μια χώρα συγκλονίζεται από μια γενικευμένη λαϊκή εξέγερση που πνίγεται στο αίμα, στα βασανιστήρια, ακόμα και στη σεξουαλική βία;...
Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, ανθολογημένα μηνύματα διαδικτυακών φίλων -αριστερών, ως επί το πλείστον- είναι, που έφταναν μέσω messenger στον «λογαριασμό μου» στο Facebook καθ’ όλη τη διάρκεια του περασμένου δεκαπενθήμερου∙ και ζητούσαν... εξηγήσεις από τον δημοσιογράφο φίλο τους: πληροφορίες και υλικό γι’ αυτό το μικρό Canto General που γράφεται στον τόπο του ποιητή, απ’ τα εκατομμύρια των ξεσηκωμένων Χιλιάνων ενάντια στις εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης του επιλεγόμενου και «Χιλιανού Μπερλουσκόνι» Σεμπαστιάν Πινιέρα.
Ως γνωστόν, η ελληνική Αριστερά έχει μεγάλη ευαισθησία με τη Χιλή. Είναι ο Σαλβατόρ Αλιέντε, βλέπετε, ο μαρξιστής γιατρός που λατρεύτηκε απ’ τον λαό της χώρας του και, σε πείσμα του Αμερικανού δαίμονα Χένρι Κίσινγκερ και της CIA, έγινε ο Πρόεδρός της: ο πρώτος ελεύθερα εκλεγμένος σοσιαλιστής Πρόεδρος στον κόσμο. Το σύμβολο της αναίμακτης επανάστασης που ανέτρεψαν τα τανκς του αμερικανόδουλου δικτάτορα Πινοσέτ... Τον Σεπτέμβριο του 1973... Σε χρόνο ταυτισμένο με τη δικτατορία των συνταγματαρχών στη χώρα μας και την αιματοβαμμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου...
Η Δεξιά, από την άλλη, Πινοσέτ και ξερό ψωμί. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπέρμαχο του «σχεδίου Πινοσέτ» ακόμα και σήμερα!.. Να πολιτεύεται ως πλασιέ ιδιωτικών συμφερόντων και να... οραματίζεται την εκχώρηση της επικουρικής ασφάλισης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ σε ιδιωτικές εταιρίες. Και να διευθετεί ασύστολα, καταχρώμενος την κυβερνητική εξουσία, ζητήματα απρόσκοπτου πλουτισμού της οικονομικής ελίτ που τον στηρίζει: των «δέκα μεγάλων οικογενειών που κυβερνούν την Ελλάδα και χρηματοδοτούν πολιτικούς και ΜΜΕ», όπως «αποκάλυψε» ο... πολίτης Χαρδούβελης.
Αυτά... Με ρωτούσαν, που λέτε, «τι ακριβώς συμβαίνει με τη Χιλή; Γιατί τα κανάλια δεν παίζουν τίποτε για τα γεγονότα που συγκλονίζουν την τυραννισμένη αυτή χώρα; Και καλά τα ιδιωτικά, ξέρουμε, εκτελούν συμβόλαια... Αλλά η ΕΡΤ; Μπορεί να σιωπά η δημόσια τηλεόραση όταν μια χώρα συγκλονίζεται από μια οργισμένη λαϊκή εξέγερση που πνίγεται στο αίμα, στα βασανιστήρια, ακόμα και στη σεξουαλική βία;...
«Είναι ο νεοφιλελευθερισμός, φίλε μου», απαντούσα με κάποια δόση ειρωνείας. Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον εικοστό αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας, εποχή κατά την οποία ο άκρατος ατομικισμός και ο ασύδοτος οικονομισμός σήμανε το τέλος του πολιτισμού*...
Ναι!.. Από την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Αγκούστο Πινοσέτ ως τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Σεμπαστιάν Πινιέρα, είναι ο νεοφιλελευθερισμός, φίλε μου:
* Είναι η προαγωγή του ακραίου ατομικισμού και η διαστροφική σύνδεσή του με την ιδέα της «αριστείας».
* Είναι η ελαχιστοποίηση (μέχρις και της πλήρους ιδιωτικοποίησης) του κράτους: ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, ιδιωτική αστυνομία, ιδιωτικοί στρατοί...
* Είναι η ελευθερία (σε βαθμό ελευθεριότητας) της αγοράς. Η κατάργηση των οικονομικών συνόρων και κάθε κρατικού και πολιτικού ελέγχου, (το περίφημο «κράτος - νυχτοφύλακας»), η ασυδοσία της... «αυτορύθμισης».
* Είναι η διάλυση του («πατερναλιστικού», κατά τους ταγούς του νεοφιλελευθερισμού) κοινωνικού κράτους πρόνοιας με τη... λαμπρή ιδέα ότι ο καπιταλισμός είναι το σύστημα των ίσων ευκαιριών και ότι οι φτωχοί «ίσως επέλεξαν να είναι φτωχοί - ίσως δεν επέλεξαν να γίνουν πλούσιοι»...
Είναι ο νεοφιλελευθερισμός!.. Και δεν είναι μόνο η Χιλή και οι Xιλιάνοι που ξεσηκώθηκαν και μάχονται εναντίον του. Είναι και η Βολιβία και οι Βολιβιανοί, η Κολομβία και οι Κολομβιανοί, το Εκουαδόρ και οι πολίτες του Ισημερινού, το Ιράκ και οι Ιρακινοί, ο Λίβανος και οι Λιβανέζοι...
Ένα φρέσκο και εν πολλοίς νεανικό, πολύχρωμο, πολυδύναμο, πολυσυλλεκτικό, εκρηκτικό αλλά όχι βίαιο, πολυεθνικό κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας αναδύεται και σαρώνει τον πλανήτη: ενάντια στην ακραία λιτότητα και τον εναγκαλισμό του κράτους με τις οικονομικές και εταιρικές ελίτ, ουρλιάζοντας: «No son 30 pesos, son 30 años»!..** Σαν να λέμε, ένας είναι ο εχθρός, ο νεοφιλελευθερισμός...
* Παράφραση ενός αφορισμού του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ
** Σε ελεύθερη μετάφραση, Δεν είναι τα 30 πέσος, είναι τα 30 χρόνια τυραννίας, φτώχιας, λιτότητας...
Νίκος Τσαγκρής
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου