Ψάχνοντας κάτι συρτάρια χθες έπεσε σε κάτι φωτογραφίες από μια εκδρομή της πρώτης λυκείου και είχα τουλάχιστον πέντε φωτογραφίες που ειχα τραβήξει κορίτσια και αγόρια της τάξης και...
δεν βρισκόμουν εγώ μέσα. Άλλες πέντε με τοπία και οι υπόλοιπες με εμένα αλλά τουλάχιστον άλλο ένα άτομο μαζί, συνήθως παρέα 4-5 ατόμων.
Τι αστόχαστα κάναμε εκείνες τις εποχές με το περιορισμένο αριθμό των τριάντα φωτογραφιών σε κάθε φιλμ και βγάζαμε και ξένους ανθρώπους;
Βέβαια, αυτό το κάνουν τα σόσιαλ μίντια. Σε εξαναγκάζουν να στρέφεσαι όλο περισσότερο στον εαυτό σου.
Παλιά λέγανε «έλα να τραβήξουμε μια φωτογραφία!». Τώρα οι περισσότεροι θα σου πουν «Βγάλε με μία φωτογραφία!». Οι αναμνήσεις αφορούν μόνο το πρόσωπό μας. Οι άνθρωποι έρχονται, φεύγουν… είναι ουσιαστικά αδιάφοροι στην ροή της ζωής μας. Πόσο μάλλον στην μνήμη του κινητού μας.
Τις προάλλες είδα μια φωτογραφία που είχε ανεβάσει ένας φιλος διαδικτυακός και ήταν αποκλειστικά η παρέα του. Μου φάνηκε τόσο περίεργο. Κατ΄αρχας πρέπει να έχεις το δικαίωμα να τους αποτυπώσεις και δευτερευόντως να τους αναρτήσεις στην αιωνιότητα του Ιντερνετ. Τρίτον, όμως, ποιον ενδιαφέρει στο προφίλ σου να δει κάποιος φωτογραφία που δεν απεικονίζεσαι; Οταν δεν πρόκειται για επαγγελματίες φωτογράφους είναι παράλογο, αν όχι σιγουρα αδιάφορο για πολλούς.
Οι φωτογραφίες πια είναι αποκλειστικά εμείς και ο εαυτός μας. Οτιδήποτε περισσότερο δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον όχι μόνο του κοινού, αλλά και του εγώ μας. Είμαστε το μοναδικό μας επίκεντρο και αυτό υπερτονίζεται και ενδυναμώνεται με κάθε δωρεάν κλικ.
Βέρα Ι. Φραντζή
thegreekcloud.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου