Στην εποχή μας – την εποχή του καπιταλιστικού ρεαλισμού, όπου ο καπιταλισμός όχι μόνο κυριαρχεί αλλά έχει εξαλείψει και την παραμικρή σκέψη αμφισβήτησής του – οι διάφορες ιδεολογίες, πλήρως αποσυνδεδεμένες από την πραγματικότητα, έχουν...
απολέσει κάθε δυνατότητα μετασχηματισμού της και έχουν μετατραπεί σε ατομικές πεποιθήσεις των ακολούθων τους. Πεποιθήσεις τις οποίες επιτελούν ως χόμπι, είτε κατά μόνας, είτε ομαδικά, στον ιδιωτικό τους χρόνο, αυτόν δηλαδή που (ακόμη) δεν υπάγεται ολοκληρωτικά στο κεφάλαιο.
Και όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση των ιδεολογιών από τις συνθήκες ζωής των ακολούθων τους, τόσο πιο έντονα οι τελευταίοι τις επιτελούν θεατρικά, σε μια διαρκή παράσταση που τους χαρίζει την ψευδαίσθηση διαφυγής από την αδυσώπητη καπιταλιστική πραγματικότητα. Μια παράσταση που λειτουργεί ταυτόχρονα και ως εκτόνωση, ως φετιχιστικό άλλοθι που επιτρέπει στους πρωταγωνιστές της να συμμετάσχουν πρόθυμα και δίχως τύψεις σε τούτη την πραγματικότητα. Όσο πιο δυνατά αποκηρύσσεις τον καπιταλισμό στα λόγια και μέσα από διάφορα τελετουργικά που συμμετέχεις πειθαρχημένα, τόσο περισσότερο μπορείς να βυθιστείς σε αυτόν.
Στη φωτογραφία βλέπουμε τη θιασάρχη της παράστασης «Επανάσταση του 1821 – 200 χρόνια μετά» με τον θιασάρχη της παράστασης «Σοβιετία αγάπη μου», να ανταλλάσσουν εγκάρδια θεατρικά μυστικά, υπό το βλοσυρό βλέμμα του συγγραφέα της δεύτερης, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ.
Δημητρης Τσιρκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου