«Απέναντί μου, ένα -συγχωρέστε με- γουρούνι, ο εφημερεύων επιμελητής»...

«Δεν θα πληρώνουν οι Έλληνες τις υπηρεσίες του ΕΣΥ σε αλλοδαπούς ασφαλισμένους», Β. Κικίλιας, υπουργός Υγείας

«(Ότι) ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν, ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς..», απ. Παύλος

Πέρσι τον Φεβρουάριο βρέθηκα με αδιάγνωστη ακόμα πνευμονία στο τμήμα επειγόντων του...
Νοσοκομείου «Σωτηρία».

Απέναντί μου, ένα -συγχωρέστε με- γουρούνι, ο εφημερεύων επιμελητής, ο οποίος με βάζει να καθίσω σε μία καρέκλα στην απέναντι πλευρά της αίθουσας, τουλάχιστον σε πέντε μέτρα απόσταση από το γραφείο του, για να μην τον κολλήσω όπως μου εξήγησε. Εννοείται ότι δεν με πλησίασε για κλινική εξέταση, αλλά αρκέστηκε στην αφήγησή μου.

Εν τέλει έκανε λάθος διάγνωση, μου έδωσε λάθος αγωγή και κόντεψε να με στείλει αδιάβαστη. Παραδίπλα σε ένα φορείο -Φλεβάρη μήνα ξαναλέω- με ένα φανελάκι, ξυπόλητος, ξεψυχούσε κλαίγοντας ένας νεαρός όχι πάνω από 25 χρονών, μελαψής φυλής, με πνευμονική εμβολή -όπως είπε το γουρούνι σε μια νοσηλεύτρια. Σας διαβεβαιώ ότι όσες ώρες έμεινα δεν του έβαλαν ούτε ορό. Τον άφηναν να πεθάνει. Οπως κόντεψα να πεθάνω κι εγώ από τον ιδιο ρατσιστή και επίορκο γιατρό.

Εναν μήνα αργότερα, Νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» και πάλι στα επείγοντα, με την ίδια πνευμονία. Στο διπλανό κρεβάτι ένας νεαρός που δεν μιλάει λέξη ελληνικά, μελαψής φυλής, με επιπλοκές γρίπης, σπαρταράει σαν το ψάρι με 39,5 πυρετό. Δέχεται ισότιμα την περίθαλψη και τη φροντίδα του προσωπικού. Το ίδιο και ο ασυνόδευτος κύριος που φέρνουν με το φορείο, σαφέστατα πάνω από 170 kg, με γλυκαιμικό σοκ. Του φέρονται με σεβασμό και τρυφερότητα.

Αργότερα φέρνει το 166 έναν άστεγο σε υπερδιέγερση. Η επιμελήτρια κ. Σκορδά στέλνει τη νοσηλεύτρια να του φέρει κάτι να φάει. Εκείνη η εφημερία είχε τόσο κόσμο που δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Δούλευαν όλοι αδιαμαρτύρητα, χωρίς τα συνήθη υποτιμητικά σχόλια και τις επιπλήξεις. Εμεινα πάνω από έξι ώρες μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος.

Εφυγα με εμπιστοσύνη στη διάγνωση, συγκινημένη και περήφανη για το ανθρώπινο είδος και τη χώρα μου. Μου δόθηκαν η σωστή αγωγή, οι σωστές οδηγίες, ραντεβού για επανεξέταση και γρήγορα έγινα καλά.

Ο σεβασμός για τη ζωή θα έπρεπε να είναι ένας και αδιαίρετος. Δεν θα έπρεπε να καταλαβαίνει από φυλές, σωματότυπους και πορτοφόλια. Γιατί όλα είναι θέμα ιστορικών και άλλων συγκυριών.Το πού θα βρεθείς, δίπλα σε ποιον, σε ποια στιγμή και με ποια ανάγκη.

Θέλω να πω ποιο είναι το εκάστοτε συγκρίσιμο μέγεθος. Περί αυτού πρόκειται. Γιατί ράτσες υπάρχουν πολλές. Χοντροί και λεπτοί, φτωχοί και πλούσιοι, όμορφοι και άσχημοι, χωριάτες και πρωτευουσιάνοι, μόνοι και ζευγαρωμένοι, ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι, δεξιοί κι αριστεροί, λαϊκοί και εκλεπτυσμένοι, βόρειοι και νότιοι, αγράμματοι και γραμματιζούμενοι, υγιείς και άρρωστοι, νέοι και γέροι, ομόπιστοι και αλλόπιστοι, λευκοί και μαύροι, ντόπιοι και ξένοι, έξυπνοι και ηλίθιοι και άλλες τόσες.

Σίγουρα σε κάποια απ’ αυτές ανήκετε κι εσείς. Είπαμε, είναι θέμα χρόνου και συγκυριών. Γι' αυτό... όπως έλεγε και η μάνα μου, χαμηλόφωνα και με περίσκεψη, «κάμε το δικό σου»...

Α.Μ.

efsyn.gr