Ο δοσιλογισμός είναι μία από τις...
πιο μελανές σελίδες της ιστορίας, που επιμελώς έμεινε κρυμμένη στο σκοτάδι. Υπήρξε για δεκαετίες ένα ταμπού της δημόσιας μνήμης του πολέμου. Όχι τυχαία καθώς εκείνοι που συνεργάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν, στελέχωσαν το μεταπολεμικό κράτος, με τους απογόνους τους να συνεχίζουν την παρακαταθήκη τους μέχρι και σήμερα.
Στο πλαίσιο της μεγάλης έρευνας του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» για την Κατοχή στην Ελλάδα, είχαμε μιλήσει με τους ιστορικούς Στράτο Δορδανά και Δημήτρη Κουσουρή για τον δοσιλογισμό και τις προεκτάσεις του στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, δημοσιεύουμε μερικά ανέκδοτα αποσπάσματα από όσα είχαν πει στον φακό της εκπομπής.
Αυτοί που συνεργάστηκαν
Η Ελλάδα δεν είδε το πρόσωπο του φασισμού για πρώτη φορά στις 28 Οκτωβρίου του 1941. Ήδη από τις 4 Αυγούστου του 1936, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς ανακοίνωσε την απόφασή του να αναστείλει επ' αόριστον την ισχύ των διατάξεων του Συντάγματος που κατοχύρωναν τις προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες και με τη συγκατάθεση του βασιλιά επέβαλε δικτατορία, οι Έλληνες είχαν πάρει μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η δικτατορία του Μεταξά είχε αρκετά εξωτερικά γνωρίσματα των φασιστικών καθεστώτων, αλλά ουσιαστικά κατατασσόταν από σύγχρονους παρατηρητές ως «απροσδιόριστο» περισσότερο και όχι ως φιλοφασιστικό καθεστώς.
Παρόλ'αυτά, οι νέοι του Μεταξά, η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) με τη χαρακτηριστική σκούρα μπλε στολή και την άσπρη γραβάτα, που χαιρετούσαν δι’ ανατάσεως της δεξιάς χειρός τον δικτάτορα, επιδόθηκαν στην προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος αλλά και με ιδιαίτερη σκληρότητα, στον αγώνα κατά των κομμουνιστών και κατά των εν γένει δημοκρατικών πολιτών. Από τα «τάγματα» των νεολαίων αυτών θα γεννιόταν λίγο αργότερα ένα τέρας – Λερναία Ύδρα, που όσα κεφάλια και αν του κόψεις, παραμένει ζωντανό μέχρι και σήμερα...
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο της Ελένης Μπέλλου στο tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου