Ο Αλέξης Τσίπρας είναι, από αυτήν την άποψη, τυχερός. Βρίσκεται σε...
θέση, αρκετά νωρίς και πριν ξεδιπλώσει στο σύνολό του το πολιτικό του σχέδιο για την ανακατάληψη της εξουσίας ποιοι πραγματικά μπορούν να τον βοηθήσουν σ' αυτόν τον σκοπό και ποιοι μπορούν να του βάλουν πολύ υψηλά εμπόδια ξυπνώντας τα μέχρι πρότινος ξεχασμένα πολιτικά φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος.
Εκτος, πια, και αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά στα 45 του. Ξέρει πάντως πολύ καλά ο πρώην Πρωθυπουργός ότι ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχεται και του οποίου ηγείται τα τελευταία δέκα χρόνια, το καθεστώς Σημίτη το πολέμησε με συνέπεια. Και εκ των πραγμάτων δικαιώθηκε ηθικά και ιστορικά γι' αυτήν του την επιλογή.
Υπό αυτήν την έννοια το να επιχειρούν είσοδο από το παράθυρο (ή ακόμα και από την πόρτα) οι υμνητές του "εκσυχρονισμού" στον ΣΥΡΙΖΑ του 2020 συνιστά μέγιστη πολιτική ύβρη όχι μόνο για ένα αριστερό κόμμα (όπως θέλει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει τονίσει πολλάκις ο πρόεδρός του) αλλά και για την κοινή λογική. Γιατί, στο κάτω-κάτω, να εμπιστευτείς ανθρώπους που πιστεύουν σε πολιτικά ζόμπι των οποίων οι επιλογές οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και το λαό της στη βίαιη μνημονιακή φτωχοποίηση;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη το παλιό, οφείλει, αντίθετα, να γεννήσει το καινούργιο. Οφείλει επίσης, αν θέλει να ηγεμονεύσει ξανά στην ελληνική κοινωνία, να "ρυμουλκήσει" το δημοκρατικό κόσμο προς τα αριστερά και όχι να "ρυμουλκηθεί" εκείνος προς το κέντρο, δήθεν μου, τάχα μου, για να συναντήσει τη μεσαία τάξη.
Οι μεγάλες ηγέτες και τα κόμματα που επιθυμούν να γράψουν ιστορία ανοίγουν τους νέους δρόμους και δεν χρησιμοποιούν τα παλιά μονοπάτια με τα παλιά φθαρμένα υλικά. Ετσι διαμορφώνονται οι πρωτοπορίες που στη φάση της πλήρους ωρίμανσής τους οδηγούν στις νέες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες.
Ακούστηκε και το άλλο επιτυχημένο τις τελευταίες ημέρες. Ο,τι αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να πάρει ξανά στα χέρια του τα ηνία της χώρας, πρέπει να ενσωματώσει στο οπλοστάσιο των ιδεών του και τα "πατριωτικά" χαρακτηριστικά του παλιού ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι ζουν ακόμα στη δεκαετία του 80 και νομίζουν ότι όταν ανοίγει η πόρτα στην Κουμουνδούρου θα εμφανιστεί με ζιβάγκο ο Ανδρέας αντί για τον Τσίπρα.
Αν κάτι μπορεί πράγματι να πιστωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη του κυβερνητική απόπειρα είναι το γεγονός ότι, σεβόμενος την ιστορία και τις ιδέες της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, άφησε τις πατριωτικές κορώνες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κινήθηκε με πνεύμα σύγχρονο και ζωντανό προς τη λύση χρόνιων προβλημάτων της εξωτερικής πολιτικής όπως το Μακεδονικό.
Αλήθεια, πόσοι από το "πατριωτικό" μέτωπο της "δημοκρατικής" παράταξης θα είχαν το σθένος να ψηφίσουν θετικά για την Συμφωνία των Πρεσπών; Μετρήθηκαν στη Βουλή πριν από περίπου δύο χρόνια και αποδείχθηκαν ολίγιστοι. Αλλωστε, καιρό τώρα, οι θέσεις του ΚΙΝΑΛ (ότι έχει απομείνει δηλαδή από το κουφάρι του ΠΑΣΟΚ κοινοβουλευτικά) θυμίζουν μάλλον Κυριάκο Βελόπουλο και όχι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του.
Ακόμα και ο συνήθως μετριοπαθής αλλά μετρίως μέτριος Κώστας Σημίτης δεν είχε το πολιτικό σθένος να εγκρίνει μία Συμφωνία που ως Πρωθυπουργός ήθελε μα δεν τόλμησε ποτέ να φέρει (όχι μόνο με δική του αποκλειστική ευθύνη) φανερώνοντας ακόμη και τώρα πολιτική μικροψυχία.
Για να τελειώνουμε: Η πιθανή ενσωμάτωση των εκσυγχρονιστών σ' ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να έχει αριστερό πολιτικό πρόσημο και να διακατέχεται από ταξική μεροληψία υπέρ των αδύνατων και των φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας θα προσφέρει ένα ανέλπιστο δώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στην (πάλαι ποτέ) κεντροδεξιά που πλέον φλερτάρει έντονα με την ακροδεξιά.
Με άλλα λόγια θα ισοδυναμεί με χαρακίρι άνευ προηγουμένου. Το 2020 δεν έχει καμία σχέση ούτε με το 1981, ούτε με το 1996 ούτε καν το 2010. Ο Παύλος Πολάκης με το ξέσπασμά του έριξε τις μάσκες έτσι ώστε να φανούν τα αληθινά πρόσωπα όσων είδαν φως και μπήκαν...
Νίκος Γιαννόπουλος
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου