεολαία του Κινήματος δεν θέλει να έχει καμία σχέση με το αστικό Κοινοβούλιο»!

Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό, το οποίο μου είχε διηγηθεί ο αείμνηστος Στέφανος Μανίκας, με αφορμή το κείμενο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που κυκλοφόρησε τη μέρα που συνεδρίαζε η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Είναι πολύ πιο αριστερό, πολύ πιο αιχμηρό, πολύ πιο κριτικό από τα συνήθη κείμενα ισορροπίας που εκδίδουν τα καθοδηγητικά όργανα.

Είναι λογικό η νεολαία ενός αριστερού κόμματος που είναι στην αντιπολίτευση να υπογραμμίζει ότι «η λύση είναι περισσότερη Αριστερά». Είναι λογικό η νεολαία ενός αριστερού κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα που δεν ήταν δικό του να προειδοποιεί την ηγεσία για τον κίνδυνο διολίσθησης στον «πολιτικό καθωσπρεπισμό και σε μια αντιπαράθεση με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της κατάστασης».

Είναι λογικό η νεολαία ενός αριστερού κόμματος, το οποίο έχει βάλει στόχο να γίνει ο βασικός πόλος της δημοκρατικής παράταξης, να δηλώνει ότι «για την Αριστερά η πολιτική των συμμαχιών δεν είναι μια απλή διαδικασία μεταγραφολογίας προσωπικοτήτων»...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Παππά, πατήστε ΕΔΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: