«Καλώς όρισες στην έρημο του πραγματικού» λέει ο Μορφέας στον Νίο, δείχνοντάς του το ερειπωμένο τοπίο του Σικάγου, στην ταινία των αδελφών Γουακόφσκι «Μάτριξ», επιβεβαιώνοντάς του ταυτόχρονα, ότι η ανησυχητική αίσθησή του ότι κάτι δεν πάει καλά είναι σωστή και...
ότι ο κόσμος που έβλεπε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πραγματικός.
Αυτό (ελπίζω να) συμβαίνει σε πολλούς που στις εκλογές του Ιουλίου ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία με την ψευδαίσθηση ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα που ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε: αξιοκρατία, καταπολέμηση της διαφθοράς και του πελατειασμού, ισονομία κ.λπ. κ.λπ.
Πολύ γρήγορα η εικονική πραγματικότητα που δημιούργησαν τα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ των μιντιαρχών και ο στρατός των επικοινωνιολόγων εξαφανίζεται ως διά μαγείας από μπροστά μας και τη θέση της παίρνει ένα γνώριμο εδώ και δεκαετίες τοπίο, φιλοτεχνημένο από τον παλαιό δικομματισμό Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ: κράτος πελατών, εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, αυταρχισμός σε όλα τα επίπεδα, ευτελισμός της πολιτικής, καταστολή διά πάσαν νόσον, ρατσισμός, εθνικισμός και όλα τα άνθη του κακού.
Φυσικά «ο λαός δεν ξεχνά να ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, ακόμα ένας γόνος των μεγάλων πολιτικών (και όχι μόνο) τζακιών ευτύχησε να γίνει πρωθυπουργός, ανεξαρτήτως προσόντων. Τα τελευταία αφορούν τους αφελείς (ή τους καλοπροαίρετους εάν θέλετε) που πιστεύουν στην αριστεία, στην απόκτηση δεξιοτήτων, στις «ευκαιρίες» και στις ατομικές ικανότητες.
Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο πελατειασμός είναι δύο ειδών: αυτός που αφορά τη σχέση των κυβερνήσεων με τους «από κάτω» και αυτός που αφορά τη σχέση τους με τους «από πάνω». Είναι δηλαδή διπλής κατεύθυνσης. Και εάν ο «σοσιαλιστικός» πελατειασμός του Ανδρέα Παπανδρέου ανήκε στο πρώτο είδος, ο νεοφιλελεύθερος πελατειασμός αφορά το δεύτερο είδος. Αμεση, ανενδοίαστη και ξεδιάντροπη ικανοποίηση των «αιτημάτων» των ισχυρών του πλούτου, με ταυτόχρονη αγνόηση και περιφρόνηση των αναγκών των «από κάτω». Μια απενοχοποιημένη ταξικότητα, κατοπτρικό αντίθετο της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ περί «ταξικής μεροληπτικότητας υπέρ των πολλών».
Η νεοδημοκρατική «έρημος του πραγματικού» θα θυμίζει σε πολλά τα σαράντα χρόνια των Ισραηλιτών στην έρημο, με όλα τα βάσανα, τα λάθη και τις τιμωρίες, μείον την ελπίδα της επαγγελίας, αφού η νεοφιλελεύθερη αφήγηση είναι εχθρική στο ουτοπικό και οραματικό στοιχείο και επικεντρωμένη στο «εδώ και τώρα», στον «ρεαλισμό» και στο «εφικτό» της οικονομίας. Εφικτό για τους πολλούς, γιατί –όπως βλέπουμε παντού στον κόσμο– για τους λίγους το «ανέφικτο» είναι απολύτως ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο. Και μάλιστα όσο πιο ανέφικτο για τους πολλούς, τόσο πιο εφικτό για τους λίγους.
Το πραγματικό γίνεται έτσι «έρημος». Ερημος η φύση, έρημος η ανθρώπινη κοινωνία, έρημος η ανθρώπινη ύπαρξη. Και ως γνωστόν, στο έδαφος της ερήμου δεν μπορεί να ανθίσει η ανθρώπινη προσωπικότητα, ούτε οι ικανότητες, ούτε οι δεξιότητες, ούτε καν η φαντασία. Αντίθετα, στους παραδείσους των ολίγων εκλεκτών υπάρχει εύφορο έδαφος, παρότι ορισμένες φορές δεν δίνει και τους καλύτερους καρπούς, όπως αποδεικνύει η ιστορία πολλών «αρίστων» οικογενειών.
Η φαντασίωση ότι ένας πλανήτης έρημος για τους πολλούς μπορεί να μείνει Εδέμ για τους λίγους είναι ίσως η απόδειξη για την ιστορική τύφλωση από την οποία πάσχουν οι ελίτ του πλούτου και της πολιτικής δύναμης...
Τάσος Τσακίρογλου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου