προηγουμένως είχε διανύσει μια πορεία που ξεκίνησε από το Ποκρόφσκογε της επαρχίας Τομπόλσκ της Σιβηρίας, συνεχίστηκε σε μονές και ταξίδια στο Αγιον Ορος και τα Ιεροσόλυμα, ενώ σε κάποιο μεσοδιάστημα έκανε οικογένεια και πρόλαβε να αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
Ως συνήθως για πρόσωπα όπως ο Ρασπούτιν δεν ξέρουμε τίποτα για τη νιότη τους, ιδίως αν δεν συνάδει με την εξέλιξη του προσώπου. Το μυστήριο όμως ακόμη και για ένα αμόρφωτο παιδί της στέπας είναι απαραίτητο, ώστε να εξηγηθούν όσα έζησε στη συνέχεια. Κι όσα ακολούθησαν έχουν στοιχεία που μετέτρεψαν τα γεγονότα σε μυθολογία. Ρασοφόρος, έστω και αμφιλεγόμενος χριστιανός, με στοιχεία σιβηριανών σαμάνων, πρακτικών γιατρών και γητευτών, όψη απόκοσμη, εκστασιασμένου άγιου.
Η λογική απάντηση
Μυστικιστής, με θητεία σε μοναστήρι αυτομαστιγωνόμενων καλόγερων, κάτοχος λαϊκής θεοσοφίας που βρίσκει ολοκλήρωση σε σεξουαλικού τύπου εκστάσεις, συνηγορία του υπερμεγέθους πέους του. Τυλιγμένος ήδη με τη φημολογία για αμέτρητες επεμβάσεις και θαύματα στην πορεία του από τη σιβηρική ερημιά, έφτασε στην αλαφιασμένη Αγία Πετρούπολη. Οπως κι αν το δεις, ο Ρασπούτιν ήταν μια λογική απάντηση του τσαρικού περιβάλλοντος σε παπάδες τύπου Γκεόρκι Γκαπόν που οδηγούν επαναστατημένους εργάτες προς τα Χειμερινά Ανάκτορα.
Οσοι τον αντιπαθούσαν για τα σούρτα-φέρτα στο παλάτι, για το «γραφείο» ρουσφετιών που διατηρούσε, οι τέσσερις καταγεγραμμένες απόπειρες εναντίον της ζωής του, όλα συνηγορούσαν ότι αν ο Ρασπούτιν δεν υπήρχε, η τσαρική οικογένεια θα τον είχε εφεύρει. Κόντρα στους κοινωνικούς επαναστάτες, τους εκσυγχρονιστές, τους ευρωπαϊστές, ο Ρασπούτιν ήταν η άγρια ομορφιά και σοφία της ρώσικης αγροτικής ζωής, η μαγευτική μυστηριώδης ασιατική έκφραση, το άδολο πρωτόγονο που δέχεται όμως τις εξουσίες, οι οποίες με τη σειρά τους, «μεγαλόκαρδα», του αντιγυρίζουν πλούτη και ηδονές. Ισως οι Δυτικοί μαγεύτηκαν περισσότερο από ό,τι η αυλή του τσάρου εκείνα τα φεγγάρια, αφού μέχρι τις μέρες μας γράφονται βιβλία, ανοίγονται αρχεία, ιστορικοί αντιπαρατίθενται ενώ εκτενούς διαφήμισης τυγχάνει στο Ερωτικό Μουσείο του Λένινγκραντ το αποκομμένο και διατηρημένο υπερμέγεθες πέος του (αποδεδειγμένα πρόκειται για ψέμα).
Η φήμη του Ρασπούτιν ρετουσαρίστηκε το 1905, το ράσο του ανανεώθηκε σε αυλικό μανδύα. Είχε και την εύνοια που ενίοτε ακολουθεί τις αποκοτιές ή τις ολικές απάτες, όταν δηλαδή ο τυχοδιώκτης συναντά την τύχη του, αφού έκοψε την ασπιρίνη που έδιναν οι γιατροί -ως φάρμακο τότε διά πάσαν νόσον- στον διάδοχο του θρόνου που ήταν… αιμοφιλικός. Αν βοήθησαν τα σιβηρικά μαντζούνια είναι άγνωστο, αλλά ο κοσμοκαλόγερος έσωσε τον βασιλικό βλαστό με την αποτροπή λήψης του «φάρμακου» που τον σκότωνε. Το «θαύμα» στην τσαρική αυλή τον απογείωσε. Αγάπησαν τα πάντα πάνω του, ακόμα και τη σωματική του δυσωδία, αφού ήταν υπέρ της παρατεταμένης απλυσιάς.
Στο παλάτι, που ήταν αποκομμένο από τα κοινωνικά γενόμενα, η παρουσία του Ρασπούτιν έδωσε τόνο στον ξεπεσμό. Στα θρυλούμενα καταγράφονται αναφορές ότι η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα ήταν ερωμένη του, ότι του έκανε σεξουαλικά δώρα τις τέσσερις κόρες της, ότι οι κυρίες της αυλής έπαιρναν σειρά προτεραιότητας για το κρεβάτι του. Αγαπημένο του ρητό το «δεν υπάρχει μετάνοια αν δεν υπάρχει αμαρτία» κι όταν το έλεγε, αντιστρέφοντας παράλληλα τις κόρες των ματιών, οι επιθυμίες του μετατρέπονταν σε διέξοδο από την παλατιανή πλήξη ή τις κοινωνικές αγωνίες που έβραζαν έξω από τον κήπο των Χειμερινών Ανακτόρων.
Η ανέμελη επιτυχία του Ρασπούτιν τερματίστηκε όταν το 1914 ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ πυροβόλησε τον διάδοχο του αυστριακού θρόνου και άρχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πληροφορίες μυστικών υπηρεσιών τον θέλουν να λειτουργεί ως πράκτορας προσπαθώντας να πείσει τον τσάρο Νικόλαο να υπογράψει συμφωνία με τη Γερμανία. Ο Ρασπούτιν, λένε, έβαλε τον τσάρο να πάει στο μέτωπο γιατί είχε δει όραμα ότι έτσι θα κέρδιζε τον πόλεμο. Είχε υπερβεί ήδη όλα τα όρια. Τα εκατομμύρια των νεκρών Ρώσων έβαφαν ήδη κόκκινη την Πετρούπολη και οι μυστικιστικές χαριτωμενιές και οι ίντριγκες δεν είχαν την παλαιότερη ανοχή στη βασιλική αυλή. Υπήρχαν ευγενείς που έβλεπαν ότι η μοναρχία κινδύνευε.
Το τέλος
Ο πρίγκιπας Φέλιξ Γιουσούποφ προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του, όπου αφού απέτυχε να τον δηλητηριάσει λόγω του ογκώδους σώματός του, στο τέλος τον πυροβολεί και, καθώς αναπνέει ακόμα, με τους συνεργούς του τον ρίχνουν στο παγωμένο ποτάμι. Ηταν 29 προς 30 Δεκεμβρίου 1916, μια ανάσα δηλαδή από την επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο.
Σε μια σκηνή της θεατρικής παράστασης του ΚΘΒΕ «Ρωσική Επανάσταση» ο σκηνοθέτης Τσεζάρις Γκραουζίνις, χωρίς να αναφέρεται ειδικά στον Ρασπούτιν, περιγράφει όλη την ατμόσφαιρα με μια σκηνή εξαιρετικής έντασης στην οποία εμφανίζονται όλοι οι σαλτιμπάγκοι καιροσκόποι, οι απατεώνες, οι παπατζήδες κάθε είδους, καταμεσής ενός λουτρού αίματος, σαν σιρκουί τρέλας στην Πετρούπολη το οποίο διακόπτεται απότομα και ριζικά από μια μπολσεβίκα με τη φράση «το μπουρδέλο τέλος»… (έστω κι αν το ίδιο έργο ξανάρχισε μετά μερικές δεκαετίες, έστω κι αν η εξουσία στη Ρωσία σήμερα δείχνει να τα προσέχει όλα αυτά, αφού πριν από λίγες μέρες ο Πούτιν έστειλε αστυνομικούς για να επιστρέψουν σηκωτό στη Σιβηρία έναν σαμάνο που είχε ξεκινήσει πορεία χιλιάδων χιλιομέτρων για να τον ξορκίσει!)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου