Βαριόταν αφόρητα (ήταν ολοφάνερο). Αναδευόταν στο κάθισμα του και που και που, όταν του ζάλιζαν τ' αυτιά τα παλαμάκια που χτύπαγαν οι διπλανοί του, σήκωνε νωχελικά τα...
χέρια και χειροκροτούσε κι αυτός.
Σταύρωνε τα χέρια στο στήθος, άλλαζε θέση στο σώμα του και κάποιες στιγμές κοίταζε με δυσφορία το αλαλάζον πλήθος.
Τι τον ταλαιπωρούν τον άνθρωπο!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου