Άλλη μία στάμνα που δεν έσπασε...

Αλέξης Σπυρόπουλος

Ψωνίζω ψάρια κάθε Τρίτη μεσημέρι, στη λαϊκή της γειτονιάς μου. Από δύο ωραία αδέλφια, δίδυμα αγόρια, φίλοι του Ολυμπιακού. Με προσέχουν, δεν παραπονιέμαι. «Μεγαλώσαμε με τη μετάδοση του γκολ στο Ριαθόρ». Την τελευταία φορά, με ρώτησαν «τι βλέπεις την Κυριακή;» Επαιζε η...
ομάδα τους το βράδυ με την Τότεναμ, αλλά το μυαλό ήταν κιόλας στην Κυριακή. «Ισοπαλία με γκολ». Δεν τους πολυάρεσε, η απάντηση.

Συμφωνήσαμε πως, εάν ο Ολυμπιακός νικούσε, αυτή την εβδομάδα τα ψάρια θα τα πλήρωνα διπλά. Εάν ερχόταν ισοπαλία, θα μου τα έδιναν τζάμπα. Την περίπτωση να νικούσε ο ΠΑΟΚ, δεν ήθελαν καν να τη συζητήσουμε. Δεν παίζω Στοίχημα, η σχέση μου με τον τζόγο οριστικά τελείωσε όταν έγραφα ΠΡΟ-ΠΟ (με αξιοθρήνητες επιδόσεις) στα σχολικά χρόνια, αλλά πάλι όλο και κάτι κερδίζω. Να, τώρα θα φάμε στο σπίτι ψάρια δωρεάν…

Ηταν, όσα σημειώναμε εδώ την ημέρα του ματς. Ισορροπία ισχύος, πιο πολλά πατήματα του Ολυμπιακού στην αντίπαλη περιοχή, πιο καλή αποτελεσματικότητα του ΠΑΟΚ, έως αδύνατον να μη βάλουν γκολ και οι δύο, σπάνιο να ηττηθεί ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη, σπάνιο να ηττηθεί ο ΠΑΟΚ οπουδήποτε, πιο πιθανό να σκοράρουν (παρά ν’ απορροφήσουν τα πάντα) οι αμυντικοί. Ετούτη τη φορά, ο αναπόφευκτος αμυντικός-σκόρερ ήταν ο Ινγκασον. Όλα εν τέλει, αποτυπώθηκαν στο αποτέλεσμα.

Το αντιΠοντένσε πλάνο του πρώτου ημιχρόνου, όχι τόσο το πώς σχεδιάστηκε, ιδίως το πώς εκτελέστηκε, ήταν ένα κέντημα. Αριστούργημα. Ένα κέντημα, με τον Ντάγκλας στο επίκεντρο. Ο Βραζιλιάνος έγινε, ο παίκτης που κάνει τον συμπαίκτη ευτυχισμένο. Ο ΠΑΟΚ «έπαιξε» με την πίεση του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός είχε υπερφορτώσει την υπόθεση, σαν να επρόκειτο για τον «τελικό των τελικών» του πρωταθλήματος. Ως τον βαθμό που το βάρος στον ώμο του προπονητή και των ποδοσφαιριστών, ήταν απάνθρωπο. Εκείνο που τους βγήκε (και λειτούργησε σαν το καύσιμό τους) στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν ένα ακατανίκητο ένστικτο επιβίωσης. Απέναντι, θαρρείς, στο ίδιο τους το κλαμπ.

Για να ‘μαι ειλικρινής, περίμενα 2-2. Όπως όλα τα μεγάλα παιγνίδια του ΠΑΟΚ, από τον Αύγουστο. Αρης, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, ακόμη και Αγιαξ στην Τούμπα. Αυτό εννοούσα «ισοπαλία με γκολ» στα παιδιά της λαϊκής. Αλλά και το 1-1, δεν είναι κάτι διαφορετικό. Υπό την έννοια ότι πάλι, συμπυκνώνει τα προϋπάρχοντα δεδομένα. Για τον ΠΑΟΚ είναι άλλη μία στάμνα που, μολονότι ξαναπήγε στη βρύση, δεν έσπασε. Πέρυσι στον Πειραιά, είχαν πάρει ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα με ακόμη πιο φτωχή επιθετική απόδοση.

Η στάμνα που έμεινε άθικτη, βοηθά να διατηρούν την ηρεμία τους και να συνεχίζουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους. Το δεύτερο μισό του 2019 κλείνει με «ούτε μία μεγάλη νίκη». Θα έρθει, με την ψυχραιμία τους και με την προσωπικότητά τους, στο πρώτο μισό του 2020. Κι ο Ολυμπιακός όμως, άνετα μπορεί να ζήσει μ’ αυτό το 1-1. Όχι μόνον επειδή παραμένει πρώτος. Η εικόνα της ομάδας, είναι επαρκές πειστήριο για να μη ακυρώσουν «στα καλά καθούμενα» δουλειά δεκαοκτώ μηνών.

Γύρω-γύρω, τα λίγα λόγια είναι ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Φωνασκεί, όποιος φοβάται. Γελοιοποιείται, όποιος κραυγάζει. Ενας πρωταθλητής, δεν έχει καμία δουλειά να παρασύρεται στην ατζέντα της πιο αρρωστημένης ψύχωσης…     

Υ.Γ. Άλλη μία χρονιά τέτοιες μέρες ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, καλά να ‘ναι, με βγάζει από τον μπελά να σκεφτώ τι δώρο θα κάνω στις Γιορτές σε αγαπημένους μου ποδοσφαιράκηδες. Εννοείται πως θα τους πάρω το #Football Talk των Εκδόσεων Τόπος, το φρέσκο βιβλίο του. Επειδή ξέρω σε ποιους θα το δωρίσω, είμαι βέβαιος πως θα το απολαύσουν όσο εγώ ήδη, αυτές τις μέρες, το απόλαυσα!..

sdna.gr