...μεγάλες μπλόφες της Ευρώπης...
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Τι ακριβώς έχουν πάθει όλοι οι απερχόμενοι ευρωκράτες, από τον Ντράγκι και τον Μοσκοβισί μέχρι τον Γιούνκερ, τον Ντάισελμπλουμ και τον Βίζερ; Τι έχουν πάθει όλοι, οι κορυφαίοι, οι μεσαίοι, ακόμη και οι...
χαμηλόβαθμοι, και τώρα που αποσύρονται από το προσκήνιο της Ευρωζώνης -για να απολαύσουν την πολιτική τους «συνταξιοδότηση» ή για να περάσουν σε νέα πόστα εξουσίας- και φιλοτεχνούν με τόσο ζήλο και συγκίνηση ηρωικούς απολογισμούς για τη συμβολή τους στη διάσωση της Ε.Ε., της Ευρωζώνης, της Ελλάδας; Γιατί έχει τόση σημασία για τον Γιούνκερ να αφήσει πίσω του το προφίλ ενός αφοσιωμένου φίλου και σωτήρα της Ελλάδας αντί της εικόνας του τρεκλίζοντος και αναβράζοντος από θυμό εκβιαστή που, στο τέλος της μακράς νύχτας της 12ης Ιουλίου του 2015, απειλούσε την ελληνική κυβέρνηση με «ξαφνικό θάνατο» της χώρας αν δεν έφερνε υπογεγραμμένο και ψηφισμένο το τρίτο Μνημόνιο; Τι ζόρι τραβάει ο Ντράγκι και επιμένει στις διαδοχικές δημόσιες εμφανίσεις του τις τελευταίες εβδομάδες να εμφανίζει τον εαυτό του ως το «περιστέρι» της Ευρωζώνης, τον θεσμικό «σταθεροποιητή» που απέτρεπε τα σχέδια βίαιης αποπομπής της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση, και όχι ως τον άνθρωπο που τράβηξε το καλώδιο από την πρίζα της ρευστότητας;
Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι το κίνητρο είναι η υστεροφημία, εκείνη η ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που ωθεί κυρίως τα δημόσια πρόσωπα να επεκτείνουν την εξουσία και την επιρροή που άσκησαν εν ζωή στη μετά θάνατο εποχή. Δεν υποτιμώ καθόλου τα μεταφυσικά κίνητρα των ανθρώπων, ακόμη κι αυτών που με απόλυτα κυνικό «ορθολογισμό» μπορούν ανά πάσα στιγμή να πατήσουν το κουμπί εξόντωσης μιας ολόκληρης χώρας προκειμένου να προστατέψουν το σύστημα εξουσίας τους. Η Ιστορία είναι γεμάτη από μεγάλους άρπαγες και ολετήρες της ανθρωπότητας που δρούσαν με την πεποίθηση ότι υπηρετούν το «καλό» της και φρόντισαν να κατασκευάσουν τα κατάλληλα «τεκμήρια» γι’ αυτό - το πόσο άντεξαν, άλλη ιστορία.
Ωστόσο, το βασικό, εξίσου μεταφυσικό, κίνητρο αυτής της υστεροφημικής καμπάνιας των απερχόμενων σταρ της Ε.Ε. δεν είναι τόσο το αρχαιολογικής κοπής μεταθανάτιο κλέος, όσο η αγωνία για το μέλλον του ασταθούς οικοδομήματος και του συστήματος που υπηρέτησαν.
Όταν ο Γιούνκερ αναπολεί «τις μακρές νύχτες με τους Σαμαρά, Τσίπρα και Μητσοτάκη» για την επίλυση του «ελληνικού προβλήματος», όπως έκανε προ ημερών στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, όταν ισχυρίζεται ότι απέναντι στις πιέσεις πρωθυπουργών και κυβερνήσεων να ξεμπερδεύουν με την Ελλάδα αυτός απαντούσε «ότι πρέπει να σεβαστούμε τις συνθήκες και οι συνθήκες λένε πως η Επιτροπή είναι επιφορτισμένη με το γενικότερο συμφέρον της Ευρώπης, κι αυτό είναι να αποφύγουμε την αποσύνθεσή της», ομολογεί μια αλήθεια. Και το ίδιο ομολογούσε προ εβδομάδων ο Ντράγκι ισχυριζόμενος ότι η ΕΚΤ ουδέποτε είχε σχέδιο Β για την Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες κυβερνήσεις και ηγεσίες.
Ομολογούν και οι δύο όχι μόνο μία, αλλά δύο αλήθειες. Πρώτον, ότι από το 2011 μέχρι και το 2015 ψεύδονταν κάθε φορά που εκβίαζαν τις ελληνικές αλλά και άλλες κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ότι αν δεν δέχονταν τα Μνημόνια, δηλαδή την ουσιαστική εξαίρεση των χωρών τους από τις συνθήκες της Ε.Ε. και τον υποβιβασμό τους σε καθεστώς ευρωπαρία, θα αποπέμπονταν με συνοπτικές διαδικασίες. Και, δεύτερον, ομολογούν ότι η ατελής κατασκευή της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, αυτό το θεσμικό συνονθύλευμα που φτιάχτηκε με γερμανικούς δογματισμούς και γαλλικές ψευδαισθήσεις, δεν έχει τρόπο να καταστρέψει, να ακρωτηριάσει ένα μέλος της χωρίς να αυτοκαταστραφεί εν συνόλω.
Αυτή είναι η αληθινή μπλόφα, η μεγάλη πολιτική απάτη που αποκαλύφθηκε όχι μόνο από τις μακρές «ελληνικές» νύχτες του Γιούνκερ, αλλά και από τις 1.220 -μέχρι τώρα- μακρές μέρες και νύχτες ατέρμονης διαπραγμάτευσης για το Brexit που έχουν περάσει από το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016...
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου