επιθέσεις του κ. Δένδια, του κ. Κουμουτσάκου, του κ. Δημοσχάκη και άλλων στην Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων, στην οποία είχα την τιμή να προεδρεύω. Όταν ήρθε ο Ερντογάν στην Ελλάδα και έκανε τις απαράδεκτες ρεβιζιονιστικές του δηλώσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης και τα σύνορα της Τουρκίας, έλαβε τη άμεση απάντηση του τότε Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου. Ο κατά φαντασίαν Σουλτάνος αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν και να εγκαταλείψει τις προκλήσεις.
Όταν η Τουρκία άρχισε να απειλεί ότι θα κάνει εξορύξεις στην Κυπριακή ΑΟΖ, οι Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες απαίτησαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση να τις καταδικάσει. Για πρώτη φορά το έκανε – θυμηθείτε τα Ίμια. Όταν ο Ερντογάν συνέχισε τις απειλές, οι ελληνικές πιέσεις ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να ανακοινώσουν ότι αν οι Τούρκοι προχωρούσαν σε εξορύξεις, η Ένωση θα επέβαλε κυρώσεις όχι μόνο στο κράτος αλλά και σε εταιρείες και άτομα που θα παραβίαζαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Η απόφαση επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία ήταν πρωτοφανής για την Ευρώπη. Η Ένωση ανάθεσε σε επιτροπή εμπειρογνωμόνων να εξετάσει τους πιο πρόσφορους και αποτελεσματικούς στόχους των κυρώσεων. Μετά τις εκλογές σιωπή. Ακούσατε κάτι από την κυβέρνηση για κυρώσεις;
Τώρα η Τουρκία κάνει τα λόγια πράξη. Εισβάλλει στη Συρία και επιτίθεται στους Κούρδους, ξεκινάει τις εξορύξεις στην Κυπριακή ΑΟΖ και συνεχίζει τις προκλήσεις στο Αιγαίο. Ακούσατε κάτι από τον κ. Δένδια και τον κ. Κουμουτσάκο; Ο κ Δένδιας, μορφωμένος άνθρωπος, χρησιμοποίησε το αγγλικό του χιούμορ: «Άσε τους Τούρκους να σκάβουν τη λάσπη», είπε. Αγνοεί βέβαια πως οι Τούρκοι ανέκαθεν δημιουργούσαν τετελεσμένα και μετά ανέβαζαν βήμα-βήμα τις αξιώσεις τους.
Ο κ. Κουμουτσάκος φαίνεται πως απογοήτευσε τη δεξιά ηγεσία ως τομεάρχης εξωτερικής πολιτικής στη σκιώδη κυβέρνηση της ΝΔ και έπεσε στον λάκκο των λεόντων του προσφυγικού και παίζει πολιτικά παιχνίδια με τους όρους. Επιμένει να αγνοεί και σήμερα πως τα θαλάσσια σύνορα δεν σφραγίζονται, όσο και αν του θυμίζαμε την ιστορία του Άγγλου βασιλιά Κανούτ ή του Ξέρξη που πίστευαν ότι μπορούν να δαμάσουν την θάλασσα. Όπως αυτοί «ναυάγησαν» στο μέγα της κράτος, οι Δεξιοί έμειναν με τις κραυγές τους. Όταν εξηγούσαμε, δε, ότι Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να χρησιμοποιήσουν την «ήπια ισχύ» και το Διεθνές Δίκαιο για να κινητοποιήσουν τους Ευρωπαίους και τη διεθνή κοινή γνώμη, καταριόντουσαν τους Αριστερούς που προσκαλούν τους πρόσφυγες και δεν ενδιαφέρονται για την ασφάλεια της χώρας. Κι άλλες κραυγές.
Τα ίδια και χειρότερα στη συζήτηση της Επιτροπής για την συμφωνία των Πρεσπών. Οι κύριοι αυτοί έκαναν τον «πατριωτισμό» πολιορκητικό κριό, βασικό όπλο επίθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του. Θα ζητήσουν συγγνώμη ο ευγενής Δόγης Δένδιας και ο «ταλαντούχος» κ. Κουμουτσάκος για τις επιθέσεις τους; Δεν το φαντάζομαι. Τους λέγαμε ότι στην εξωτερική πολιτική, οι επιθέσεις περισσεύουν και ότι οι αντιλήψεις μας για το εθνικό συμφέρον, παρά τις ιδεολογικές και ταξικές διαφορές, συχνά συμπίπτουν. Δεν ακούγανε, μέσα στη μανιώδη τους προσπάθεια να γυρίσουν στην εξουσία. Βέβαια. Η λαχτάρα εξουσία δικαιολογούσε κάθε ψέμα, κάθε προπηλακισμό, κάθε ανηθικότητα.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα σιωπή, μια σιωπή που βάζει τέλος στην «πατριωτική» τους επίφαση. Η Αριστερά έδειξε και μέσα και έξω ότι αποτελεί τη μεγάλη δημοκρατική και πατριωτική παράταξη στη χώρα. Ευρωπαίοι πρεσβευτές μου εξέφραζαν τις ανησυχίες τους για μια μελλοντική εκλογή της Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει τη χώρα το μόνο σημείο σταθερότητας στην μέση του φλεγόμενου τόξου που ξεκινάει στην Ουκρανία και τελειώνει στη Λιβύη, περνώντας από την γειτονιά μας. Υπήρχε ο φόβος της επιστροφής στα παλιά εθνικιστικά λημέρια των Δεξιών, κάτι που θα διακινδύνευε την ασφάλεια της περιοχής. Πού να ήξεραν ότι θα είχαμε ένα νέο δόγμα που συνδυάζει τον εθνικισμό εσωτερικά και την υποχωρητικότητα εξωτερικά.
Ζούμε στην εποχή των ηγετών της απάτης, των κλόουν και των τσαρλατάνων, του Τραμπ, του Τζόνσον, του Όρμπαν. Ελπίζω ο κ. Μητσοτάκης να μην εντυπωσιάστηκε από τη σύντομη συνάντηση με τον Τραμπ και να τον θεώρησε υπόδειγμα πολιτικής μεγαλοφυΐας. Ελπίζω ότι ο κ. Μητσοτάκης θα γυρίσει στις πολιτικές του κ. Τσίπρα, ακόμη και αν δεν το παραδεχτεί. Αλλά θα επανέλθουμε στις περίεργες διαδρομές της εξωτερικής πολιτικής...
Κώστας Δουζίνας
douzinas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου