Ο θάνατος με «ζωντανή» εικόνα πουλάει στα Μέσα...

Στον καιρό των κινητών τηλεφώνων και των καμερών κάθε είδους, η εικόνα θριαμβεύει. Υπάρχει και ανασύρεται από παντού: από δυστυχήματα, από πυρκαγιές, από ληστείες, από συμπλοκές, από ξυλοδαρμούς, από αιφνίδιους θανάτους, από θανατηφόρα.  

«Πρώτο πράμα» είναι για τα...
Μέσα η εικόνα που έχει επεισόδια, αίμα, δράμα, οδυρμούς και δάκρυα. Αλλά η κορωνίδα της εικόνας είναι ο... ζωντανός θάνατος: δηλαδή να τον πιάσει κάμερα το τέλος εν τη γενέσει του. Τότε η εικόνα «πουλάει» πολύ. «Ξεπουλάει» και σε κλικ αν είναι σάιτ και σε τηλεθέαση αν είναι κανάλι. Το κοινό σπεύδει να πάρει δόσεις περιέργειας, τραγωδίας, αδρεναλίνης.

Πριν από μερικές δεκαετίες, ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ έπαθε ανακοπή την ώρα της λάιβ εκπομπής. Ένας ξαφνικός θάνατος ζωντανά! Από τη μια τραγωδία, από την άλλη «δημοσιογραφικό» κελεπούρι! Η εικόνα, μονταρισμένη, συμπυκνωμένη, χωρίς τα πριν και τα μετά, αλλά μόνο με την στιγμή της κατάρρευσης του δημοσιογράφου μπροστά στην κάμερα, προβλήθηκε ξανά και ξανά, πάλι και πάλι, πολλές φορές, πολλές μέρες. Η πιο προσωπική στιγμή κάθε ανθρώπου, ο θάνατός του, έγινε θέαμα και δημόσια προσβολή. Πόσο θα το ήθελε ο δυστυχής δημοσιογράφος αυτό; Υποθέτω καθόλου! Ποιος θέλει να γίνεται θέαμα, ζωντανός ή νεκρός, και ιδιαίτερα χωρίς να το ξέρει;

Την περασμένη Κυριακή, συνέβη ένα θανατηφόρο περιστατικό στο γήπεδο της Καλαμαριάς. Κάποιος έσπρωξε κάποιον, εκείνος έπεσε, χτύπησε στο κεφάλι και το τραύμα του ήταν μοιραίο: έχασε τη ζωή του. Όλο το επεισόδιο, με τον διαπληκτισμό καταγράφηκε –προφανώς από κινητό–, ανέβηκε σε τοπικό σάιτ και από εκεί απλώθηκε σαν μύκητας στις ιστοσελίδες και στα σόσιαλ: «Δείτε καρέ καρέ την τραγωδία στην Καλαμαριά», έλεγαν κάποιοι τίτλοι.

Προσωπικά, επειδή είμαι ειδική περίπτωση (ψυχιατρική, γιατρέ μου;) δεν άνοιξα το λινκ, είτε δεν είναι πολύ σκληρό είτε όχι. Είμαι πολύ κακός πελάτης των σάιτ σε κάτι τέτοια...

harddog-sport.blogspot.com