Είπε ποτέ κανείς ένα μπράβο στον Καίσαρη;...

Το παλιό μαύρο φαξ του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» γουργούριζε συχνά, από το μεσημέρι κι έπειτα. «Ρε, κι άλλα αποδυτήρια»! Αμέσως μαζεύονταν γύρω από το φαξ πέντε-δέκα νοματαίοι. Μέχρι να τακτοποιηθούν οι σελίδες, να κοπούν και να καταλήξουν στο γραφείο του Καραγιαννίδη είχαν περάσει από… δεκάδες χέρια και μάτια. 

Τα ρουφούσαν όλοι, παλιοί και νέοι, αυτά που...
έστελνε ο Καίσαρης και αύριο θα διάβαζαν χιλιάδες κόσμου, αρχίζοντας την εφημερίδα από την… ανάποδη. Αποδυτήρια. Δηλαδή ειδήσεις, παρασκήνια, χιούμορ, ειρωνεία, μαγκιά. Και άποψη. Προχωρημένη. Αναλυτική. Σκέψη τετράγωνη.

Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο παράσημο που παίρνει ένας δημοσιογράφος. Να τον αναγνωρίζουν, να τον παραδέχονται στο σινάφι του. Σ’ ένα σινάφι σκληρό, που η καλή κουβέντα είναι σπάνια και το μαχαίρωμα (συνήθως πισώπλατο) καθημερινό.
Αμφιβάλλω αν ποτέ κάποιος του σιναφιού είπε ένα «μπράβο» στον Κώστα Καίσαρη για κάτι που έγραψε. Αυτός, όμως, ο σκοτωμός στο φαξ είναι από τις εικόνες που μου έμειναν τα χρόνια που τον έζησα. Είναι το μεγαλύτερο «μπράβο», η μεγαλύτερη αναγνώριση που του έδιναν όλοι. Πίσω από την πλάτη του. 

Χωρίς ενδεχομένως κι ο ίδιος να ξέρει τι… πανικό προκαλούσε το γουργούρισμα του φαξ που έστελνε.

Δεν το είχε ανάγκη, βέβαια, το «μπράβο» ένας άνθρωπος με το χάρισμα της έκφρασης της καθημερινής, αυτής που απογείωσε τον «Αποδυτηριάκια».

Α… ο «Αποδυτηριάκιας», όπως έχει πει ο Καραγιαννίδης, δεν είναι πρόσωπο, είναι ρόλος. Πολλοί κλήθηκαν να τον υπηρετήσουν στα 30 χρόνια που έμεινε η εφημερίδα στα περίπτερα. Ο Καίσαρης έδωσε ρέστα. Σε μια δουλειά που ήταν (εξαρχής) ομαδική, υπήρξε μακράν ο καλύτερος. Προφανώς γιατί δεν χρειάστηκε να «παίξει». Απλά… ήταν ο εαυτός του!

Καλό κατευόδιο και θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του...

Αργύρης Παγαρτάνης

harddog-sport.blogspot.com