Και πέτυχε τη...
σχεδόν πλήρη προσομοίωση. Και τους φοιτητές που αντιστέκονται μέσα από τα κάγκελα είδαμε. Και τα σιδηρόφρακτα ΜΑΤ είδαμε. Και τις μεγαλειώδεις φοιτητικές πορείες στους δρόμους της Αθήνας είδαμε, κι απ’ όλα. Όχι, τανκς δεν είδαμε, θα πήγαινε πολύ. Τα φυλάνε, προφανώς, οι Ντερτιλήδες των ημερών μας για ώρα ανάγκης. Μεγαλύτερης ανάγκης. Όμως, ό,τι και να πεις, την τίμησε την επέτειο ο Μητσοτάκης, με το παραπάνω...
Εκείνες οι φωτογραφίες. Εκείνα τα πλάνα. Κι εκείνες οι ειδήσεις. Που ξυπνούν μνήμες εφιαλτικές. Η σύγκλητος του Οικονομικού Πανεπιστημίου που βάζει λουκέτο στο ίδρυμα μέχρι νεωτέρας. Όπως και τότε, σε αρκετές σχολές. Σε πλήρη αντίθεση, σημειωτέον, με τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου, που, και φέτος, και μετά το σχετικό ισοπεδωτικό νομοθέτημα, δηλώνει πως θα εγγυηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Το σκηνικό με τα πάνοπλα ΜΑΤ, όπως και τότε, μέσα στην ΑΣΟΕΕ αλλά και έξω απ’ αυτήν, έχοντας περιφράξει το συγκρότημα, έτοιμα να εφορμήσουν κατά του «εσωτερικού εχθρού». Κι από την άλλη μεριά οι «συστημικοί» αρθρογράφοι και σχολιαστές, που καταγγέλλουν τους αλήτες που απειλούν την ευνομία και την τάξη. Και που εισηγούνται ακόμη σκληρότερη την καταστολή, ακόμη πιο απροκάλυπτο τον αυταρχισμό. Όπως και τότε. Ακριβώς όπως και τότε...
Και είναι σήμερα, θα πρέπει να ομολογήσουμε, ιδιαιτέρως εντυπωσιακό το «θεατρικό» στοιχείο του πράγματος. Είναι η ισχύς του κράτους, αλλά περισσότερο η επίδειξη της ισχύος του κράτους. Είναι η αστυνομική βία, αλλά περισσότερο η επίδειξη της αστυνομικής βίας. Η επίδειξη του αυταρχισμού, η επίδειξη της καταστολής, η επίδειξη γενικώς. Πρόκειται, κατά την άποψη πολλών αναλυτών, για το δόγμα Χρυσοχοϊδη. Με το οποίο, προφανώς, συμφωνεί και επαυξάνει ο Μητσοτάκης. Εκτιμούν, προφανώς, ότι πολύ το γουστάρουν οι «νοικοκυραίοι». Και ξεχνιούνται. Προπάντων ξεχνιούνται...
Η... θεατράλε εκδοχή της καταστολής
Με τούτα και με κείνα, ίσως πράγματι ξεχνιούνται οι «νοικοκυραίοι». Ξεχνιούνται για το προσφυγικό, το οποίο η Ν.Δ., αν θυμάστε, θα αντιμετώπιζε επιτυχώς στο άψε σβήσε. Και τώρα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ξεχνιούνται για τη Novartis, που όλο και καινούργια μαργαριτάρια έρχονται στη φόρα. Μέχρι και βαλίτσα τύπου τρόλεϊ, λέει, γεμάτη χαρτονομίσματα στο Μαξίμου. Η περί την οποία υπόθεση όμως τέθηκε ήδη στο αρχείο επειδή, απλώς, δεν ανακαλύφθηκε ο παραλήπτης. Ξεχνιούνται για το φορολογικό, όπου βγάζει μάτι η ιδεοληπτική υπερελάφρυνση των μεγάλων και των ισχυρών. Σε βάρος των μικρών και αδύναμων, εννοείται. Ξεχνιούνται για την προεκλογική δέσμευση ότι σε μια εβδομάδα ο Ρουβίκωνας θ΄ αποτελεί κακή ανάμνηση. Και σ’ ένα μήνα θα έχει αλωθεί το άβατο των Εξαρχείων. Ξεχνιούνται γενικώς...
Έτσι λοιπόν, αντίδοτο σε όλα αυτά, προς παραμυθίαν του συντηρητικότερου τμήματος του ακροατηρίου της Ν.Δ., επελέγη η -εμπνεύσεως Χρυσοχοϊδη- «θεατράλε» εκδοχή του δόγματος «νόμος και τάξη». Όπου περισσότερο μετράει το «θέαμα» της ισχύος του κράτους και πολύ λιγότερο η πραγματικότητα. Πολύ λιγότερο τα πραγματικά γεγονότα, η πραγματική ενδεχόμενη απειλή, τα πραγματικά αποτελέσματα των αστυνομικών επιχειρήσεων.
Πρόκειται για τη νέα, τη δεξιά «κανονικότητα». Στο πλαίσιο της οποίας, και πέραν των αγριοτήτων στην ΑΣΟΕΕ, ο υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει πως «θα ήθελε να δει την αστυνομία να σπάει την πόρτα και να μπαίνει». Τη νέα «κανονικότητα», στο πλαίσιο της οποία ο υπουργός Μάκης Βορίδης δηλώνει πως «το ξύλο αποτελεί στοιχείο αναγκαστικότητας. Η άσκηση νόμιμης βίας είναι αυτό που κάνει η αστυνομία. Και φυσικά θα συνεχίσουμε». Τη νέα «κανονικότητα», στο πλαίσιο της οποίας η αστυνομία μπουκάρει σε νυχτερινό κέντρο και κρατάει επί μία ώρα γονατιστούς (!) τριακόσιους ανθρώπους, ερευνώντας για ναρκωτικά. Και πού είσαι ακόμη...
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωσε προσφάτως πως «στην ΕΛΑΣ υπάρχει πλέον ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα». Και λέει την αλήθεια. Υπάρχει πράγματι ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Δικαίωμά τους των «νοικοκυραίων» να αισθάνονται ευτυχείς και να κοιμούνται ήσυχοι μ’ αυτό το «εντελώς διαφορετικό κλίμα». Όπως δικαίωμα και των άλλων, των ίσως λιγότερο «νοικοκυραίων», ν’ ανησυχούν. Και ν’ ανησυχούν σοβαρά. Όχι βέβαια, ούτε μονάχα για λόγους πολιτικού πολιτισμού ή πολιτικής αισθητικής. Αλλά επειδή φοβούνται τα χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα...
Βασίλης Πάικος
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου