Επιχειρηματικά παρα-Συντάγματα...

Η αναθεώρηση του Συντάγματος ολοκληρώθηκε, με την αλλαγή εννέα άρθρων που, ωστόσο, δεν επιφέρουν μεγάλες ανατροπές. Θεμελιώδεις διατάξεις, όπως το άρθρο 23 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες ή οι διατάξεις για τις πολιτικές ελευθερίες, δεν θίγονται. Και...
υποθέτουμε ότι καμιά κυβέρνηση, ούτε καν η τωρινή, θα διανοούνταν ποτέ να εισηγηθεί κάτι τέτοιο.

Ωστόσο, υπάρχουν παράγοντες που συμπεριφέρονται λες και τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών τελούν σε αναστολή. Λες και το Σύνταγμα παύει να ισχύει μέσα στο «βασίλειό» τους. Δύο πρόσφατα περιστατικά είναι χαρακτηριστικά αυτής της συμπεριφοράς.

Το πρώτο είναι ο «κώδικας δεοντολογίας» της Coca Cola 3E, για τον οποίο γράψαμε στο χθεσινό φύλλο και με τον οποίο η πολυεθνική απαιτεί ούτε λίγο-ούτε πολύ να εγκρίνει την πρόθεση οποιουδήποτε εργαζόμενου να εμπλακεί στα δημόσια πράγματα, ως υποψήφιος σε βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Το δεύτερο κρούσμα, για το οποίο γράφουμε σήμερα, έχει πρωταγωνίστρια την Τράπεζα Πειραιώς, της οποίας η Διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού (ή Διεύθυνση Αμέσου Δράσεως, όπως την αποκαλούν σαρκαστικά οι σύλλογοι των εργαζομένων) επιτρέπει την είσοδο συνδικαλιστικών εκπροσώπων στον χώρο εργασίας μόνο κατόπιν αδείας των διευθυντών!

Και τα δύο περιστατικά, τα οποία δυστυχώς δεν είναι μοναδικά, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Είναι απίθανο τα στελέχη τόσο μεγάλων επιχειρήσεων που εισηγούνται αυτού του είδους τους εσωτερικούς κανονισμούς να αγνοούν το Σύνταγμα.

Ακόμη και αν σε κάποιους είναι απεχθής και ενοχλητική η πολιτική και συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να την απαγορεύσουν. Από πού, λοιπόν, αντλούν το θάρρος ή το θράσος να θεωρούν τις επιχειρήσεις και τους χώρους εργασίας κράτη εν κράτει, φέουδα που διέπονται από εσωτερικά, επιχειρηματικά παρα-συντάγματα;

Μολονότι τέτοιες επιχειρηματικές πρακτικές δεν είναι πρωτοφανείς, είναι βέβαιο ότι ενθαρρύνονται από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες που θέτουν σοβαρούς περιορισμούς στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ή στον τρόπο που συγκροτούνται τα συνδικάτα και παίρνουν αποφάσεις για απεργίες. Ολα στο όνομα της ανάπτυξης, φυσικά.

Επειδή επιχειρηματική ελευθερία δεν σημαίνει καταστρατήγηση της πολιτικής ή της συνδικαλιστικής ελευθερίας, η κυβέρνηση και οι κρατικές αρχές οφείλουν όχι απλώς να αποδοκιμάσουν, αλλά να απαγορεύσουν ρητά τέτοιες πρακτικές...

efsyn.gr