Tα σχολεία άνοιξαν (;), όλα βαίνουν καλώς: οι καθηγητές έχουν όλοι προσληφθεί και είναι στις θέσεις τους, τα βιβλία φρεσκοτυπωμένα θα δοθούν -λαχταριστά- στους μαθητές. Η υπουργός Παιδείας δεν παίζει. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι αυτό που...
θα βοηθήσει να επανακάμψει η «κανονικότητα» στη δημόσια εκπαίδευση.
Ας μην υπολειφθούμε της σημασίας της Εκκλησίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και στην ενδυνάμωση του οίστρου για μάθηση, ας μην ξεχνάμε την αγλαΐα της ιεροσύνης και τη δυνατότητά της να εμφυσήσει πίστη [πίστη!] στα Ελληνόπουλα. Η πίστη προηγείται της έρευνας -ποια Αναγέννηση και ποιος Διαφωτισμός και ποια ηλεκτρονική, γενετική και αστρονομική εξέλιξη-, οι παπάδες μας να είναι καλά και να μας ευλογάνε όταν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας με τα μαθηματικά, τη φυσική ή και τα αρχαία [δεν γίνεται λόγος για την έκθεση ιδεών, διότι θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι].
Οι ιερείς πριν από τους εκπαιδευτικούς, οι φιλελεύθεροι [της υπουργού Παιδείας και του πρωθυπουργού πρωτοστατούντων] πριν από τη δοκιμασία του ορθού λόγου. Η κορύφωση της κανονικότητας. Κατά τα άλλα, είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα ανεπηρέαστο από ιδεοληψίες του παρελθόντος και κομμουνιστικές τάχα αναφορές. Εδώ μιλάει η ανάπτυξη, η εκπαίδευση του μέλλοντος, η σοβαρότητα των αστών ή αυτών που αρέσκονται να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη χωρίς όμως να γνωρίζουν ούτε τα σύκα ούτε τη σκάφη. Πώς συμβαίνει αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Η ελληνική εκπαίδευση, η δυτική εκπαίδευση τέλος πάντων, εξακολουθεί να μην ταυτίζεται με την παιδεία ενός έθνους, μιας χώρας επιτέλους. Τι κι αν άνοιξαν τα σχολεία -η σχόλη και η σκέψη απουσιάζουν, το παιγνίδι έχει κριθεί υπέρ των «ειδικών» και των υποστηρικτών της εξουσίας· όποιος τολμήσει και αντιδράσει θα τον φάει η μαρμάγκα -ή η χλεύη και η περιφρόνηση, η αδιαφορία και η ειρωνεία των πολλών. Τι να κάνουμε, αυτές είναι οι μελλοντικές περί την εκπαίδευση διατάξεις και προοπτικές: ή υποτάσσεσαι σε αυτές τις δυτικές προδιαγραφές ή πετιέσαι στη λήθη και την αποξένωση.
Αμα δεν υποταχτείς, προκοπή δεν βλέπεις, άμα δεν αποφασίσεις ότι η ζωή σου είναι αυτή που άλλοι προγραμματίζουν -και έτσι και πεις ότι όλα αυτά δεν σε αφορούν ως προσωπικότητα, τότε παύεις να είσαι προσωπικότητα.
Θα πει κανείς ότι αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη [δεν αλλάζουν από τον έναν αιώνα στον άλλο] και ίσως αν συνεχίσει και πει [εάν έχει κάποια ευαισθησία] ότι από το ολότελα καλή είναι και η Παναγιώταινα [για την εκπαίδευση πάντα ο λόγος], θα θεωρηθεί κοινωνικός ρατσιστής και άντε μετά να βρει άκρη - και τι να την κάνει, εδώ που τα λέμε;
Το σχολείο δεν δίνει εφόδια πλέον στα παιδιά -και όχι μόνο αυτό· τα καθιστά δουλόφρονα, αρνησίβουλα, χειραγωγούμενα, απαθή προς τη σκέψη [αδρανή επίσης απέναντι στον έρωτα, την ποίηση, τον χορό, το παιγνίδι, την παρεκτροπή και μερικά ακόμη που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο].
Φτου ξελεφτερία λοιπόν και μακριά από «γνωστικές» ανοησίες. Πάντως οι παιδικές φωνές επιμένουν να διαλαλούν ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα...
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου