Μεγάλη αναταραχή, σκοτεινό μέλλον...

Τάσος Παππάς

Παρακολουθώ στο μέτρο του δυνατού, μερικές φορές ξεπερνώντας τα όρια της αντοχής μου, τις εξελίξεις για το Brexit. Ας είναι καλά η δική μας, η Βίκυ Καπετανοπούλου, που κάνει ψιλοβελονιά σχεδόν καθημερινώς - αμφιβάλλω αν έχει να ζηλέψει κάτι από τους συναδέλφους των...
βρετανικών μέσων ενημέρωσης. Τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα (ένα κουβάρι στην κυριολεξία) και αυτό φαίνεται στην κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική σκηνή.

Η πιο παλιά κοινοβουλευτική δημοκρατία του πλανήτη έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια. Κάποτε μοντέλο δημοκρατικής σταθερότητας (παρά τη μοναρχία), σήμερα παράδειγμα προς αποφυγήν.

Κάποτε ο δικομματισμός λειτουργούσε άψογα, σήμερα τα μεγάλα κόμματα αντιμετωπίζουν δομική κρίση και έχουν γίνει έρμαιο των αντιφατικών τακτικών των ηγεσιών τους και των επιθέσεων των δημαγωγών που είδαν τις μετοχές τους να εκτινάσσονται στο χρηματιστήριο του λαϊκισμού. Οι συντηρητικοί αλλάζουν αρχηγούς, η κοινοβουλευτική ομάδα τους είναι διχασμένη, στελέχη τους παραιτούνται, φεύγουν από το κόμμα και συμμετέχουν στη δημιουργία νέων σχημάτων.

Οι Εργατικοί κινούνται σε θολά νερά γιατί ο αρχηγός τους Τζέρεμι Κόρμπιν -ο οποίος πήρε το κόμμα στηριζόμενος στους πολίτες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του, περιθωριοποίησε τους θιασώτες του μπλερισμού και τους γραφειοκράτες του μηχανισμού και προκάλεσε ενθουσιασμό με το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του στις τάξεις των αριστερών παντού στην Ευρώπη- συμπεριφέρεται σαν να μην ξέρει τι θέλει.

Λέει ότι δεν επιθυμεί άτακτο Brexit και θα κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει, ζητάει πρόωρες εκλογές για να διαχειριστεί το κόμμα του την κρίσιμη αυτή υπόθεση (εφόσον βεβαίως τις κερδίσει, πιθανότητα όχι και τόσο ισχυρή, σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις), ουδείς έχει καταλάβει ποια είναι η θέση του στο αίτημα που διατυπώνεται από πολλές πλευρές για νέο δημοψήφισμα ώστε να ακυρωθεί το Brexit.

Γι’ αυτούς τους λόγους πυκνώνουν στο εσωτερικό των Εργατικών οι κινήσεις αμφισβήτησης του και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Ο βασικός υπεύθυνος για όλα όσα συμβαίνουν στη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον, που είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει δημοψήφισμα πιστεύοντας ότι θα το κερδίσει άνετα, είναι εξαφανισμένος και οι φανατικοί οπαδοί της εξόδου από την Ε.Ε. -δεσπόζουσα μορφή ο Νάιτζελ Φάρατζ- κερδίζουν συνεχώς έδαφος και περιμένουν να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο αξιοποιώντας τη βαθιά κρίση που ταλανίζει το πολιτικό σύστημα.

Και οι ψηφοφόροι; Αυτοί εκλήθησαν να αποφασίσουν και έκριναν -παρασυρμένοι ή όχι από τους δημαγωγούς, είναι δευτερεύον στην παρούσα φάση- ότι πρέπει η Βρετανία να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εχουν μετανιώσει; Ποιος ξέρει; Οι δημοσκοπήσεις δεν μας διαφωτίζουν. Είναι σεβαστή η ετυμηγορία των πολιτών στις σύγχρονες δημοκρατίες;

Το θέμα σηκώνει κουβέντα. Εξαρτάται. Αν το αποτέλεσμα συμβαδίζει με τις επιδιώξεις της εξουσίας, έχει καλώς. Αν όμως κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση; Υπάρχει πρόβλημα. Οπότε σ’ αυτές τις περιπτώσεις τι κάνουμε; Νέο δημοψήφισμα με την ελπίδα ότι τούτη τη φορά οι πολίτες θα επιλέξουν... σωστά; Κι αν η γκαστρωμένη κάλπη διαψεύσει ξανά το υπερηχογράφημα; Αφού δεν αλλάζει γνώμη ο λαός και αφού δεν γίνεται να αλλάξουμε λαό, καλά ξεμπερδέματα...

Ανάγωγα

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αντώνη Σαμαρά, η σχέση των οποίων κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή είναι: -Μητσοτάκης: Σκασμός, Αντωνάκη... -Σαμαράς: Ωχ, πάει το «μου»... • Από το έργο του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»...

efsyn.gr