Ο τίτλος, είναι δύσκολος. Ο δεύτερος σερί τίτλος, είναι δυο φορές πιο δύσκολος. Το ένα, ο ΠΑΟΚ το ζούσε επί 34 χρόνια. Το άλλο, το βλέπει και το μαθαίνει εφέτος. Απλώς, χάρη στον περσινό τίτλο το κλαμπ κέρδισε το να...
είναι ψύχραιμοι στο πώς διαχειρίζονται τα πράγματα. Κι έκαναν και τον κόσμο, να είναι πιο ψύχραιμος στη συναισθηματική αντιμετώπιση των ίδιων πραγμάτων.
Με τον Παναθηναϊκό, οι παίκτες του ΠΑΟΚ διέπραξαν το νοητικό σφάλμα να κοιτάξουν τη βαθμολογία αντί για τη δουλειά τους που είναι το ματς. Τη βαθμολογία, την κοιτάζεις μετά τη δουλειά. Πριν, ποτέ. Εάν την κοιτάζεις πριν, αγχώνεσαι ή υποτιμάς. Δεν είμαι βέβαιος εδώ, ποιο από τα δύο έπαθαν. Πιθανόν, και τα δύο. Το μόνο σίγουρο, είναι εκείνο που φάνηκε.
Δεν είχαν την ένταση, δεν είχαν κανένα μαχαίρι στα δόντια, ήταν αργοί, φλύαροι, αιφνιδιασμένοι. Και πολύ αμφιβάλλω ότι θ’ αφυπνίζονταν στο β’ ημίχρονο, εάν δεν είχαν φάει κατάμουτρα το νοκ-ντάουν ντιρέκτ του Ζαχίντ. Στην πραγματικότητα, αισθάνομαι ότι για ακόμη πολλή ώρα θα συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο και μόνο κατά το τέλος θα έτρεχαν.
Ο Παναθηναϊκός μεγαλώνει με τους μεγάλους αντιπάλους, μικραίνει με τους μικρούς. Ένα κλασικό σύμπτωμα. Στην Τούμπα ο θεατής δεν χρειαζόταν πιο πολλά από πέντε λεπτά για ν’ αντιληφθεί ότι αν κυκλοφορούσε στη σκηνή ένα μαχαίρι, αυτό ήταν στα δόντια των φιλοξενούμενων. Η όποια ανόητη αμφιβολία, είναι/δεν είναι ντέρμπι, όπως και στο ΠΑΟΚ-Αρης διαλύθηκε μονομιάς.
Η περσινή ομάδα με τον Σχένκεφελντ και τον Ζαχίντ κατ’ ουσίαν, ανέβηκαν να παίξουν. Εβγαλαν θάρρος, έβγαλαν προσωπικότητα, έβγαλαν πείνα. Και φυσικά τη συγκέντρωση, να εκτελέσουν το πλάνο κοντά στο 100%. Ο Δημήτρης Σαραβάκος που έβλεπε από πάνω, επικεφαλής της αντιπροσωπείας αυτού του Παναθηναϊκού αλλ’ εκπρόσωπος ενός άλλου Παναθηναϊκού, μπορούσε να είναι χαρούμενος.
Το ζουμί όλο, είναι στο «να παίξουν». Και η Ξάνθη κράτησε τον Ολυμπιακό σε ισοπαλία. Αλλά δεν μπορούσε να φτάσει ως την τρίτη πάσα, έφτυνε αίμα να περάσει τη γραμμή στο μέσον του γηπέδου, όποια μπάλα έκοβαν την έδιναν πάλι πίσω ώστε ν’ αμυνθούν ξανά και ξανά και ξανά. Πήραν αποτέλεσμα μ’ ένα τερματοφύλακα/ένα σέντερ-μπακ/ένα εξάρι που απορρόφησαν τα πάντα, και τέλος.
Εκεί, στη Θράκη, τα ζητήματα του Ολυμπιακού ήταν άλλα. Ενόσω πίεζαν καλά κι έβγαλαν και μερικούς «από μνήμης» συνδυασμούς στις πλαγιοκοπήσεις, ωστόσο δεν έδειξαν διαύγεια στην τελική επιλογή, δεν εκτέλεσαν με ακρίβεια, δεν είχαν ευταξία στις πάσες. Και επί 90 λεπτά, έπαιζαν σε μία κι απαράλλακτη ταχύτητα. Όχι αρκετά, για να ξεκολλήσει κάποιος από τη λάσπη ενός 0-0.
Να παίξουν, λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός δίδαξε πως η, αν θέλετε, πιο ενεργητική μορφή άμυνας είναι το παιγνίδι με τη μπάλα. Οι οκτώ στους έντεκα (δηλαδή όλοι εκτός απ’ τον γκολκίπερ και τους στόπερ) συμμετείχαν σε αυτό, θα έλεγα ολοκληρωτικά. Ξεδιπλώθηκαν παντού, χρησιμοποίησαν τον χώρο, αναπτύχθηκαν, έστησαν συνεργασίες, σκάρωσαν κομπίνες και παγίδες, έκλεψαν μπάλες.
Μπάλες, για να κάνουν κάτι με αυτές. Όχι για να τις δώσουν πίσω. Ετσι, παίζοντας, χάλασαν όλο το build-up και το ευ ζην του ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ οφείλει το ζην, στον game-changer Βιεϊρίνια που ήλθε και άλλαξε τη μονότονη μουσική. Ναι, η ανακατανομή των ρόλων μάλλον μπέρδεψε και σταδιακά απενεργοποίησε τον Μίσιτς, ναι, είναι ένα θέμα άξιο συζήτησης πώς σε τούτη την ανακατανομή δεν χώρεσε πουθενά ο Πέλκας, ναι, πολλά και διάφορα. Το μοναδικό υπεράνω συζητήσεων, ήταν ο Βιεϊρίνια.
Με τον Ολυμπιακό, ο Δώνης δασκάλεψε τους μαθητές ότι «δεν πανηγυρίζουμε» μια ισοπαλία. Η…απαγόρευση, προφανώς ισχύει και με τον ΠΑΟΚ ή αύριο-μεθαύριο με την ΑΕΚ. Οι ισοπαλίες, είτε είναι ό,τι πιο κοντινό σε νίκη είτε ό,τι πιο κοντινό σε μη-ήττα, είναι ισοπαλίες. Ο Παναθηναϊκός θα επιτρέψει στον εαυτό του να πανηγυρίζει, όταν μετά τα ντέρμπι αποκαταστήσει μια εικόνα σαν την περσινή του πρώτου γύρου...
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου