Της ζωής τα γυρίσματα...

...του θανάτου οι βόλτες...

Στις 24 Ιουνίου συγκεντρώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για τη συναυλία την αφιερωμένη στον Μίκη, το «άπαν σύμπαν» των καλλιτεχνών. 

Υπέροχη βραδιά κι είχα την τύχη να τη ζήσω κάτω από τον ουρανό τού...
άγουρου, ακόμα, καλοκαιριού, με τη λάμψη των αστεριών της μουσικής και με την ευεργεσία μιας αύρας γιορτινής, μουσικής, πολιτικής, πολιτιστικής. Προσκύνημα στο μεγαλείο! Όλοι ανεβαίνοντας στο πάλκο έλεγαν ένα δυο λόγια αγάπης και σεβασμού για τον τιμώμενο.

(Παρένθεση: Κάποιος που θέλει να ξεχωρίζει πάντα κάνοντας το «κάτι παραπάνω», λογάς και πολυπράγμων στο χώρο τη τέχνης, απευθύνθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Επιτρέψτε μου, κύριε Πρόεδρε, να υποκλιθώ στη μεγαλοσύνη του Μίκη Θεοδωράκη» –λες και χρειαζόταν προεδρική άδεια για να υποκλιθεί σε έναν μεγάλο. Τέλος πάντων, κλείνει η παρένθεση).

Όταν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ανέβηκε, σεμνός, ταπεινός, απέριττος και λιγόλογος, ξέφυγε από το κλίμα, μπορεί και από την άτυπη «γραμμή» της εκδήλωσης. Και είπε μισό λόγο, τιμητικό όμως, για (επί λέξει) «έναν δικό μας που έφυγε από τη ζωή». Ήταν για τον Δημήτρη Χριστόφια, τον πρώην Πρόεδρο Δημοκρατίας της Κύπρου και για χρόνια ηγέτη του ΑΚΕΛ, που είχε αποχωρήσει πριν από 2-3 μέρες για τη χώρα των Άυλων.

Ο αυθεντικός Λαυρέντης το τόλμησε. Ούτε παχιά λόγια ούτε υποκλίσεις. Καμία φανφάρα. Και αναφορά, εκτός κλίματος, σε κάποιον σημαντικό –κι ας μην ήταν θεωρητικά η κατάλληλη στιγμή. Ποιος το περίμενε ότι δυόμισι μήνες μετά θα βάδιζε κι αυτός στον μονόδρομο προς την Ανυπαρξία.

Της ζωής τα γυρίσματα, του θανάτου οι βόλτες...

harddog