Θα ήταν για γέλια η βλακώδης «πρωτοβουλία» μιας ομάδας σαλταρισμένων να...
ψήσουν χοιρινά σουβλάκια και κοψίδια και να πιουν μπίρες δίπλα σε καταυλισμούς θεωρώντας ότι έτσι θα πικάρουν τους μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες – ενδεχομένως και ότι έτσι θα αποτρέψουν τους επόμενους. Για ακόμη περισσότερα γέλια θα ήταν και ο απίστευτος καυγάς που ξέσπασε σε Βουλή, ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπέρ και κατά των σαλταρισμένων.
Θα ήταν για γέλια η έμπνευση της κυβέρνησης να επαναφέρει τις ποινικές κυρώσεις για τη βλασφημία, η οποία, παρότι αποτέλεσε «δωράκι» προς την ελλαδική Εκκλησία, επιχειρήθηκε να δικαιολογηθεί ως υπεράσπιση των αλλόδοξων από τις επιθέσεις κατά των θρησκειών τους.
Δεν θα ήταν ωστόσο για γέλια – έχει πάψει προ πολλού να διατηρεί οποιοδήποτε στοιχείο ιλαρότητας – ο παραδοσιακός σκυλοκαυγάς για τα Εξάρχεια, για το Πολυτεχνείο και το νόημά του, για το αν τα πανεπιστήμια μπορεί να παρέχουν άσυλο σε παρασκευαστήρια μολότοφ και ναρκέμπορους ή για το αν το άγριο ξύλο και οι σεξιστικές επιθέσεις (σ.σ.: σε διαδηλωτές) «είναι στοιχείο αναγκαστικότητας» στη διαδικασία επιβολής του νόμου, όπως είπε... «γλυκά» ο υπουργός Γεωργίας.
Άλλωστε, τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι, στις μέρες μας, για γέλια. Κυρίως επειδή συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας ψευδοεμφύλιας σύγκρουσης, που διαπερνά οριζοντίως το σύνολο των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων. Οι οποίες μάχονται πολύ σκληρά στο επίπεδο των ιδεών και των ιδεοληψιών τους, παρότι (ίσως ακριβώς επειδή) ελάχιστες ουσιώδεις διαφορές υπάρχουν στις μείζονες κυβερνητικές επιλογές τους στα τεράστιας σημασίας θέματα που έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα κυρίως από τη χρεοκοπία και ύστερα.
Η πιστή εφαρμογή των μνημονίων, η πλήρης μεταμνημονιακή συμμόρφωση στις επιταγές των δανειστών, η διατήρηση της καταρρακωμένης πια πολιτικής κατευνασμού της Τουρκίας, η διαρκής υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας, η κοινή πολιτική στο μεταναστευτικό / προσφυγικό, η χρήση του κράτους ως φέουδου, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που καταρρακώνουν τους θεσμούς είναι μερικά μόνο από τα κοινά στοιχεία όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα την τελευταία δεκαετία.
Καθώς τα σημεία ταύτισης είναι πολύ περισσότερα από τις διαφορές τους, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας φαίνεται πως έχουν ανάγκη από ιδεολογικά συρματοπλέγματα που θα περιχαρακώνουν το εκλογικό μαντρί του καθενός. Δυστυχώς, όσο μεγαλύτερη είναι η πολιτική ταύτιση τόσο πιο άγρια γίνεται η «ιδεολογική» κόντρα και τόσο βαθύτερος ο διχασμός που παράγει. Το πολιτικό σύστημα σε ρόλο παλιάτσου, ο οποίος δυστυχώς δεν βγάζει γέλιο...
Σταύρος Χριστακόπουλος
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου