Πλούσιος ο ανοιχτός διάλογος γύρω από τη «μετάλλαξη» ή τη «μετεξέλιξη» του ΣΥΡΙΖΑ. Tο λιγότερο που θα περιμέναμε ωστόσο θα ήταν να έχουν αντληθεί τα διδάγματα της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας του...
δικομματισμού και των εναλλασσόμενων κυβερνητικών σχημάτων μεταξύ συντηρητικών κομμάτων, ταξικά ταγμένων στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, και σοσιαλδημοκρατικών-σοσιαλιστικών κομμάτων που υιοθέτησαν εκουσίως τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές και πολιτικές επιλογές.
Εκ περιτροπής ή ακόμα και με κυβερνητικούς συνασπισμούς εφαρμόζουν και προωθούν τις διάφορες πτυχές του νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Κατά κανόνα, πειθαρχώντας και ενσωματώνοντας στο σύστημα τις ιστορικά κοινωνικές τους βάσεις, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καλούνται να εκτελέσουν τις νεοφιλελεύθερες επιταγές ετοιμάζοντας το έδαφος των συντηρητικών που τους διαδέχονται για να ολοκληρώσουν το έργο της δημοσιονομικής προσαρμογής με τις συνεπάγουσες κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις.
Αυτό θα πράξει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η Ν.Δ. καλείται να ολοκληρώσει το έργο που ανέλαβε το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο «κανόνας» και η κοινοβουλευτική «κανονικότητα» της πρόσφατης ιστορικής εμπειρίας του δικομματισμού ή των κυβερνητικών συμμαχιών εκ περιτροπής, «κανονικότητα» στην οποία ένας ορισμένος «αυτοστοχασμός» της Προοδευτικής Συμμαχίας μάς καλεί να συναινέσουμε και να προσαρμοστούμε. Είναι μια από τις ερμηνείες της εκτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος της 7ης Ιουλίου ως «μη στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο «κυβερνητικό παιχνίδι» ως έχει.
Το εγχείρημα αυτό αποσιωπά ωστόσο ότι ο ηγεμονικός «κανόνας» και η ηγεμονική «κανονικότητα» του σήμερα είναι: α) το νεοφιλελεύθερο δόγμα στο οικονομικό επίπεδο (με διάφορα μίγματα), β) η απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας-κεφαλαίου και η ασυδοσία του τελευταίου στο κοινωνικό επίπεδο, και γ) το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο πολιτικό επίπεδο (που απορρέει από τη βαθιά κρίση της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – «δημοκρατίες illibérales» όπως ονομάστηκαν).
Στη Γαλλία, η «κανονικότητα» του δικομματισμού και των εκ περιτροπής κυβερνήσεων οδήγησε στη συντριβή των δύο πρωταγωνιστών, των κλασικών συντηρητικών και των σοσιαλιστών. Στα ερείπιά τους αναδύθηκε το ψευτο-βοναπαρτιστικό φαινόμενο Μακρόν που ολοκληρώνει σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και βίαιης καταστολής το ήδη άγριο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Ολάντ, εδραιώνοντας παράλληλα την Ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν ως κύριο εκφραστή της αντιπολίτευσης. Χαρακτηριστικά ήταν από την άποψη αυτή τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στη χώρα του Βολτέρου...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Θανασέκου στην efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου