Τάσος Παππάς
Το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετές φορές στο παρελθόν: τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όταν βρίσκονταν σε θέση ισχύος και έπαιζαν στα ίσα το παιχνίδι της εξουσίας με τη Δεξιά, χρησιμοποιούσαν ενωτική ρητορική απέναντι στα...
κόμματα, τις κινήσεις και τις ομάδες της άλλης Αριστεράς -όπου αυτή υπήρχε και είχε υπολογίσιμο εκλογικό μέγεθος- εξαπέλυαν επιθέσεις φιλίας στους ψηφοφόρους τους, μιλούσαν (πάντα προεκλογικά) για την ανάγκη προγραμματικού διαλόγου και συνεννόησης, ενθάρρυναν συμπορεύσεις στην αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα, ενίοτε υπόσχονταν ακόμη και κυβερνητική συνεργασία.
Ωστόσο, όταν έφτανε η στιγμή της απόφασης πορεύονταν μόνα τους, λεηλατούσαν τα ακροατήρια των συγγενών πολιτικών χώρων και επιβράβευαν με αξιώματα τα στελέχη της Αριστεράς που εγκατέλειπαν τα κόμματά τους. Υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις που όμως δεν μακροημέρευσαν. Η πιο σημαντική ήταν αυτή της συμμετοχής του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με τέσσερις υπουργούς στην αυτοδύναμη κυβέρνηση των Σοσιαλιστών του Φρανσουά Μιτεράν το 1981.
Την ίδια περίοδο το ΠΑΣΟΚ, κι αυτό με πλούσια ενωτική φρασεολογία, με συνεργασίες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα, έκανε λόγο για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων για να φύγει η Δεξιά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε καλές σχέσεις με τις ηγεσίες των δύο κομμουνιστικών κομμάτων και καλλιεργούσε προσδοκίες για συμμετοχή τους στην κυβέρνηση. Ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης εκμυστηρεύτηκε στον βιογράφο του, Χρ. Θεοχαράτο, ότι το βράδυ των εκλογών του 1981 πήρε τηλέφωνο τον Παπανδρέου για να τον συγχαρεί και άκουσε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να του λέει: «Χαρίλαε μη χάνεσαι, σε δύο τρεις μέρες επικοινωνούμε για να φτιάξουμε κυβέρνηση συνεργασίας».
Ο επικεφαλής της Ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος συμμετείχε εκείνο το βράδυ στους πανηγυρισμούς του πλήθους για τη συντριβή της Δεξιάς, παρά το γεγονός ότι το κόμμα του (ΚΚΕ εσωτερικού) έμεινε εκτός Βουλής. Τα χρόνια πέρασαν και τα περισσότερα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη συνθηκολόγησαν με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν δίστασαν να γίνουν τσόντα ή, στην καλύτερη περίπτωση, εταίροι σε κυβερνήσεις συνεργασίας όπου τον πρώτο ρόλο είχε η Δεξιά. Το πλήρωσαν πανάκριβα, παρ’ όλα αυτά όμως αρνούνται οποιαδήποτε επαφή με τη Ριζοσπαστική Αριστερά, την οποία αποκαλούν λαϊκιστική, ανεύθυνη και εξτρεμιστική. Η περίπτωση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας είναι η πιο χαρακτηριστική.
Ο κανόνας φάνηκε ότι θα «σπάσει» στην Ισπανία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό την ηγεσία του Σάντσεθ έκοψε τους δεσμούς με το διεφθαρμένο Λαϊκό Κόμμα, απαλλάχτηκε από τους βαρόνους που ήθελαν σύμπλευση με τη Δεξιά, ξεκίνησε επαφές με τη Ριζοσπαστική Αριστερά, συμμάχησε μαζί της σε διάφορες αυτόνομες περιοχές, διοίκησε τη χώρα -αν και μειοψηφία στη Βουλή- με την ανοχή των Podemos και όλα έδειχναν ότι αυτή η σχέση θα γινόταν πιο στενή και θα αποτυπωνόταν στο πεδίο της κεντρικής κυβέρνησης. Ομως μαζί με την άνοδο της εκλογικής επιρροής των Σοσιαλιστών βγήκε στην επιφάνεια και το σύνδρομο της μοναχοφαγιάς. Ο Σάντσεθ αρνείται συστηματικά να δεχτεί στελέχη των Podemos στην κυβέρνησή του και απαιτεί κοινοβουλευτική στήριξη έναντι γελοίων ανταλλαγμάτων, διαφορετικά θα πάει σε εκλογές ελπίζοντας ότι θα κόψει ψήφους από την Αριστερά και θα πετύχει την αυτοδυναμία.
Οι προτάσεις των Σοσιαλιστών προς τους Podemos είναι εξευτελιστικές. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ του Α. Παναγόπουλου στην «Αυγή» (5-9-2019): «Η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κάρμεν Κάλβο ισχυρίζεται ότι υπάρχουν θέσεις και αξιώματα που επηρεάζουν χωρίς να είναι στην πρώτη γραμμή» και ότι «η προσφορά της προεδρίας της Αρχής της Κεφαλαιαγοράς, του Κέντρου Κοινωνιολογικών Ερευνών ή του Συμβουλίου Πυρηνικής Ασφάλειας αποτελεί μια εξαιρετικά καλή χειρονομία». Πολύ... γενναιόδωρη χειρονομία όντως.
Αν μείνουν σ’ αυτά οι Σοσιαλιστές είναι προφανές ότι δεν θέλουν συνεταίρους στη διακυβέρνηση της χώρας, θέλουν δεκανίκια ή, για να το πω αλλιώς, χρήσιμους ηλίθιους. Πιθανότατα, εκτός από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν επιθυμούν την εμπλοκή των Podemos στη διακυβέρνηση ούτε η αστική τάξη της Ισπανίας ούτε οι Βρυξέλλες. Σύντομα θα έχουμε τις απαντήσεις.
Ανάγωγα
«Κάποια στιγμή θα συναντήσω τον κ. Ζάεφ», δήλωσε χτες στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν διευκρίνισε όμως πώς θα τον αποκαλέσει: Κύριε πρωθυπουργέ των Σκοπίων; Κύριε πρωθυπουργέ της γειτονικής χώρας; Κύριε πρωθυπουργέ της Βόρειας Μακεδονίας; Κύριε πρωθυπουργέ σκέτο; Περιμένω με αγωνία...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου