Εχασε πολλά κιλά, έβαλε το πιο σαρδόνιο, άλικο χαμόγελο, χόρεψε ανάλαφρα και με πλάγια πηδηματάκια οδεύει στο ραντεβού με τον θείο Οσκαρ. Ο ταλαντούχος ηθοποιός, που...
αφιερώνεται σε κάθε ρόλο σαν να είναι ο τελευταίος του, εξηγεί πώς προσέγγισε τον δισυπόστατο Αρθουρ-Τζόκερ, με τόλμη και ελευθερία στα γυρίσματα, απαντά αν τον επηρέασε ο Χιθ Λέτζερ και δηλώνει πως, δίχως τον πρόωρα χαμένο αδελφό του, Ρίβερ Φίνιξ, θα είχε εγκαταλείψει το σινεμά.
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ
Ο ασυμβίβαστος Χοακίν Φίνιξ είναι γνωστός για τη σχέση αγάπης και μίσους που έχει με τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Από τη μια το Χόλιγουντ έχει σταθεί πολύτιμο για τη σταδιοδρομία του, βραβεύοντάς τον τρεις φορές με υποψηφιότητες Οσκαρ για τις ταινίες «Μονομάχος» του Ρίντλεϊ Σκοτ (2001), «Walk the line» του Τζέιμς Μάνγκολντ (2006), «Master» του Πολ Τόμας Αντερσον (2013) αλλά και αναγνωρίζοντας τη μοναδική διεισδυτικότητά του όσον αφορά τους ρόλους. Από την άλλη, ο 45χρονος ηθοποιός έχει σημαδευτεί από τον τραγικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, του ταλαντούχου Ρίβερ Φίνιξ, το 1993, από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Ακολουθώντας τα χνάρια του νεκρού αδελφού, αρχικά με τη στήριξη του σκηνοθέτη Γκας Βαν Σαντ, η πορεία του στον κόσμο της έβδομης τέχνης διαγράφεται μέσα από αυτή την ταλαντευόμενη διάθεση που πότε τον απωθεί και πότε τον ελκύει προς αυτόν. Ισως αυτός είναι ο λόγος που όταν υποδύεται έναν χαρακτήρα προκαλεί την αίσθηση ότι όχι μόνο δίνει όλο του τον εαυτό στον ρόλο αλλά και ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος του.
Παρόλο που έχει επιχειρήσει χωρίς επιτυχία να αποσυρθεί από το Χόλιγουντ, υπάρχει κάτι που δεν τον αφήνει. Αυτό το κάτι είναι που μας μαγεύει, το μυστήριο που διακρίνουμε πίσω από κάθε ερμηνεία του – όπως και σε αυτήν, την τελευταία ταινία του Τοντ Φίλιπς, «Joker». Εμπνευσμένη από τον αντι-ήρωα του Μπάτμαν, η ρεαλιστική αυτή ταινία διερευνά τις αρχετυπικές πτυχές μιας κοινωνίας εκτός ελέγχου, την οποία ο Φίνιξ σηκώνει στους ώμους του ρόλου του με χάρη και με δύναμη.
• Η σκηνή όπου χορεύετε κατεβαίνοντας τις σκάλες είναι από μόνη της ένα χορευτικό αριστούργημα. Πείτε μας γι’ αυτήν, πώς καταφέρατε μια τόση ανάλαφρη κίνηση.
Μάλιστα έκανα το λάθος να μην κάνω πρόβα στις σκάλες, πριν από το γύρισμα. Ηταν πολύ στενές και πιο κοντές από ό,τι περίμενα... Αυτό που θεωρώ όμως ενδιαφέρον στη σκηνή είναι ότι τη βλέπουμε μέσα από δύο φακούς – αυτόν της πραγματικότητας με 24 καρέ το δευτερόλεπτο, όπου η κίνηση μοιάζει διακεκομμένη και άρρυθμη, ενώ ο υποκειμενικός φακός του Joker τη δείχνει γεμάτη χάρη, αργή και ρευστή.
Νομίζω ότι ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση από τον Τοντ Φίλιπς, αφού ολόκληρη η ταινία παρουσιάζει μια αντίθεση ανάμεσα στην αντικειμενική πραγματικότητα και την υποκειμενική αντίληψη του ήρωα. Η σκηνή στις σκάλες αποτελεί μια τέλεια εικονογράφηση αυτής της δυαδικότητας, επιτρέποντας στον θεατή να ζήσει τους δύο κόσμους ταυτόχρονα.
Συνήθως δεν μου αρέσει να μοιράζομαι ιδέες με άλλους όταν δουλεύω, εκτός ίσως από τον σκηνοθέτη. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση δούλεψα με τον χορογράφο Μάικλ Αρνολντ, ο οποίος ήταν ιδιοφυής. Μου μιλούσε για το λεξιλόγιο του χορού, δίνοντας σημασία όχι τόσο σε συγκεκριμένα βήματα όσο στην ιδέα του χορού. Η προετοιμασία αυτή επηρέασε πολύ τις δύο πλευρές του χαρακτήρα μου – του Αρθουρ και του Τζόκερ.
• Η κίνηση ορίζει τον χαρακτήρα όπως και στη σκηνή του μπάνιου όπου ο Αρθουρ μεταμορφώνεται σε Τζόκερ.
Ναι, νομίζω ότι τη γυρίσαμε τη σκηνή αυτή την τρίτη εβδομάδα και ήταν καταλυτική για τη συνεργασία μου με τον Τοντ Φίλιπς. Η σχέση μας έγινε συμβολική σε αυτό το σημείο, καταλαβαινόμαστε χωρίς να μιλάμε. Στις πρόβες είχα πρόβλημα με αυτή τη σκηνή αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω τι με ενοχλούσε. Νωρίς το πρωί των γυρισμάτων, ο Τοντ κι εγώ πήγαμε στο πλατό μόνοι μας για να βρούμε τη λύση. Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο του Τζόκερ;
Μήπως το γέλιο του; Οχι, μου φαινόταν πολύ μανιακό... Τότε συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμαστε κάτι άλλο, κάτι χωρίς λόγια, που θα εξέφραζε την εμφάνιση της άλλης πλευράς του Αρθουρ, τον Τζόκερ. Και μου ήρθε να χρησιμοποιήσω κίνηση και χορό, χορό όμως ούτε χαρούμενο αλλά και ούτε μανιακό. Ο Τοντ μου έπαιξε ένα κομμάτι από τη μουσική της ταινίας που μόλις είχε λάβει, που με συγκίνησε πολύ.
Αυτό ήταν, αποφασίσαμε να αρχίσουμε το πλάνο από τα πόδια και τα υπόλοιπα έγιναν αυθόρμητα. Αυτή η σκηνή ήταν σημαντική για μένα όχι μόνο γιατί δείχνει την εμφάνιση του Τζόκερ με έναν ενδιαφέροντα τρόπο, αλλά και γιατί έθεσε τη βάση συνεργασίας μου με τον σκηνοθέτη για όλο το υπόλοιπο γύρισμα. Ηταν τολμηρό εκ μέρους του να με αφήσει ελεύθερο χωρίς να ξέρει ακριβώς τι θα γίνει. Κι ενώ ανησυχούσαμε και οι δύο, μάθαμε να αφήνουμε να γυρίζονται οι σκηνές αυθόρμητα.
• Πείτε μας για την προετοιμασία του ρόλου.
Αρχισα με το γέλιο, κάτι που συζήτησα με τον Τοντ από την πρώτη μας συνάντηση, πριν ακόμα διαβάσω το σενάριο. Μου έδειξε βίντεο με κλόουν που γελάνε αμήχανα. Με τον χορό και την κίνηση ασχολήθηκα δύο μήνες πριν από τα γυρίσματα, δουλεύοντας με τον χορογράφο και βλέποντας βίντεο. Αναπτύσσοντας διάφορες πλευρές του χαρακτήρα, ποτέ δεν ξέρω τι επιρροή θα έχει η μία στην άλλη.
Το γεγονός ότι έχασα πολύ βάρος μου έδωσε τη δυνατότητα να κινούμαι πιο ανάλαφρα. Ενιωθα επίσης μια εσωτερική δύναμη, έναν μεγαλύτερο έλεγχο του σώματός μου. Από την άλλη, όταν είσαι πολύ αδύνατος, χάνεις μυϊκή μάζα και γίνεσαι έτσι πιο επιρρεπής σε τραυματισμούς. Ολες αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν τον χαρακτήρα. Ετσι μου αρέσει να δουλεύω: Να έχω κάτι χειροπιαστό, ώστε να μπορώ να βιώνω τον χαρακτήρα και όχι μόνο να τον επεξεργάζομαι διανοητικά.
• Πώς εξασκείτε την υποκριτική τέχνη γενικά; Ποια είναι η μέθοδός σας;
Μου αρέσει να προετοιμάζομαι πολύ, κάνω πολλές ερωτήσεις στις πρόβες και δουλεύω διάφορες εκδοχές για την κάθε σκηνή. Οταν δοκιμάζω όλες τις εκδοχές τη μια μετά την άλλη, συνήθως δεν μου αρέσει καμία και σταματάω. Τότε αφήνω τη διαίσθησή μου να με καθοδηγήσει.
Αλλά πάλι, καμιά φορά συνειδητοποιώ ότι πρέπει να αλλάξω κατεύθυνση, ακόμα κι αν μου φαίνεται σωστή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βγαίνουν καινούργιες ιδέες και βρίσκονται λύσεις. Πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να κυλήσει με το ρεύμα της σκηνής για να ανακαλύψεις τις καταλυτικές στιγμές.
• Ο δικός σας Τζόκερ είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν του Χιθ Λέτζερ. Οταν ετοιμάζατε ακόμα την ταινία, εμπνευστήκατε από την ταινία «Ο σκοτεινός ιππότης»;
Οχι. Θέλαμε να κάνουμε τη δική μας ταινία, χωρίς δεσμούς με προηγούμενες ερμηνείες. Προσπάθησα να βασίσω τον χαρακτήρα στην πραγματικότητα, όχι σε κάποια άλλη ταινία.
• Αισθανθήκατε άνετα στον ρόλο του Τζόκερ – ότι τον γνωρίζατε;
Οχι. Μάλιστα όταν ήμασταν σίγουροι για τα κίνητρά του, πάντα χάναμε κάτι από την κινητική του ενέργεια. Ηταν συναρπαστικό το να μη γνωρίζουμε τους λόγους, τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας... Εξάλλου, δεν νομίζω ότι κανείς μας γνωρίζει καλά τον εαυτό του, η ψυχολογία του ανθρώπου είναι υπερβολικά περίπλοκη... Δεν έχω ανάγκη να ξέρω πάντα τις απαντήσεις.
• Στο Φεστιβάλ του Τορόντο μιλήσατε για τον ρόλο που έπαιξε ο αδελφός σας στην απόφασή σας να γίνετε ηθοποιός. Υπήρξε μια στιγμή συνειδητοποίησης;
Ναι, είχα παρατήσει την ηθοποιία, δεν πίστευα ότι ήταν για μένα. Οι ρόλοι που μου προσφέρονταν δεν μου άρεσαν... δεν ήθελα να κάνω ταινίες για παιδιά. Αλλά, για ποιον λόγο δεν ξέρω, ο Ρίβερ πίστευε ότι θα γίνω ηθοποιός και μου το είπε επιμένοντας. Ετσι, μου έδωσε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν...
Έρση Δάνου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου