πήρε τ’ αυτί μου, μετά την εισβολή ανδρών της ΕΚΑΜ (Ειδική Κατασταλτική Αντιτρομοκρατική Μονάδα) σε κατοικία στο Κουκάκι με τα όσα επακολούθησαν, άκουσα, ως ακούσιος λαθρακουστής, καθ’ οδόν προς Υμηττό (Παρασκευή) και το… επίκαιρο λόγω εορτών: «Και τι ήθελες να κάνει η αστυνομία; Να τους κεράσει μελομακάρονα;». Ο ένας εκ των δύο συνοδοιπόρων προφανώς είχε αντίρρηση, και ο άλλος, πυρ και μανία εναντίον των θυμάτων (με λόγια που δεν γράφονται…), τον… κατακεραύνωσε με… μελομακάρονα.
Το επέλεξα, διότι, αλίμονο, μάλλον απηχεί μεγάλο μέρος της «κοινής γνώμης»· αυτής της αστάθμητης, αψυχολόγητης κινούμενης άμμου, που τη μια σε ραίνει με ροδοπέταλα και την άλλη σου κρεμάει κουδούνια ή σου περνάει χειροπέδες, με την ευκολία που σε τρατάρει ένα μελομακάρονο… χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ… να θυμηθούμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό και τα «Τείχη» του.
Είμαστε, πιστεύω, αυτόν τον καιρό, μπροστά σε τείχος, που χωρίζει την αποδοχή από τη λογική: Οι περισσότεροι ξέρουν ότι η αστυνομία χρησιμοποιεί βία, αλλά έχουν πεισθεί ότι αυτή η βία είναι απαραίτητη· την αποδέχονται. Μην πάμε μακριά. Στη σχετική με το Κουκάκι επιστολή του προς Αλιβιζάτο, ο Χρυσοχοΐδης επισημαίνει ότι οι αστυνομικοί «…οφείλουν να κινούνται σε αυστηρά πλαίσια νομιμότητας, χωρίς ίχνος ανεξέλεγκτης ή μη αναγκαίας βίας» (δική μου η υπογράμμιση).
Αυτή την αποδοχή την ονομάζω σύνδρομο της ΗΤ(Τ)Α(Σ), από τα αρχικά ΗΤΑ: Ησυχία – Τάξη – Ασφάλεια· όχι όμως η καθεμιά στην κυριολεξία της, αλλά σε συμβολισμό ισχύος· να τις υφίστασαι δηλαδή, χωρίς να τις έχεις. Εκεί βρισκόμαστε (και πάσχουμε)...
Πέτρος Μανταίος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου