Το πολιτικό παρόν και μέλλον...

Σήμερα φτύσαμε ακόμη μια φορά την ιστορία, φτύσαμε ακόμη μια φορά το πρόσωπό μας, χλευάσαμε ξανά ό,τι χτίσαμε, γκρεμίσαμε τον λόγο και την πράξη, φορέσαμε τη μαύρη μας στολή και...
βγήκαμε στους δρόμους... Γιώργος Μολέσκης, «Κάθε Ιούλιο επιστρέφω»

Όπως ό,τι συνέβη στην Κατοχή και τον Εμφύλιο προσδιόρισαν ή αποτέλεσαν το πρόσχημα να προσδιοριστεί η πολιτική ζωή του τόπου τουλάχιστον μέχρι το 1974, έτσι και η δομική οικονομική κρίση και ύφεση σε βάρος των φτωχών και μεσαίων, αλλά προς όφελος πάντοτε των κυρίαρχων κύκλων, η έκπτωση αυτών των κύκλων και της συνακόλουθης πολιτικής τους έκφρασης από την εξουσία και η κυβερνησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ προσδιόρισαν τις ακολουθίες μέχρι το δυσοίωνο πολιτικό παρόν.

Η πολλαπλή προπαγάνδα μιας ένοχης συμπαράταξης δεξιών, ακροδεξιών και νεοφασιστών, μια γενικότερη σύγχυση πνευμάτων και ο πανικός αρκετών αγαθών αστών από τους κατ' επάγγελμα νεοεθνικόφρονες (ΜΜΕ, ΣΕΒ, οικονομισμός και ελιτισμός) έφεραν το ένοχο αυτό πλέγμα στην κατοχή του συνόλου του εξουσιαστικού φάσματος (κυβέρνηση, νομοθεσία, δικαιοσύνη).

Παιδεία, Συμφωνία των Πρεσπών, εκλογικό σύστημα, έννοιες τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο όμοιες, όταν συνδέονται με το ζοφερό παρόν.

Η πλέον εμβληματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για τον 20ό αιώνα υπήρξε εκείνη των κυβερνήσεων της Ενωσης Κέντρου των ετών 1963-1964 (Γεώργιος Παπανδρέου, Λουκής Ακρίτας, Ευάγγελος Παπανούτσος). Πολεμήθηκε λυσσαλέα από την τότε αντιπολιτευόμενη Δεξιά (ΕΡΕ), την πολεμική αυτή ενσωμάτωσαν στις απόψεις τους πλήρως οι παρακρατικοί κύκλοι στον στρατό, με αποτέλεσμα η δικτατορία του 1967 να την καταργήσει «νομοθετικά» ως πρώτο μέτρο.

Τώρα η ημικοινοβουλευτική «πλειοψηφία» παρεμβαίνει άμεσα και πρωτίστως στον χώρο της παιδείας. Ασυλο, σχεδιαζόμενη παρέμβαση στα Πανεπιστήμια, άρση των συγχωνεύσεων, ιδιωτικός τομέας για τους έχοντες.

Η διαχρονική απέχθεια της αντίδρασης μπροστά στην προοδευτική παιδεία και πάλι παρούσα. Το πολιτικό παρόν, που λέμε.

Η θρυλική Συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε στους αντιπολιτευτικούς χώρους τους κύκλους των αγανακτισμένων πολιτών, την ατμόσφαιρα τρομοκράτησης, τις επιθέσεις τραμπούκων στις κατοικίες και τα γραφεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Η επελθούσα κυβερνητική μεταβολή προφανώς εμποδίζει την έρευνα για ενδεχόμενες σχέσεις με αυτούς τους κύκλους και αυτών των ενεργειών με παραθεσμικές συμπτώσεις στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους.

Στη δημιουργία «ενός κλίματος αλλοπρόσαλλου μέσα στο οποίο πολίτες που υπήρξαν Ελληνες και ήρωες να χαρακτηρίζονται "προδότες" και αντίθετα γνωστοί τυχοδιώκτες και καιροσκόποι να παρασημοφορούνται σαν ήρωες και πατριώτες» γράφει ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «Η ταραγμένη εξαετία 1961-1967», α' τόμος, Αθήνα 1997, αναφερόμενος στις απαρχές του μετακατοχικού κράτους.

Ενα παραλλήλως «αλλοπρόσαλλο κλίμα» συμπροσδιόρισε, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών.

Τώρα επί της «προδοτικής» και «κατάπτυστης» συμφωνίας, κατά τους χαρακτηρισμούς των νυν κυβερνώντων, αυτοί σιωπούν χωρίς αιδώ, με κάποιες εξαιρέσεις τιμητικές, και οι ποικίλοι μακεδονομάχοι αδημονούντες αντιλαμβάνονται, αργά αλλά σταθερά, τον εμπαιγμό, το ψεύδος και την παραπλάνηση.

Στοιχεία όμως απαραίτητα αν θέλουμε η περιγραφή του πολιτικού παρόντος να μην παρουσιάζει κενά.

Ως προς το εκλογικό σύστημα τώρα.

Κατά το ισχύον άρθρο 54 παρ. 1 του Συντάγματος, «το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών». Το άρθρο αυτό χαιρετίστηκε από όλους κατά την αναθεώρηση του 2001, γιατί εμποδίζει την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να διαμορφώνει το εκλογικό σύστημα κατά τα στενά κομματικά της συμφέροντα.

Από τον κοινοβουλευτικό συσχετισμό του μαύρου μετώπου θα επιχειρηθεί τώρα, κατά αντισυνταγματικό επί της διαδικασίας τρόπο, η αναθεώρησή του. Για να ακυρώσουν την απλή αναλογική. Δηλαδή το μόνο εκλογικό σύστημα που ανταποκρίνεται πλήρως στις αρχές της ισότητας και ισοδυναμίας της ψήφου, όπως συνταγματικά προβλέπονται.

Ιστορικά οι δύο πρώτες μετεμφυλιακές βουλευτικές εκλογές (1950-1951) διεξήχθησαν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Αυτό ανέδειξε, παρά τα σκοτεινό πολιτικό κλίμα, δημοκρατικές πλειοψηφίες του Κέντρου και επέτρεψε στην ηττημένη και καθημαγμένη Αριστερά να εμφανιστεί αξιοπρεπώς στον εκλογικό στίβο (Δημοκρατική Παράταξη - ΕΔΑ). Αμέσως μετά, το παραθεσμικό συνεργαζόμενο σχήμα (Δεξιά, ανάκτορα, πρεσβεία ΗΠΑ, δωσιλογισμός, παρακράτος) επιβάλλει μια ποικιλία εκλογικών συστημάτων (πλειοψηφικό, τριφασικό, ενισχυμένη αναλογική νοθευμένων αρχών), η οποία επέτρεψε την παραδημοκρατική και απολυταρχική κυριαρχία της Δεξιάς για περίπου μία δεκαετία και τη συνακόλουθη εξόντωση κάθε «εαμογενούς» στοιχείου από το εν συνόλω κρατικό σύστημα.

Αυτό θα επιδιωχθεί και τώρα ως παράγων συνδιαμόρφωσης του πολιτικού παρόντος. Ο εξοβελισμός δηλαδή της απλής αναλογικής ως συστήματος των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Αυτό πρέπει να εμποδιστεί.

Αγωνιώδες και απελπιστικό ανακύπτει το ερώτημα. Αυτό το πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα «ομαλότητας» καταπιεστικό πολιτικό παρόν μπορεί να προσδιορίσει το πολιτικό μέλλον; Για τη συνέχεια...

Κώστας Ζώρας

efsyn.gr