...που δεν το ήθελε κανείς
Το Play Boy και το Πάνθεον ήταν δυο εκ διαμέτρου αντίθετα ιδεολογικά και συντακτικά περιοδικά. Το πρώτο άκρως ανδρικό και το δεύτερο σίγουρα το πρώτο ευρείας κυκλοφορίας φεμινιστικό, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Τη δεκαετία του ’80 το Play Boy διεύθυνε ο αείμνηστος και...
αγαπημένος Ανταίος Χρυσοστομίδης και το Πάνθεον η καλή συγγραφέας και δημοσιογράφος και αργότερα φίλη Πόλυ Μηλιώρη. Και τα δυο στο είδος τους είχαν υψηλή ποιότητα. Εκείνη την εποχή δημοσιογραφούσα και στα δυο ως εξωτερικός συνεργάτης. Και τα αγαπούσα και τα δυο. Πώς γίνεται αυτό; Μη ρωτάτε. Άγνωστος ο πολυσχιδής ψυχισμός του ανθρώπου! Πάντως τα κατάφερνα και έγραφα ρεπορτάζ και έπαιρνα συνεντεύξεις που ήταν καλοδεχούμενες και από τους διευθυντές μου αλλά και από το κοινό. Έτσι γνώρισα και πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικούς, αλλά και επιχειρηματίες και καθημερινούς ανθρώπους που είχαν κάτι ενδιαφέρον να πουν.
Επίσης έμαθα πολλά για πολύ ενδιαφέροντα θέματα, όπως για τις φυλακές, τα ναρκωτικά, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την υιοθεσία κ.α. Σχετικά με το τελευταίο, εκείνη την εποχή οι ΕΓΕΣ και οι ΟΓΕΣ, όπως μας έλεγαν τις φεμινίστριες, παλεύαμε να νομοθετηθεί η δυνατότητα από άγαμες και άτεκνες γυναίκες να μπορούν να υιοθετούν μόνες τους παιδιά. Τότε έκανα ένα μεγάλο ρεπορτάζ για την υιοθεσία. Και φυσικά πήγα στο βρεφοκομείο Μητέρα σε πρώτη φάση να δω τι γίνεται. Εκεί γνώρισα την αλήθεια για τις υιοθεσίες και για παιδιά που, ενώ ήταν ανεπιθύμητα από τους γονείς τους για διάφορους λόγους, δεν ήταν… αγέννητα. Και αυτό αποτελούσε το μαρτύριό τους στη ζωή. Γιατί ένα παιδί ανεπιθύμητο αλλά γεννημένο παρουσιάζει συνήθως τόσα πολλά προβλήματα ψυχικής αλλά και ψυχοσωματικης υγείας (αν δεν γεννηθεί επιπλέον και σωματικά ή πνευματικά ανάπηρο).
Πολλά από αυτά τα παιδιά που γνώρισα στο Μητέρα, γόνοι ναρκομανών ή αλκοολικών ή με προβλήματα ψυχικά των γονιών τους, παρουσίαζαν τεράστια προβλήματα με αναπηρίες σωματικές ή και ψυχικές. Αυτά τα παιδιά μεγάλωναν εκεί και ιδρυματοποιούνταν. Ένας όρος που χαρακτηρίζει τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, δεν τα ήθελε κανείς για υιοθεσία όπως καταλαβαίνετε. Αυτά τα παιδιά διψούσαν για αγάπη αλλά δεν την έβρισκαν, παρ’ όλες τις επαγγελματικές φροντίδες των υπαλλήλων στο Ίδρυμα. (Ακόμη και όταν οι υπάλληλοι και εξειδικευμένοι επιστήμονες του Ιδρύματος έδιναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν σ’ αυτά τα παιδιά, δυστυχώς δεν ήταν αρκετό).
Σε μια από τις επισκέψεις μου που θέλησα να πλησιάσω περισσότερο αυτά τα παιδιά, ένα, ο μικρός Π., 5 ετών, με πλησίασε περισσότερο από τα άλλα και αποκτήσαμε μια μεγαλύτερη επαφή. Τον έβλεπα κάθε φορά που πήγαινα εκεί και του έδινα κάποιο παιχνιδάκι ή σοκολάτες. Και έγινε κάτι σαν δικός μου άνθρωπος κι εγώ σαν δικός του. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι επισκέψεις μου εκεί με πλησίασε μια κοινωνική λειτουργός και μου είπε εμπιστευτικά ότι ο μικρός Π. παρουσίαζε νοητική υστέρηση, το είχα βέβαια αντιληφθεί αυτό και λόγω των σπουδών μου αλλά και γιατί ήταν πλέον ολοφάνερο σ’ αυτόν που ήθελε να δει την πραγματικότητα. Έπρεπε, συμπλήρωσε, να απομακρυνθώ γιατί κάθε φορά που έφευγα ήταν αδύνατον να τον καθησυχάσουν. Αναγκάστηκα να συμμορφωθώ με τους κανόνες του Ιδρύματος αλλά με πολύ βαριά καρδιά όπως καταλαβαίνετε.
Για πολύ καιρό κυριαρχούσε στο μυαλό μου η προσωπικότητα και το χαμόγελο του μικρού Π. Πολλές φορές μετά τη δημοσίευση του ρεπορτάζ ήθελα να πάω να τον ξαναδώ αλλά δεν το έκανα. Δεν ξέρω τι απόγινε. Ξέρω όμως ότι κατορθώσαμε να δημιουργηθεί ο νόμος για τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από άγαμες μητέρες. Πολλά από τα γεννημένα, αλλά που θα μπορούσαν να ήταν αγέννητα παιδιά, βρήκαν μονογονική οικογένεια και έζησαν μια πιο κανονική ζωή. Τα άλλα όμως;
Ίσως, λέω ίσως, και με βαριά καρδιά να ήταν καλύτερα να είχαν προληφθεί με τα μέσα αντισύλληψης ή τις αμβλώσεις. Και φυσικά με μια σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αλλά αυτά δεν αφορούν φυσικά την Εκκλησία. Και η διαπαιδαγώγηση δεν μπορεί να γίνεται μόνο στα σχολεία ή μόνο στην οικογένεια. Πολλοί εν δυνάμει γονείς δεν πηγαίνουν πάντα ούτε σε σχολεία ούτε πάντα έχουν οικογένεια με γνώσεις, άλλοτε δεν έχουν καν οικογένεια.
Σαν επακόλουθο αυτής της εμπειρίας μου μετά από μερικά χρόνια έγραψα ένα μυθιστόρημα –συγγραφέας γαρ. Έχει ως ηρωίδα μια νέα γυναίκα που προσπαθεί να αποκτήσει ένα παιδί. Και γνωρίζει τον μικρό Π. (φανταστικό αυτή τη φορά). Είναι «Η κοιλιά της Μεταφράστριας» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εξάντας της αγαπημένης και πρόωρα χαμένης Μάγδας Κοτζιά. Και το έχω διαθέσει ελεύθερο στο διαδίκτυο. Αυτό σας προσφέρω σήμερα για ανάγνωση, εάν σας ενδιαφέρει. Αφιερωμένο στον τότε μικρό Π. που σήμερα, αν είναι εν ζωή, θα είναι 40 ετών...
Λεία Βιτάλη (ανάρτηση στο facebook)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου