Σε ιστορικό αφιέρωμα της τιβί περί τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ρωτήθηκαν βετεράνοι του αλβανικού μετώπου σε ποια κακώς κείμενα θα βροντοφώναζαν ένα νέο εθνεγερτικό «Οχι». Ο θυμόσοφος της παρέας υπενθύμισε πως...
τον βαρύ χειμώνα του 1940, οι συγκαιρινοί του αντιτάχθηκαν εξ ανάγκης στον ξένο εισβολέα, καταλήγοντας, με αδιόρατο γελάκι να φωτίζει την περιοχή μεταξύ μύστακος και σιαγόνος, πως επαφίεται στη διάθεση και την κρίση των νεότερων γενεών να αρθρώσουν τις δικές τους δυναμικές αρνήσεις.
Τυπώθηκε στη μνήμη μου η προτροπή του γηραιού ήρωα, επειδή ξεχώριζε από τις τετριμμένες απαντήσεις των συμπολεμιστών του. «Αφήστε μας να νοσταλγούμε τη νιότη μας», σαν να ’λεγε, «κι αν θέλετε να αναμετρηθείτε με πεδία δόξης, ανακαλύψτε τα μόνοι σας, ειδάλλως το πράγμα χάνει την όποια αξία του». Φρονώ, ωστόσο, ότι τα κρυφά, ειρωνικά βέλη του στρέφονταν πρωτίστως εναντίον υψηλόβαθμων παραγόντων της δημόσιας ζωής, που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους τα μηνύματα των εθνικών επετείων, επαιτώντας από φιλοθέαμον κοινό άδοξες δάφνες, απ’ αυτές που νοστιμίζουν τη φακή και τα παλικάρια της.
Ο χαμογελαστός γέροντας διέθετε συν τοις άλλοις προφητικές ικανότητες, αφού στα χρόνια που ακολούθησαν οι πολιτικοί μας ταγοί συναγωνίζονται επαξίως ο ένας τον άλλο σε σχετικές αδολεσχίες. Φέτος, όμως, το κακό παράγινε. Ο πρωθυπουργός επισήμανε ότι η θυσία των μαχητών της Πίνδου δικαιώνεται χάρη στις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησής του να επαναφέρει στα Δημοτικά «το προνόμιο του σημαιοφόρου στην άριστη μαθήτρια και στον άριστο μαθητή» και ασφαλώς να χορηγήσει δικαίωμα ψήφου στους συμπατριώτες μας που κατοικούν μονίμως εκτός συνόρων. Πιάσ’ τ’ αβγό και κούρευ’ το, δηλαδή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεώρησε σκόπιμο να υπογραμμίσει πως «η μνήμη γίνεται απόφαση να αντιπαλέψουμε και σήμερα, με όλες μας τις δυνάμεις, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, με όποιο πρόσχημα, όνομα, στολή ή κοστούμι και αν εμφανίζονται στην Ελλάδα και την Ευρώπη». Θα πρόσθετε ευχαρίστως και το μνημόνιο, αν δεν είχε μεσολαβήσει η ακροβατική κυβίστηση του ’15. Οσο για τη σκευωρία επί της σκευωρίας Novartis, θα του δοθεί ευκαιρία την 25η Μαρτίου.
Λόγια του αέρα -ουχί της χαλκέντερης ιαχής. Κι αφού τα ξεστομίζουν ελαφρά τη καρδία και με αζύγιστη συνείδηση οι ηγέτες, τι να κάνουν οι δευτεροκλασάτοι παρατρεχάμενοι. Ντύνονται την πολεμική τους στολή με πλήρη εξάρτυση, εκτοξεύοντας καταιγιστικά πυρά, κι όποιον λαβώσει ο χάρος. Η Σοφία Βούλτεψη σπάει την γκλάβα της να θυμηθεί ποιοι μας επετέθησαν, εκφράζοντας τη σιγουριά πως αποκλείεται να ήταν φασίστες ή ναζιστές. Η Δόμνα Μιχαηλίδου διατυπώνει την πρωτοποριακή άποψη ότι το «Οχι» συνιστά τον θρίαμβο του εθελοντισμού, ενώ ο Πέτρος Κόκκαλης διαβεβαιώνει ότι αποτελεί σύμβολο αντίστασης ενάντια στη χρήση ορυκτών καυσίμων.
Η Νίκη Κεραμέως, πάλι, το συνδέει με τον αέναο αγώνα κατά του λαϊκισμού. Την άφησα τελευταία, καθώς, παρότι τυγχάνει υπουργός Παιδείας, σφυρίζεται όλο και συχνότερα εκτός πεδιάς. Από τα μαργαριτάρια που εκσφενδονίζει κατά καιρούς, συγκρατώ το πλέον βαρύτιμο, που ομολογώ ότι περιέργως μου είχε διαφύγει. «Ο μεγάλος μου γιος είπε πρώτα μαμά, ύστερα μπαμπά και η τρίτη του λέξη ήταν Κυριάκος», σημείωνε σε ύποπτο προεκλογικό χρόνο, όταν τα κόμματα κατάρτιζαν τις λίστες υποψηφίων για την κάλπη της 7ης Ιουλίου. Οπισθόβουλοι και κακεντρεχείς έσπευσαν να την κατηγορήσουν ότι τάχα γλείφει τον αρχηγό. Νομίζω πως ήθελε απλώς να τονίσει την εξυπνάδα του σπλάχνου της· ότι άρθρωσε γρήγορα το «ρο»...
Δημήτρης Νανούρης
Πηγή: efsyn.gr
τον βαρύ χειμώνα του 1940, οι συγκαιρινοί του αντιτάχθηκαν εξ ανάγκης στον ξένο εισβολέα, καταλήγοντας, με αδιόρατο γελάκι να φωτίζει την περιοχή μεταξύ μύστακος και σιαγόνος, πως επαφίεται στη διάθεση και την κρίση των νεότερων γενεών να αρθρώσουν τις δικές τους δυναμικές αρνήσεις.
Τυπώθηκε στη μνήμη μου η προτροπή του γηραιού ήρωα, επειδή ξεχώριζε από τις τετριμμένες απαντήσεις των συμπολεμιστών του. «Αφήστε μας να νοσταλγούμε τη νιότη μας», σαν να ’λεγε, «κι αν θέλετε να αναμετρηθείτε με πεδία δόξης, ανακαλύψτε τα μόνοι σας, ειδάλλως το πράγμα χάνει την όποια αξία του». Φρονώ, ωστόσο, ότι τα κρυφά, ειρωνικά βέλη του στρέφονταν πρωτίστως εναντίον υψηλόβαθμων παραγόντων της δημόσιας ζωής, που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους τα μηνύματα των εθνικών επετείων, επαιτώντας από φιλοθέαμον κοινό άδοξες δάφνες, απ’ αυτές που νοστιμίζουν τη φακή και τα παλικάρια της.
Ο χαμογελαστός γέροντας διέθετε συν τοις άλλοις προφητικές ικανότητες, αφού στα χρόνια που ακολούθησαν οι πολιτικοί μας ταγοί συναγωνίζονται επαξίως ο ένας τον άλλο σε σχετικές αδολεσχίες. Φέτος, όμως, το κακό παράγινε. Ο πρωθυπουργός επισήμανε ότι η θυσία των μαχητών της Πίνδου δικαιώνεται χάρη στις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησής του να επαναφέρει στα Δημοτικά «το προνόμιο του σημαιοφόρου στην άριστη μαθήτρια και στον άριστο μαθητή» και ασφαλώς να χορηγήσει δικαίωμα ψήφου στους συμπατριώτες μας που κατοικούν μονίμως εκτός συνόρων. Πιάσ’ τ’ αβγό και κούρευ’ το, δηλαδή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεώρησε σκόπιμο να υπογραμμίσει πως «η μνήμη γίνεται απόφαση να αντιπαλέψουμε και σήμερα, με όλες μας τις δυνάμεις, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, με όποιο πρόσχημα, όνομα, στολή ή κοστούμι και αν εμφανίζονται στην Ελλάδα και την Ευρώπη». Θα πρόσθετε ευχαρίστως και το μνημόνιο, αν δεν είχε μεσολαβήσει η ακροβατική κυβίστηση του ’15. Οσο για τη σκευωρία επί της σκευωρίας Novartis, θα του δοθεί ευκαιρία την 25η Μαρτίου.
Λόγια του αέρα -ουχί της χαλκέντερης ιαχής. Κι αφού τα ξεστομίζουν ελαφρά τη καρδία και με αζύγιστη συνείδηση οι ηγέτες, τι να κάνουν οι δευτεροκλασάτοι παρατρεχάμενοι. Ντύνονται την πολεμική τους στολή με πλήρη εξάρτυση, εκτοξεύοντας καταιγιστικά πυρά, κι όποιον λαβώσει ο χάρος. Η Σοφία Βούλτεψη σπάει την γκλάβα της να θυμηθεί ποιοι μας επετέθησαν, εκφράζοντας τη σιγουριά πως αποκλείεται να ήταν φασίστες ή ναζιστές. Η Δόμνα Μιχαηλίδου διατυπώνει την πρωτοποριακή άποψη ότι το «Οχι» συνιστά τον θρίαμβο του εθελοντισμού, ενώ ο Πέτρος Κόκκαλης διαβεβαιώνει ότι αποτελεί σύμβολο αντίστασης ενάντια στη χρήση ορυκτών καυσίμων.
Η Νίκη Κεραμέως, πάλι, το συνδέει με τον αέναο αγώνα κατά του λαϊκισμού. Την άφησα τελευταία, καθώς, παρότι τυγχάνει υπουργός Παιδείας, σφυρίζεται όλο και συχνότερα εκτός πεδιάς. Από τα μαργαριτάρια που εκσφενδονίζει κατά καιρούς, συγκρατώ το πλέον βαρύτιμο, που ομολογώ ότι περιέργως μου είχε διαφύγει. «Ο μεγάλος μου γιος είπε πρώτα μαμά, ύστερα μπαμπά και η τρίτη του λέξη ήταν Κυριάκος», σημείωνε σε ύποπτο προεκλογικό χρόνο, όταν τα κόμματα κατάρτιζαν τις λίστες υποψηφίων για την κάλπη της 7ης Ιουλίου. Οπισθόβουλοι και κακεντρεχείς έσπευσαν να την κατηγορήσουν ότι τάχα γλείφει τον αρχηγό. Νομίζω πως ήθελε απλώς να τονίσει την εξυπνάδα του σπλάχνου της· ότι άρθρωσε γρήγορα το «ρο»...
Δημήτρης Νανούρης
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου