Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, ξεκινώ το σημερινό μου πόνημα με μια σειρά από φράσεις που μίλησαν στην καρδιά μου. Λα τα μινόρια μαέστρο:
««Το κοινωνικό κράτος άρχισε να αποψιλώνεται παντού στην Ευρώπη. Οι τράπεζες και τα funds καθορίζουν και επιβάλουν πολιτικές σκληρής και διαρκούς λιτότητας. Στροφή τώρα στις...
ρίζες μας, στις Σοσιαλιστικές μας ρίζες για να βρούμε τις απαντήσεις με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και τις σύγχρονες προκλήσεις».
Ποιος τα λέει ρε φίλε, τα ανωτέρω; Αυτός ο οπλαρχηγός ο Τσακαλώτος ο Ευκλείδης, που τα έχει πάρει κρανίο με τη δεξιά στροφή του Τσίπρα; Ο γίγαντας Βαρουφάκης μήπως, που ξύπνησε στραβά και βαριέται να ξαναγράψει από την αρχή τις κοσμοθεωρίες του; Ο Αλέκος Αλαβάνος άραγε, σε μια ύστατη προσπάθεια να γοητεύσει εκ νέου τους παλιούς του συντρόφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Όχι κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Η Φώφη Γεννηματά τα είπε, κάτσε μισό λεπτό να θυμηθώ που τα είπε, α μάλιστα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΙΝΑΛ, σε ομιλία της επί παντός του επιστητού. Και για το μεταναστευτικό μίλησε και για την ψήφο των ομογενών και για τα ΕΛΠΕ και για τη ΔΕΗ και για τη διασύνδεση με το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο (σιγά μη σε άφηνε Γερουλάνε!) και για τη Novartis και για την εθνική συνεννόηση, όλα περάσαν απ’ τα χεράκια της, τίποτε δεν άφησε να πέσει κάτω. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα πρόσεξα, πιο πολύ απ’ όλα με συγκίνησε, πιο πολύ απ’ όλα με εντυπωσίασε η αναφορά στον Σοσιαλισμό…
Γιατί είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που εξαγνίζει όλες τις αμαρτίες. Δεν πα’ να έχεις σκοτώσει τη μάνα σου, να έχεις πατήσει το γάτο σου και να έχεις βγάλει το παιδί σου στο κλαρί. Κοτσάρεις έναν ύμνο στον Σοσιαλισμό και αμέσως έχεις δικαίωμα συγχώρεσης. Και να το πω και πιο πολιτικά:
Δεν πα’ να έχεις απογοητεύσει τον ελληνικό λαό μία, δύο, δέκα, εκατό φορές, δεν πα’ να τον έχεις κοροϊδέψει λες και είναι το τελευταίο χάπατο του κόσμου, δεν πα’ να του έχεις συμπεριφερθεί σαν ποτηρόπανο, πάντα υπάρχει η μαγική λέξη που διορθώνει όλα τα λάθη όπως το Μπλάνκο στο λευκό χαρτί:
Σοσιαλισμός κυρίες και κύριοι, έστω κι αν την τελευταία φορά που φιλοξενήθηκε η συγκεκριμένη λέξη στη Χαριλάου Τρικούπη φοράγανε ακόμη ζιβάγκο και τραγουδάγανε τη Διεθνή…
Αλλά έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα. Όταν βρεθείς στα στενά πουλάς ελπίδα και μεγαλύτερη ελπίδα από τον Σοσιαλισμό και την Ισότητα και την Ισονομία και την Ισοπολιτεία δεν υπάρχει. Αρκεί, βέβαια, να το πιστέψουν οι ιθαγενείς που έχουν πολύ πονηρέψει τώρα τελευταία και δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στις χάντρες και στα καθρεφτάκια!
Υ.Γ.: Δεν είναι καινούριο το φρούτο πάντως. Παραθέτω εδώ απόσπασμα από την ομιλία του Κώστα Σημίτη από το 1ο Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Νοέμβριος 2002) με θέμα το «Το μέλλον του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού». Απολαύστε υπεύθυνα:
«Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι το πολιτικό εγχείρημα του Διαφωτισμού, το πανανθρώπινο εγχείρημα χειραφέτησης από τα οικονομικά, πολιτικά και συμβολικά δεσμά, όχι μόνο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά ότι επί πλέον μόνο ένας σύγχρονος δημοκρατικός Σοσιαλισμός μπορεί να το ολοκληρώσει. Ένας δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ο οποίος δεν διστάζει να προβεί σε αυτοκριτική και δεν τρέφει αυταπάτες απέναντι στα νέα προβλήματα. Ένας δημοκρατικός Σοσιαλισμός, που την ίδια ώρα δεν εγκαταλείπει το όραμα της αλλαγής του κόσμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου