Αίγινα· φυσικά δεν είναι η «Μύκονος των Αριστερών»...

...αλλά πολλά άλλα!...
Η Αίγινα είναι η Αυλή της Αττικής προς τη μεριά της θάλασσας. Ένας τόπος που κάποτε κάποιοι τον περιφρόνησαν –«τσίμπλα του Πειραιά» το αποκαλούσαν οι...
αρχαίοι Αθηναίοι, την εποχή της σφοδρής αντιπαλότητας
των δύο πόλεων–, αλλά η αξία του νησιού φυλλώνει σε δέντρο με πολλαπλές ρίζες που χώνονται βαθιά στον Πολιτισμό, στις Τέχνες, στη Λογοτεχνία, στην Αρχαιότητα, στην Πολιτική, στην Ιστορία, στη Ναυτοσύνη, ακόμα και στη Θρησκεία. Ένας τόπος που συνδυάζει λαϊκότητα και Πνεύμα. Εκεί δούλεψε την τέχνη και την τεχνική της, ή πέρασε κι έζησε για ένα διάστημα –πολλοί την είχαν σχεδόν μόνιμο τόπο καλοκαιρινών διακοπών– , μια πλειάδα μεγάλων ή και τεράστιων ονομάτων: Καζαντζάκης, Μόραλης, Καλμούχος, Καπράλος, Τσαρούχης, Κόντογλου, Βάρναλης, Ελύτης, Σαφέρης, Βαρώτσος (ο γλύπτης), Μαρία Πωπ και άλλοι. Πολλοί άλλοι! Εκεί έμεινε έκθαμβος ο Καμύ, γοητευμένος από τη φύση και τις αρχαιότητας στην Αφαία, συνεπαρμένος από το ιδιαίτερο αιγινήτικο φως. Εκεί στα χρόνια της δικής μας νεότητας ήταν, αλλά είναι ακόμα σήμερα, ο τόπος των ημερήσιων εκδρομών όπου ένιωθες πολύ μακριά, αλλά ήσουν τόσο κοντά –και ζούσες περισσότερο σε ιδανικές συνθήκες τη φιλία, τη φύση, τη νεανική τρέλα, τον νέο ή τον παλιό έρωτα, τη συντροφικότητα, την ξεγνοιασιά κι αυτό που, τόσο κοινότοπα πλέον και κλισαρισμένα λέγεται, «απόδραση». Απόδραση για λίγες ώρες...

Σήμερα για την Αίγινα σηκώνονται, σνομπάροντας, κάποια φρύδια – κάτι σαν τους Αθηναίους τού Περικλή, ας πούμε. Το κοριτσάκι λόγου χάρη (που θα πήγαινε Μύκονο) εξεπλάγη όταν άκουσε ποιος ήταν ο δικός μας προορισμός· αλλά την ίδια άποψη είχε κι ο φίλος που μου έλεγε παλιότερα, «όταν πάω στην Αίγινα δεν νιώθω πως είμαι σε νησί». Στην άλλη άκρη αυτών των αντιλήψεων, άκουσα έναν μεσίτη να προφητεύει (προφανώς και να εύχεται) ότι «η Αίγινα θα γίνει Μύκονος» (γνώμη μου: δεν είναι δυνατόν να πάρει την κοσμοπολίτικη μυκονιάτικη ελαφρότητα το νησί με την τόση πολιτιστική και ιστορική βαρύτητα, αλλά και τη μεγάλη αποδοχή από τον λαϊκό κόσμο). Ο ίδιος οραματίζεται πισίνες μέσα στα μεγάλα κτήματα με τις φιστικιές για να υπάρχουν, λέει, μεγάλα έσοδα με την ενοικίαση των αγροτόσπιτων -πολύ μεγαλύτερα από τη φιστικοπαραγωγή!



Προς το παρόν η Αίγινα αναγορεύτηκε, ευτυχώς προσωρινά και χωρίς επιμονή, προφανώς και με ειρωνική διάθεση, «Μύκονος της Αριστεράς» λόγω Βαρουφάκη, Φλαμπουράρη κ.ά. Αλλά συνεχίζει να είναι η ανοικτή «Αυλή της Αττικής». Την απολαύσαμε πάλι, μετά από τρία χρόνια, μαζί με τους ντόπιους παλιούς φίλους μας, και τους νέους που γνωρίσαμε εκεί. Φέτος μείναμε περισσότερο γοητευμένοι από τη διαμονή σε καλοσυντηρημένο αγροτόσπιτο, μέσα σε έναν «κάμπο» από φιστικιές –άνοιγες το παράθυρο και έβλεπες έως εκεί που έφτανε το βλέμμα το σύγχρονο «ιερό δέντρο» της Αίγινας που γύρω στο ΄60 εκτόπισε τους αμπελώνας και όντας ανθεκτικό (έχει τις αντοχές του σκίνου, λένε) κυριάρχησε στα κτήματα, στις αυλές, ακόμα και σε κάποια προαύλια!
Ευτυχώς, το αγροτόσπιτο είναι χωρίς πισίνα –και έτσι θα μείνει.



Δ.Β.

 harddog-sport.blogspot.com