διαδικασία και στην ουσία του.
Από το σχέδιο των 80 άρθρων που έδωσε σε διαβούλευση η κυβέρνηση, προκαλώντας τις θυελλώδεις αντιδράσεις των συνδικάτων για τις αντεργατικές ρυθμίσεις του, οι βουλευτές είναι πλέον αντιμέτωποι με ένα συνονθύλευμα 213 άρθρων και εκατοντάδων σελίδων. Από άποψη κοινοβουλευτικής τελετουργίας αυτό θυμίζει πολύ τις ένδοξες μέρες των Μνημονίων.
Αλλά και από άποψη ουσίας, οι περισσότερες από τις διατάξεις του νομοσχεδίου αναδίδουν όχι απλώς άρωμα Μνημονίων. Απηχούν τις πιο ακραίες προτάσεις του ΔΝΤ και των λοιπών συντελεστών της τρόικας που ακόμη και οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέφευγαν να τις εντάξουν στα μνημονιακά νομοθετήματα.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι εργασιακές ρυθμίσεις που ανοίγουν τον δρόμο για «ειδικές οικονομικές ζώνες», οι διατάξεις οι οποίες ιδιωτικοποιούν τον έλεγχο των επενδυτικών σχεδίων που διεκδικούν κρατικές ενισχύσεις, η δραστική υποβάθμιση των περιβαλλοντικών και χωροταξικών περιορισμών στην εγκατάσταση επιχειρήσεων.
Αυτά, ωστόσο, δεν μας προκαλούν έκπληξη. Σε γενικές γραμμές είναι συνεπή προς την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση της κυβέρνησης και τις προεκλογικές εξαγγελίες περί «οδοστρωτήρα». Ο «οδοστρωτήρας» πράγματι ήρθε, όχι μόνο με αυτό, αλλά και με τα προηγούμενα νομοσχέδια. Αλλά μαζί του ήρθαν τα επίσης γνώριμα χαρακτηριστικά της Δεξιάς του πελατειακού καπιταλισμού και των κρατικοδίαιτων «εθνικών επενδυτών».
Δέκα και πλέον χρόνια μετά τη θεσμική ήττα της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ., στην προσπάθειά της να ελέγξει στοιχειωδώς τη διαπλοκή με τις ρυθμίσεις για τον βασικό μέτοχο, 15 χρόνια από την περίφημη αναφορά του Κ. Καραμανλή στους «νταβατζήδες» της εξουσίας, αυτή η κυβέρνηση επιλέγει την ολική επαναφορά τους, καταργώντας και την τελευταία εγγύηση για ελάχιστη διαφάνεια στην ιδιοκτησία των ΜΜΕ.
Προφανώς η κυβέρνηση αυτή έχει ανάγκη τη μονοπώληση της ενημέρωσης από φιλικούς προς αυτήν επιχειρηματίες. Το γεγονός ότι επιλέγει να τους διευκολύνει μέσω του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου έχει τον συμβολισμό του για το είδος της ανάπτυξης που οραματίζεται. Μια ανάπτυξη που αντιμετωπίζει σαν καύσιμα όχι μόνο τους εργαζόμενους και το δημόσιο συμφέρον, αλλά και το αγαθό της ενημέρωσης. Τελικά και τη δημοκρατία...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου