Αν είναι αυτοί αποβράσματα, είμαι κι εγώ!...

Ήταν απόγευμα της 13ης Αυγούστου και η Αθήνα ολόκληρη ήταν άδεια. Μόνο κάποιες εκδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και κάποια λίγα αυτοκίνητα που θύμιζαν ότι τα φανάρια της...
πόλης είχαν κάποια ουσιαστική χρησιμότητα. Ακόμα και οι τελευταίοι που θα μπορούσαν στοιχειωδώς να βγουν από το κλεινόν άστυ στην περιφέρεια, ίσως σε κάποιο συγγενικό εξοχικό σπίτι, είχαν ήδη φύγει.

Ο δήμος Αθηναίων, παρότι απών από την αποκομιδή των σκουπιδιών και άλλες συμβατικές του υποχρεώσεις, είχε διοργανώσει μικρές γιορτές στο κέντρο της πόλης, για τους παραμένοντες. Άρτος ελάχιστος αλλά από θεάματα άφθονα.

Ο Θανάσης, που πριν έναν χρόνο είχε τελειώσει το σχολείο ήταν άνεργος και επέστρεφε στο σπίτι του μετά από ένα σύντομο ραντεβού με τη φίλη του. Ήταν κολλητοί από το σχολείο και όταν τελείωσαν, συνέχισαν να κάνουν παρέα, να συναντιόνται, να φιλεύουν ο ένας τον άλλον όποτε υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα από το χαρτζιλίκι. Οι κοινωνικές συναναστροφές είναι σημαντική διαδικασία στην υποστήριξη και στην τόνωση της ψυχολογίας των ανθρώπων που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Και η ανέχεια και η ανεργία είναι μία από αυτές.

Μετά τον καφέ τους, ο Θανάσης επέστρεφε σπίτι του, καβάλησε ένα τρόλεϊ για να προφτάσει το βραδινό φαγητό στο σπίτι. Στα κλεφτά, μπήκε μέσα, κοίταξε τριγύρω του να δει πως κανένας δεν τον κοιτάζει και προχώρησε λίγα βήματα μετά την πόρτα. Ευτυχώς, σκέφτηκε, κανένας δεν κατάλαβε ότι δεν είχε ακυρώσει εισιτήριο αλλά συνέχισε να κοιτάζει με αγωνία τους συνεπιβάτες του. Το τρόλεϊ έφτασε στην επόμενη στάση και δυστυχώς για αυτόν, ανέβηκαν ελεγκτές. Η κυβέρνηση τότε είχε δώσει κίνητρα στους κακοπληρωμένους οδηγούς των μέσων μεταφοράς να εκτελούν χρέη ελεγκτή στον ελεύθερο χρόνο τους προκειμένου να αυξήσουν τον μειωμένο τους εισόδημα ενεργοποιώντας έναν ταπεινό κοινωνικό αυτοματισμό: ο θάνατός σου…. η ζωή μου.

Αυτή την φορά όμως, το σχήμα λόγου πήρε ρεαλιστική διάσταση. Ο ελεγκτής ζήτησε το εισιτήριο του Θανάση, εκείνος αποκρίθηκε ότι δεν διέθετε, ο ελεγχτής έδωσε εντολή στον οδηγό να ανοίξει την πόρτα και ο άνεργος 19χρονος Θανάσης βρέθηκε να πετάγεται -κυριολεκτικά- έξω από το σταματημένο τρόλεϊ.

Το ίδιο βράδυ, άφησε την τελευταία του πνοή σε κάποιο από τα νοσοκομεία της πρωτεύουσας μετά από το χτύπημα της πτώση στο πεζοδρόμιο ή στην στάση. Αυτά άλλωστε δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία, όμως φυσικά είχε ιδιαίτερη σημασία ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια καταρχάς και εκ του αποτελέσματος και η ανθρώπινη ζωή αποτιμήθηκε μόλις 1,20€, δυστυχώς όμως, όχι για όλους.

Οι άνεργοι σαν τον Θανάση έπρεπε να περιμένουν σχεδόν 2 χρόνια για να ικανοποιηθεί το αυτονόητο αίτημά τους να μπορούν να μετακινούνται δωρεάν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μία απόφαση που θα κόστιζε πολύ λιγότερο, οικονομικά στο ανάλγητο κράτος, σε αντιδιαστολή με την κοινωνική αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής ενός νέου ανθρώπου.

Πέρασαν όμως και 6 χρόνια για να ακούσουμε από τον υπουργό μεταφορών κ. Καραμανλή ότι όποιος εισέρχεται χωρίς εισιτήριο στα Μέσα Μεταφοράς είναι απόβρασμα της κοινωνίας!...

Μπάμπης Χριστακόπουλος